Jesienny wiatr szumiał w klonach rosnących wzdłuż Cedar Street, rozrzucając czerwone i złote liście po starannie utrzymanych trawnikach podmiejskiego Bostonu. Siedmioletni Ethan Baker siedział po turecku na podłodze w swoim pokoju, metodycznie układając swoją kolekcję samochodzików Hot Wheels według spektrum kolorów – poszarpaną tęczę metalu i plastiku na tle niebieskiego dywanu, który jego matka wybrała trzy lata temu.

Z dołu dochodziły odgłosy przygotowywania kolacji: brzęk ciężkich garnków, rytmiczne, agresywne krojenie warzyw i od czasu do czasu ostre westchnienia irytacji, które zdawały się towarzyszyć wszystkiemu, co robił mój ojczym.

Mam na imię Ethan. Miałem wtedy siedem lat i byłem niski jak na swój wiek. Pamiętam, jak moje dłonie zatrzymały się nad jaskrawożółtą Corvettą, gdy kroki mojej siostry Lily szybko minęły moje drzwi. Znów uciekała do swojego pokoju, sanktuarium, które w ostatnich miesiącach przypominało raczej celę więzienną.

Pamiętam, jak Lily bawiła się ze mną po szkole. Pomagała mi budować skomplikowane tory wyścigowe, które wiły się przez podłogę w salonie, albo czytała mi bajki, używając zabawnych, charakterystycznych głosów dla każdej postaci. To było zanim Richard się wprowadził. Zanim mama zaczęła brać dodatkowe zmiany w szpitalu, żeby opłacić „ulepszenia stylu życia”, których Richard nalegał, żebyśmy potrzebowali. Zanim Lily przestała się tak często uśmiechać.

„Lily!” – głos Richarda dobiegł z kuchni, wibrując między deskami podłogi. „Zejdź tu i nakryj do stołu”.

Usłyszałem, jak drzwi mojej siostry otwierają się i zamykają, jej kroki są teraz wolniejsze, niepewne. Zostawiłem samochody i podkradłem się do drzwi, zerkając w głąb korytarza. Na szczycie schodów pojawiła się Lily, jej długie brązowe włosy opadały niczym zasłona, zasłaniając twarz. Miała na sobie za duży szary sweter, którego prawie nie zdejmowała od początku roku szkolnego, mimo że w domu było duszno i ​​gorąco.

„Ruszaj się!” warknął Richard. „Nie mam całego dnia, żeby czekać, aż wykonasz proste zadanie”.

Patrzyłem, jak moja dwunastoletnia siostra schodzi po schodach, jedną ręką opierając się o poręcz, jakby potrzebowała podpórki, żeby utrzymać się w pionie. Zauważyłem, jak nagle się skurczyła – ramiona pochylone do przodu, głowa spuszczona. W niczym nie przypominała Lily, która kiedyś robiła salta po podwórku i śpiewała piosenki Taylor Swift na cały głos.

Podążając cicho za nim, usiadłem na środkowym stopniu, skąd przez poręcze mogłem zajrzeć do kuchni. Richard stał przy kuchence, odwrócony szerokimi plecami do Lily, która zaczęła wyjmować talerze z szafki. Mając trzydzieści dziewięć lat, Richard Cooper prezentował się imponująco – wysoki i postawny, z ciemnymi włosami zaczynającymi siwieć na skroniach. Dla moich kolegów z drugiej klasy był panem Cooperem, szanowanym nauczycielem historii w szkole średniej, który czasami pomagał trenować drużynę Little League. Ale w domu był zupełnie inną osobą.

„Niczego nie potrafisz zrobić dobrze?” Ostre słowa Richarda przecięły kuchenne powietrze, gdy Lily mozolnie grzebała w sztućcach, a widelec z głośnym brzękiem upadł na linoleum. „Niezdarny bachorze. Podnieś go.”

Patrzyłem, jak moja siostra szybko schyla się, żeby podnieść widelec. Jej ręce lekko drżały, gdy wkładała go do zlewu i wyjmowała czysty widelec z szuflady. Richard odwrócił się od kuchenki, pokonując dzielący ich dystans dwoma długimi, drapieżnymi krokami. Lily drgnęła, omal nie upuszczając garści trzymanych sztućców.

