Siedziałem za filarem na ślubie mojej siostry. Wszyscy udawali, że nie jestem rodziną. Potem jakiś nieznajomy usiadł obok mnie i powiedział: „Po prostu rób to, co ja i udawaj, że jesteś moją randką”. Kiedy wstał, żeby przemówić, wszyscy się odwrócili. Siostra przestała się uśmiechać.

W końcu Wiktoria pojawiła się u boku naszego ojca. Nawet z mojego ograniczonego pola widzenia widziałam, że jest olśniewająca. Jej suknia była arcydziełem z koronki i jedwabiu, a welon ciągnął się za nią niczym chmura. Nasz ojciec, z którym prawie nie rozmawiałam od rozwodu rodziców pięć lat wcześniej, wyglądał dumnie i dostojnie w smokingu. Wyciągnęłam szyję za filar, próbując lepiej widzieć. Kąt widzenia był okropny. Widziałam może 40% ceremonii, głównie tyły głów ludzi i sporadyczne przebłyski celebransa.

Wtedy zauważyłam, że nie jestem sama w ostatnim rzędzie. Mężczyzna siedział dwa krzesła ode mnie, częściowo zasłonięty przez ten sam filar. Był młodszy od większości gości, może po trzydziestce, ubrany w idealnie skrojony grafitowy garnitur. Jego ciemne włosy były nonszalancko ułożone, a rysy twarzy – ostre jak z reklamy w magazynie. Ale najbardziej uderzył mnie wyraz jego twarzy. Wyglądał tak nie na miejscu i nieswojo, jak ja się czułam. Zauważył moje spojrzenie i uśmiechnął się lekko, współczująco. Odwzajemniłam słaby uśmiech, zanim skupiłam się na ceremonii, a przynajmniej na tym, co udało mi się z niej wyczytać.

Urzędnik mówił o miłości, zaangażowaniu i partnerstwie. Victoria i Gregory złożyli przysięgę małżeńską, której nie dosłyszałem z mojej pozycji. Wymienili się obrączkami, pocałowali się przy entuzjastycznych brawach i tak oto moja siostra wyszła za mąż. Ceremonia trwała może 25 minut, choć wydawała się jednocześnie dłuższa i krótsza.

Gdy goście zaczęli wstawać i kierować się w stronę miejsca, gdzie miał się odbyć koktajl, podszedł do mnie nieznajomy z mojego rzędu. Z bliska był jeszcze bardziej uderzający – jego inteligentne, szare oczy zdawały się widzieć więcej, niż powinny.

„To był niezwykły widok, prawda?” W jego głosie słychać było nutę rozbawienia.

„Spektakularne” – odpowiedziałem sucho. „Szczególnie podobał mi się tył głowy tego pana w rzędzie 8. Bardzo fotogeniczny”.

Zaśmiał się szczerze, co sprawiło, że coś w mojej piersi lekko się rozluźniło.

„Jestem Julian i wnioskuję z tego, że zająłeś najlepsze miejsce, bo jesteś albo czyimś najmniej lubianym krewnym, albo obraziłeś organizatora wesela”.

„Elizabeth. A tak naprawdę jestem siostrą panny młodej.”

Uniósł brwi, na jego twarzy pojawiło się zdziwienie. „Jej siostra i wsadzili cię tu z powrotem?”

„Najwyraźniej nie pasuję do estetyki ślubnej”.

Julian przyglądał mi się przez chwilę i odniosłem wyraźne wrażenie, że dostrzegał coś więcej niż tylko mój gorzki humor.

„No cóż, to ich strata. Za chwilę rozpocznie się koktajl i mam przeczucie, że będzie równie niezręcznie, jak ceremonia. Co powiesz na to, żebyśmy stawili temu czoła razem?”

„Nie musisz się nade mną litować. Nic mi nie jest.”

