Serce Richarda Whitmana waliło jak młotem

Mijały miesiące. Życie stopniowo nabrało rytmu. Poranek znów był pełen śmiechu: Emily czytała Alexowi bajki, a chłopiec coraz częściej podążał za ojcem po domu. Richard czuł, że odnalazł swój kierunek.

Pewnego wieczoru, po ułożeniu dzieci do łóżek, usiadł w salonie i spojrzał na stare zdjęcie Vanessy. Westchnął, ale tym razem z ulgą. Zrozumiał, że prawdziwa rodzina to nie pozory, ale miłość i bezpieczeństwo.

Następnego dnia Emily przyniosła mu rysunek przedstawiający ją, Alexa i Richarda trzymających się za ręce pod ogromnym słońcem.

„To nasza rodzina, tato” – powiedziała z dumą.

Łzy napłynęły mu do oczu. Tak, to była rodzina. Reszta była tylko cieniem.

Od tamtej pory żył jedną przysięgą: nigdy nikogo nie zostawiać samego, nigdy więcej nie ufać fałszywym ludziom. I po raz pierwszy od dawna zdał sobie sprawę, że ma za mało.