„Patrz na mnie, kiedy do ciebie mówię” – zażądał Richard, a jego głos zmienił się w niski, kontrolowany pomruk, który był o wiele straszniejszy niż jego krzyk.

Lily powoli podniosła głowę i teraz mogłem zobaczyć jej twarz – bladą i napiętą, jakby wstrzymywała oddech pod wodą.

„Co się z tobą ostatnio dzieje?” – prychnął. „Twoja mama powiedziała mi o twojej klasie z matematyki. Dwója? Próbujesz mnie zawstydzić w szkole?”

„Nie” – wyszeptała Lily. „Przepraszam. Postaram się bardziej”.

„Przepraszam nie wystarczy. Masz szczęście, że twoja matka tak ciężko pracuje, żeby utrzymać twoje dzieci. Przynajmniej mógłbyś okazać wdzięczność, nie zachowując się jak idiota”.

Moje małe paluszki zacisnęły się na poręczy, aż kostki zbielały. Chciałam krzyczeć. Chciałam tam zbiec i kopnąć go w piszczele. Ale głos uwiązł mi w gardle niczym sucha gula strachu. Przypomniałam sobie, jak w zeszłym tygodniu próbowałam jej bronić podczas kolacji. Richard odesłał mnie do pokoju bez jedzenia, mówiąc, że „mali chłopcy powinni pilnować swoich spraw”.

Dźwięk samochodu wjeżdżającego na podjazd przełamał napięcie niczym pęknięta gumka. Lily szybko wróciła do nakrywania do stołu, jej ruchy były nerwowe i szybkie, podczas gdy Richard wrócił do kuchenki, a jego zachowanie natychmiast się zmieniło. Kiedy nasza mama, Grace Baker, weszła bocznymi drzwiami z torbami z zakupami w ramionach, kuchnia wyglądała jak zwykła rodzinna scena z magazynu.

„Coś ładnie pachnie” – powiedziała mama, odstawiając torby. Wyglądała na wyczerpaną, jej fartuch pielęgniarski był pognieciony, a blond włosy związane w luźny kucyk, który zaczynał się rozpływać. „Cześć, kochanie” – dodała, całując Lily w policzek, gdy ta przechodziła obok.

„Po prostu próbuję czegoś nowego z kurczakiem” – odpowiedział Richard, a jego głos stał się teraz ciepły i przyjemny. „Lily, może pomożesz mamie z zakupami, zamiast stać bezczynnie?”

Patrzyłem, jak moja siostra spieszy się, by spełnić polecenie, poruszając się szybko i nerwowo. Mama zdawała się nie zauważać napięcia, rozmawiając już z Richardem o swoim dniu w szpitalu. Ja pozostałem na schodach, niewidzialny dla sceny poniżej, a mój młody umysł usiłował pojąć, dlaczego nikt inny nie widział potwora w masce nauczyciela.

Później tego wieczoru, po kolacji i dokładnym sprawdzeniu prac domowych przez Richarda, leżałam w łóżku i słuchałam, jak dom zapada w nocną ciszę. Przez ścianę słyszałam stłumione dźwięki dochodzące z pokoju Lily. Nie płacz, ale raczej ten rodzaj drżącego, urywanego oddechu, który poprzedza łzy.

Chciałem do niej podejść, tak jak ona przychodziła do mnie, gdy śniły mi się koszmary o potworach pod łóżkiem. Ale coś w powietrzu kazało mi zostać w miejscu. Zamiast tego, mocniej przycisnąłem do piersi mojego pluszowego dinozaura, Rexa.

„Proszę, zadbaj o bezpieczeństwo Lily” – mruknęłam w wysłużone zielone futerko Rexa. „Proszę, spraw, żeby Richard był miły. Proszę, pomóż mamie zobaczyć”.

Wiatr za moim oknem się wzmógł, niosąc po ciemnej ulicy coraz więcej liści. W oddali syrena zawyła na krótko, po czym ucichła. Jeszcze o tym nie wiedziałem, ale za kilka dni to ja sprawię, że ta syrena zawyje na Cedar Street.