„To nie litość. To strategiczny sojusz. Jestem tu jako osoba towarzysząca mojemu wspólnikowi, który nie mógł przyjść, co oznacza, że ​​znam dokładnie trzy osoby na tym ślubie, a dwie z nich to para, która właśnie się pobrała i nie będzie pamiętać, że istnieję. Więc tak naprawdę, zrobiłbyś mi przysługę”.

W jego propozycji było coś szczerego, coś, co sprawiło, że mimo urażonej dumy chciałam powiedzieć „tak”. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, wyciągnął rękę w staromodnym geście.

„Czy możemy?”

Zawahałam się tylko przez chwilę, zanim wzięłam go pod rękę. Razem poszliśmy w stronę koktajlu i po raz pierwszy odkąd przyjechałam na to wesele, nie czułam się zupełnie sama.

Przyjęcie koktajlowe odbyło się w przestronnym pawilonie z widokiem na jezioro. Wokół rozstawione były okrągłe stoły, każdy zwieńczony kolejnymi kwiatami i świecami. Jedną ze ścian zajmował bar, a kelnerzy krążyli z tacami z przystawkami, które wyglądały niemal zbyt pięknie, by je zjeść. Prawie. Jako cukiernik, uważałem jedzenie za sztukę, a osoba, która zajmowała się cateringiem na tym przyjęciu, znała się na swoim fachu.

Julian trzymał się blisko nas, gdy przedzieraliśmy się przez tłum. Ludzie tłoczyli się w małych grupkach, a rozmowy huczały od przyjemnej energii, która towarzyszy lejącemu się strumieniami szampanowi i radości wesela. Kilkoro gości zerkało w naszą stronę z ciekawością, prawdopodobnie zastanawiając się, kim był ten przystojny nieznajomy i dlaczego przywiązał się do niewidzialnej siostry panny młodej.

Znaleźliśmy cichy stolik na skraju pawilonu. Julian wrócił z baru z dwoma kieliszkami wina i talerzem przystawek, które jakimś cudem udało mu się namówić kelnera, żeby nam przygotował.

„No więc” – powiedział, siadając na krześle naprzeciwko mnie – „opowiedz mi o swojej siostrze. Jaka ona jest, kiedy nie gra głównej roli w ślubie stulecia?”

Upiłam łyk wina, zastanawiając się, co odpowiedzieć. Prawda wydawała się zbyt bolesna, zbyt odkrywcza. Ale coś w spokojnym spojrzeniu Juliana sprawiło, że chciałam być szczera.

„Wiktoria jest idealna. A przynajmniej zawsze bardzo ciężko pracowała, żeby tak wyglądać. Dobre oceny, dobra kariera, dobre relacje. Jest córką, o jakiej marzy każdy rodzic”.

„A ty nie.”

„Jestem córką, która została cukierniczką zamiast lekarką czy prawniczką. Która mieszka w małym mieszkaniu zamiast domu z kredytem hipotecznym. Która umawia się na randki od czasu do czasu zamiast znaleźć dyrektora farmaceutycznego z doskonałymi perspektywami. Jestem rozczarowaniem. Tą, która nie trzymała się scenariusza”.

Julian wziął z talerza placek krabowy i rozważył moje słowa.

„Bycie cukiernikiem brzmi kreatywnie i wymagająco. Nie każdy może opanować tę sztukę”.

„Spróbuj powiedzieć to mojej mamie. Nadal przedstawia mnie jako Elizabeth, która pracuje z jedzeniem, jakbym smażyła burgery w fast foodzie”.

„Dynamika rodziny może być skomplikowana”.

„To dyplomatyczny sposób powiedzenia, że ​​moja rodzina jest dysfunkcyjna”.

Złapałem faszerowanego grzyba, nagle zgłodniały. Wcześniej byłem zbyt zdenerwowany, żeby jeść.

„A co z tobą? Co cię skłoniło do otrzymania zaproszenia na to wydarzenie?”

„Pracuję w branży doradztwa w zakresie energii odnawialnej. Moja firma pomaga firmom w przejściu na zrównoważone praktyki. Nudne, techniczne rzeczy, które przyprawiają ludzi o gęsią skórkę na imprezach”.

„To wcale nie brzmi nudno. Brzmi poważnie”.

„Dzięki. Większość ludzi chce po prostu wiedzieć, czy mogę im załatwić promocję na panele słoneczne”.

Uśmiechnął się, ale w jego wyrazie twarzy dało się dostrzec nutę rezerwy.

Miałem tu być z moim kolegą Dominikiem. To on zna pana młodego z jakichś kontaktów biznesowych, ale w zeszłym tygodniu zachorował na zapalenie płuc i zostałem wolontariuszem.

„Oboje jesteśmy, każdy na swój sposób, nieproszonymi gośćmi na weselu”.

„Przynajmniej ci, którzy przeżyli niedostateczne rozmieszczenie miejsc siedzących”.

Rozmawialiśmy podczas koktajlu i pomimo okoliczności, poczułam się zrelaksowana. Julian był osobą otwartą, zadając pytania, które świadczyły o szczerym zainteresowaniu, a nie o grzecznościowej pogawędce. Chciał wiedzieć o moich ulubionych deserach, o wyzwaniach związanych z pracą w profesjonalnej kuchni, o tym, dlaczego wybrałam cukiernictwo zamiast innych ścieżek kulinarnych. Zapytałam go o jego pracę, o satysfakcję z pomagania firmom w ograniczaniu ich wpływu na środowisko, o frustracje związane z obsługą klientów, którzy pragnęli zmian, ale nie byli gotowi na ciężką pracę, aby je osiągnąć. Z pasją opowiadał o energii odnawialnej, o tworzeniu systemów, które mogłyby utrzymać przyszłe pokolenia. Byłam oczarowana jego entuzjazmem.

„Naprawdę wierzysz w to, co robisz” – zauważyłem.

„Czy to takie zaskakujące?”

„Większość ludzi na ślubie mojej siostry wydawała się bardziej zainteresowana tym, by sprawiać wrażenie osoby odnoszącej sukcesy, niż tym, by faktycznie pasjonowała się czymkolwiek”.

Wyraz twarzy Juliana uległ zmianie, w jego oczach pojawiło się coś kalkulującego.

„Jak na osobę siedzącą za filarem, można wiele zauważyć.”

„Kiedy jesteś niewidzialny, uczysz się obserwować ludzi. To niesamowite, co widzisz, kiedy nikt nie wie, że patrzysz”.

Podszedł kelner i oznajmił, że w głównej sali balowej podawana jest kolacja. Goście zaczęli płynąć w stronę wejścia, a Julian wstał i podał im rękę.

„Chcesz sprawdzić, czy twoje miejsce przy stole będzie lepsze?”

Nie było. Sala weselna była przepiękna, udekorowana kwiatami i oświetleniem wartymi zapewne tysiące dolarów. Długie stoły ustawiono w kształcie litery U, a stół główny lekko podniesiono na podwyższeniu, gdzie Victoria i Gregory mieli usiąść ze swoją świtą. Winietki wskazywały gościom wyznaczone miejsca.

Znalazłem swoje nazwisko przy stoliku w najdalszym kącie, ustawionym tak, że musiałem niezręcznie wyciągać szyję, żeby zobaczyć stół główny. Krzesła wokół mnie były puste, co sugerowało, że zostałem umieszczony wśród gości rezerwowych – osób, które musiały zostać zaproszone, ale nie pasowały nigdzie indziej.

Julian pojawił się obok mnie, trzymając w dłoni swoją wizytówkę.

„Ciekawe. Jestem na drugim końcu sali, jakby ktoś chciał się upewnić, że mniej ważni goście są rozproszeni, żebyśmy się nie gromadzili i nie sprawiali wrażenia niezrównoważonego planu miejsc.”