Poranne słońce sączyło się przez zakurzone żaluzje w sypialni Lily, rzucając prążkowane cienie na jej niepościelone łóżko. Stała przed lustrem, szarpiąc rękawy kolejnego obszernego swetra, upewniając się, że całkowicie zakrywają jej nadgarstki. W wieku dwunastu lat opanowała już sztukę niewidzialności.

„Lily! Spóźnisz się!” Głos mamy niósł się po schodach, zabarwiony znajomym porannym stresem. „Richard wychodzi za dziesięć minut!”

Wspomnienie imienia naszego ojczyma sprawiło, że Lily poczuła skurcz żołądka nawet z progu, przez który patrzyłam. Chwyciła plecak – ciężki od książek, na których nie mogła się skupić – i zeszła na dół.

W kuchni siedziałam przy stole, machając małymi nogami i jedząc płatki śniadaniowe.

„Proszę bardzo” – powiedziała mama, pędząc obok z kubkiem termicznym. „Richard was podwiezie, bo mam wczesną zmianę. Lily, kochanie, ledwo tknęłaś śniadanie”.

„Nie jestem głodna” – mruknęła Lily, unikając zaniepokojonego spojrzenia mamy. Zauważyła, że ​​patrzę na nią z poważną miną.

„Musisz się dobrze odżywiać” – wtrącił Richard, stojąc przy ladzie. W jego tonie słychać było nutę, którą zdawały się słyszeć tylko Lily i ja. „Zwłaszcza odkąd rzuciłaś piłkę nożną. Lenistwo nie pomoże ci w poprawie ocen”.

Mama zmarszczyła brwi, przerywając poranny pośpiech. „Rzuciłaś piłkę nożną? Kiedy to się stało?”

„W zeszłym tygodniu” – powiedziała cicho Lily do podłogi. „Po prostu… nie chciałam już grać”.

„Ale ty kochasz piłkę nożną!” – zaprotestowała mama. „Grasz w nią odkąd skończyłeś sześć lat”.

„Dzieci się przebierają, Grace” – wtrącił Richard, spoglądając na zegarek. „Musimy iść. Mam zebranie wydziałowe”.

Jazda do szkoły była duszącym, pełnym napięcia pudełkiem. Lily przywarła do drzwi pasażera. Kiedy podjechali najpierw pod szkołę podstawową, poczułam, jak dłoń Richarda ściska jej kolano.

„Pamiętasz, o czym rozmawialiśmy” – powiedział cicho, gdy zbierałam swoje rzeczy. „Koniec z żenującymi zachowaniami. Jesteś lepsza, prawda?”

Lily skinęła głową w milczeniu.

Zatrzymałam się, zanim wyszłam. „Lily” – powiedziałam niepewnie. „Przyjdziesz na wystawę prac mojej klasy w przyszłym tygodniu? Zrobiłam coś fajnego”.

Zanim Lily zdążyła odpowiedzieć, Richard odpowiedział za nią: „Twoja siostra musi skupić się na poprawie ocen, mistrzu. Może innym razem”.

Wyraz rozczarowania na mojej twarzy sprawił, że Lily drgnęła. Zaczekała, aż zamknę drzwi, zanim wyszeptała: „Spróbuję przyjść, E.”

„Co to było?” Głos Richarda stał się stwardniały, gdy się odsunęli.

„Nic” – szybko odpowiedziała Lily.

„Nie mamrocz. To brak szacunku. Zupełnie jak twoje ostatnie zachowanie. Myślisz, że lubię dostawać maile od twoich nauczycieli? Że muszę tłumaczyć kolegom, dlaczego moja pasierbica radzi sobie tak słabo?”

Zbliżali się do jej gimnazjum, ale zamiast podjechać do strefy wysadzania dzieci, Richard skręcił na parking dla nauczycieli i znalazł miejsce w ustronnym kącie za salą gimnastyczną.

„Patrz na mnie, kiedy do ciebie mówię” – zażądał, obracając się na krześle.

Lily zmusiła się, by spojrzeć mu w oczy, próbując opanować drżenie.

„Sprawiasz, że źle wyglądam, Lily. Sprawiasz, że twoja matka się martwi. Tego chcesz?”

„Nie” – szepnęła.