„To niedorzeczne”. Słowa zabrzmiały ostrzej, niż zamierzałam, frustracja w końcu przebiła się przez moje staranne opanowanie. „Jestem jej siostrą, jej jedynym rodzeństwem, a ona traktuje mnie jak jakąś daleką znajomą, którą poczuła się w obowiązku zaprosić. Wiecie co? Pieprzyć plan miejsc.”

Julian wziął moją wizytówkę ze stołu i schował ją do kieszeni razem ze swoją.

“Pospiesz się.”

“Co robisz?”

„Improwizuję. Po prostu podążaj za mną i udawaj, że jesteś moją randką.”

Zanim zdążyłem zaprotestować, zaprowadził mnie do stolika znacznie bliżej głównego stołu, wyraźnie przeznaczonego dla ważnych gości. Odsunął dla mnie krzesło, otulił mnie ciepłą dłonią, gdy siadałem, a potem usiadł obok mnie z pewnością siebie kogoś, kto idealnie pasuje do tego miejsca.

„Julian, nie możemy po prostu…”

„Możemy. I tak zrobiliśmy. Gdyby ktoś pytał, doszło do pomyłki z przydziałem miejsc i sami to naprawiamy. Zaufaj mi.”

Stół szybko zapełnił się gośćmi, którzy wydawali się dobrze znać. Z ich rozmowy wywnioskowałem, że byli to współpracownicy Gregory’ego – ludzie z branży farmaceutycznej, posługujący się niezrozumiałymi dla mnie skrótami i terminami branżowymi. Przywitali Juliana poufale, zwracając się do niego po imieniu, a on odpowiadał z naturalną pewnością siebie, sugerującą, że doskonale wiedział, kim są.

Kobieta o imieniu Patricia, która przedstawiła się jako wiceprezes ds. operacyjnych w Bennett Health Solutions, uśmiechnęła się do mnie ciepło.

„A ty pewnie jesteś dziewczyną Juliana. Trzymał cię w tajemnicy.”

Otworzyłem usta, żeby ją poprawić, ale Julian płynnie wtrącił się:

„Elizabeth woli unikać rozgłosu. Zazwyczaj nie przepada za imprezami korporacyjnymi, ale w przypadku tego ślubu zrobiła wyjątek”.

„Jak słodko. A skąd znasz pannę młodą i pana młodego?”

„Elizabeth jest właściwie siostrą Victorii.”

Brwi Patricii uniosły się ze zdziwienia.

„Och, nie miałam pojęcia, że ​​Victoria ma siostrę. Nigdy o tym nie wspominała podczas żadnego z naszych spotkań w sprawie ślubu.”

Jej uśmiech lekko przygasł, jakby zdała sobie sprawę, jak to zabrzmiało.

„Chodzi mi o to, że jestem pewien, że ten temat nigdy nie pojawił się w rozmowie”.

„Jestem pewna” – odpowiedziałam, zachowując neutralny ton, mimo że komentarz mnie zabolał. Moja siostra wystarczająco ściśle współpracowała z kolegami Gregory’ego, aby zaplanować pewne aspekty tego ślubu, i ani razu nie wspomniała o posiadaniu siostry.

Kolacja była podawana w daniach, każde danie było bardziej wyszukane od poprzedniego. Podsmażane przegrzebki ustąpiły miejsca świeżej sałatce, a następnie do wyboru była polędwica wołowa lub łosoś w ziołach. Jedzenie było wyjątkowe, ale ledwo je poczułam. Byłam zbyt świadoma obecności Juliana u mego boku, tego, jak z przekonującą swobodą odgrywał rolę mojego partnera. Jego dłoń od czasu do czasu dotykała mojego ramienia lub pleców drobnymi gestami, które wyglądały na niezobowiązujące, ale wydawały się celowe. Wciągał mnie w rozmowy, zważał na moje opinie, sprawiał, że czułam się widoczna w sposób, którego nie czułam od czasu przybycia na ten ślub.

Między daniami ojciec Gregory’ego wstał, by wygłosić mowę. Opowiedział o osiągnięciach syna, o tym, jak dumny jest z powitania Victorii w rodzinie, o świetlanej przyszłości młodej pary. Wspomniał, jak Victoria wniosła radość i wyrafinowanie do życia Gregory’ego, że była dokładnie taką kobietą, jaką zawsze pragnął poślubić swój syn.

Moja matka stała obok. Jej przemówienie było krótsze, ale nie mniej wylewne. Mówiła o dzieciństwie Victorii, o determinacji i wdzięku córki, o tym, jak zawsze wiedziała, że ​​Victoria osiągnie wielkie rzeczy. Opowiadała o planowaniu ślubu, o wspólnych zakupach matki z córką, degustacjach ciast i wszystkich cennych chwilach, które dzieliły. Ani razu o mnie nie wspomniała, nawet mimochodem, nawet po to, by wspomnieć o rodzeństwie Victorii. Zupełnie jakbym została wycięta z historii rodziny.

Poczułam, jak dłoń Juliana dotyka mojej pod stołem, jego palce splatają się z moimi w geście wsparcia. Odwzajemniłam uścisk, wdzięczna za kotwicę.

Potem nastąpiła mowa drużby, pełna żartów o kawalerskich czasach Gregory’ego i serdecznych wzruszeń o poszukiwaniu prawdziwej miłości. Druhna opowiadała o perfekcjonizmie Victorii i jej romantycznej naturze, o tym, jak zawsze marzyła o bajkowym ślubie. Czekałem, aż ktoś wspomni o mnie, potwierdzi moje istnienie, choćby w najbardziej minimalistyczny sposób. Ale przemówienie za przemówieniem, a moje nazwisko nigdy nie padło. Byłem duchem na uczcie, obecnym, ale niewidocznym.

Podano deser. Wymyślny, wielowarstwowy deser z czekolady i malin, który wyglądał imponująco, ale brakowało mu głębi smaku, jaką powinien mieć. Ganasz był za słodki, a warstwy ciasta za suche. Jako profesjonalistka, nie mogłam powstrzymać się od krytyki, a Julian zauważył moją minę.

„Nie spełnia twoich standardów?”

„Piękne, ale piękno to nie wszystko. Wykonanie jest nieudane. Czekolada maskuje malinę zamiast ją dopełniać, a konsystencja jest zbyt gęsta”.

„Czy mógłbyś zrobić to lepiej?”

„We śnie.”

Słowa zabrzmiały z większą pewnością siebie, niż się czułam, ale były prawdziwe. Mogłam być rozczarowaniem rodziny w każdej innej dziedzinie, ale w kuchni znałam swoją wartość.

„Wierzę ci” – rzekł po prostu Julian.

Po deserze przyjęcie przeszło w część taneczną wieczoru. Victoria i Gregory wyszli na parkiet, by zatańczyć swój pierwszy taniec, wirując w idealnym oświetleniu, podczas gdy zespół na żywo grał romantyczną balladę. Wyglądali jak wyjęci z magazynu, idealna para przeżywająca swój idealny moment. Mój ojciec włączył się do tańca ojciec-córka, a ja patrzyłam, jak się razem poruszają, wspominając chwile, gdy kręcił mną po naszym salonie, gdy byłam mała, przed rozwodem, zanim wszystko się rozpadło. Czy Victoria pamiętała te czasy? Czy kiedykolwiek myślała o rodzinie, jaką kiedyś byliśmy?

Julian wstał i podał mu rękę.

„Zatańcz ze mną.”

„Nie musisz dalej udawać uważnej randki. Nic mi nie jest.”

„Wiem, że nie muszę. Chcę. Poza tym, jestem fatalnym tancerzem i potrzebuję kogoś, kto będzie mi przeszkadzał i nie pozwie mnie do sądu”.

Pozwoliłam mu poprowadzić mnie na parkiet. Wcale nie był taki zły. Właściwie to całkiem dobry, prowadził pewnie, zachowując jednocześnie dystans. Kołysaliśmy się w rytm muzyki, a ja poczułam, że odprężam się w rytmie, w chwili.

„Dziękuję” – powiedziałam cicho. „Za dzisiejszy wieczór, za to, że ze mną siedziałaś, za tę całą udawane randkę. Nie musiałeś tego robić”.

„Może i chciałem. Jesteś interesująca, Elizabeth. Bardziej interesująca niż ktokolwiek inny na tym ślubie”.

„Ledwo mnie znasz.”

Wiem wystarczająco dużo. Wiem, że jesteś utalentowany i niedoceniany. Wiem, że dostrzegasz powierzchowne bzdury, które większość ludzi akceptuje bezkrytycznie. Wiem, że jesteś zraniony, ale starasz się tego nie okazywać, a to wymaga siły.

Jego słowa uderzyły mnie głęboko w serce, w miejsce, które chroniłam przez cały wieczór. Oczy piekły mnie od niewypłakanych łez i szybko mrugałam, powstrzymując się od płaczu na ślubie siostry.

Piosenka dobiegła końca i nabrała bardziej optymistycznego rytmu. Na parkiecie pojawiły się inne pary, a Julian poprowadził nas na skraj parkietu, z dala od tłumu.

„Muszę zaczerpnąć świeżego powietrza” – przyznałem.

„Wyjdźmy na zewnątrz.”

Wyszliśmy z sali balowej na taras z widokiem na ogrody. Wieczorne powietrze było chłodne i przyjemne po cieple tłumnego przyjęcia. Lampki choinkowe migotały na drzewach, tworząc magiczną atmosferę, która wydawała się kłócić z moim wewnętrznym zamieszaniem.

„Nie powinnam była przychodzić” – powiedziałam, opierając się o balustradę tarasu. „Wiedziałam, że tak będzie, ale jakaś część mnie miała nadzieję, że będzie inaczej. Że może Victoria przypomni sobie, że jesteśmy siostrami. Że może będzie chciała, żebym tu była naprawdę, a nie tylko po to, żebym odhaczyła kolejny punkt na liście obowiązków”.

Julian stał obok mnie, jego ramię dotykało mojego.

„Rodzina może być najbardziej skomplikowaną relacją, jaką mamy. Łączą nas więzy krwi, ale to nie gwarantuje miłości, szacunku, ani nawet podstawowego szacunku”.

„Brzmisz, jakbyś mówił z własnego doświadczenia.”

„Mój ojciec i ja nie rozmawialiśmy od trzech lat. Miał bardzo konkretne plany co do mojego życia. A kiedy wybrałem inną drogę, dał mi jasno do zrozumienia, że ​​nie jestem już synem, jakiego chciał. Więc tak, rozumiem, jak to jest być rozczarowaniem”.

Odwróciłam się, żeby na niego spojrzeć i dostrzegłam nowe odcienie w jego wyrazie twarzy.

„Przepraszam. To musiało być bolesne.”

„Tak było. Tak jest. Ale nauczyłam się z tego czegoś ważnego. Ludzie, którzy powinni nas kochać bezwarunkowo, nadal mają swoje ograniczenia, uprzedzenia i porażki. Czasami rodzina, którą wybieramy, jest ważniejsza niż rodzina, w której się urodziliśmy”.

„Czy to właśnie jest ten wieczór? Twój wybór, by być miłym dla nieznajomego.”

„Może i tak się zaczęło. Ale nie jesteś już obca, Elizabeth. I to nie jest zwykła życzliwość”.

W jego głosie było coś, co sprawiło, że moje serce zabiło szybciej. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, drzwi tarasu się otworzyły i wyskoczyła z nich grupa gości, śmiejąc się i rozmawiając. Chwila ciszy się skończyła i Julian lekko się cofnął.

„Chyba powinniśmy wrócić do środka. Chyba zaraz pokroją tort.”

Ceremonia krojenia tortu przebiegła dokładnie tak, jak się spodziewałam. Więcej zdjęć, więcej przemówień, więcej idealnych momentów, starannie zaaranżowanych dla maksymalnego efektu. Victoria nakarmiła Gregory’ego małym kęsem z delikatną precyzją, a on odwzajemnił gest z równą starannością. Żadnego roztrzaskanego tortu po twarzy, nic niestosownego, perfekcyjna kontrola, jak zawsze.

Gdy kelnerzy rozdawali kawałki tortu weselnego, zauważyłem moją mamę przeciskającą się przez tłum, zatrzymując się, by porozmawiać z różnymi gośćmi. Była w swoim żywiole, rozkoszując się blaskiem udanego wesela córki. Kiedy w końcu jej wzrok spoczął na mnie, na jej twarzy pojawiło się zaskoczenie, a zaraz potem dezaprobata. Podeszła do naszego stolika spokojnym krokiem, a jej uśmiech gęstniał w miarę, jak się zbliżała.

„Elizabeth, nie spodziewałem się, że tu usiądziesz. Ten stolik był zarezerwowany dla współpracowników Gregory’ego.”

„Doszło do pomyłki z miejscami siedzącymi” – powiedział Julian płynnie, zanim zdążyłem odpowiedzieć. „Jestem Julian, jeden z konsultantów Gregory’ego ds. energii odnawialnej. Elizabeth i ja jesteśmy tu razem”.

Spojrzenie mojej matki przesunęło się po Julianie, obserwując jego drogi garnitur i pewną siebie postawę. Widziałam, jak przekalkulowuje, ocenia moją obecność na podstawie kalibru mojego towarzysza.

„Rozumiem. Miło cię poznać, Julianie. Jestem Elellaner, matka Victorii.”

Podkreślała te słowa, jakby chciała mi przypomnieć o moim miejscu w hierarchii.

„Nie wiedziałem, że Elizabeth z kimś się spotyka”.

„Trzymaliśmy wszystko w tajemnicy” – odpowiedział Julian, dotykając moją dłonią stołu. „Elizabeth bardzo dba o prywatność swojego życia prywatnego”.

„Tak, jest”. Uśmiech Elellanar nie sięgnął jej oczu. „Elizabeth, kochanie, mam nadzieję, że cieszysz się ślubem. Victoria tak bardzo się starała, żeby wszystko było idealne”.

„Pięknie” – powiedziałem, siląc się na słowa. „Musi być bardzo szczęśliwa”.

„Tak jest. Gregory to dokładnie taki mężczyzna, jakiego zawsze pragnęłam, żeby poślubiła. Odnoszący sukcesy, ugruntowany, z dobrej rodziny. Ma wszystko, czego matka może chcieć dla swojej córki”.

Niewypowiedziane porównanie wisiało między nami w powietrzu. W przeciwieństwie do ciebie, która pracuje w piekarni, mieszka sama i nie ma nic do pokazania w swoim życiu.

Julian ścisnął moją dłoń lekko mocniej. Cichy gest wsparcia.

„Elizabeth właśnie opowiadała mi o swojej pracy jako cukiernika” – powiedział. „Brzmi to niezwykle wymagająco. Nie każdy ma talent i dyscyplinę, by odnieść sukces w tej dziedzinie”.

Na twarzy Elellanar malowała się irytacja, że ​​jej domniemana krytyka została zignorowana.

„Tak. Cóż, każdy z nas ma swoją własną ścieżkę. Powinnam wrócić do pozostałych gości. Postaraj się dobrze bawić, Elizabeth.”

Odeszła, pozostawiając za sobą ślad drogich perfum i macierzyńskiego rozczarowania.