Sędzia uśmiecha się do kobiety w sądzie, a potem milknie, gdy pokazuje jej legitymację Secret Service USA! Poranne światło przecina budynek sądu hrabstwa Fulton.

„Już walczyłeś” – uśmiechnęła się. „I już wygrałeś”.

Kilka miesięcy później stół jadalny Angeli zamienił się w biuro terenowe – dokumenty rozprzestrzeniały się niczym mapy. W następstwie uniewinnienia, sprawa przeciwko funkcjonariuszowi, który dokonał aresztowania, nabrała rozpędu. Oburzenie spotkało się z dowodami; śledztwa się rozszerzyły. Angela łączyła obowiązki w Secret Service z rolą, o którą nie zabiegała: adwokatem. Przemawiała na forach, spotykała się z grupami reformatorskimi, opowiadała się za odpowiedzialnością.

Jej telefon zawibrował. „Rozmawiałem w ośrodku młodzieżowym” – powiedział Marcus lżejszym tonem niż od lat. „Opowiedziałem swoją historię. Te dzieciaki… Chyba mi to pomogło”.

„Tak” – powiedziała, a jej oddech wypełniła duma. „Kontynuuj”.

Pełna widownia. Jasne światła sceny. Angela na podium – nie jako agentka Monroe, ale jako siostra, świadek, obywatelka. „Sprawiedliwość nie jest gwarantowana” – powiedziała spokojnym głosem. „To coś, o co walczymy – coś, czego się domagamy. Historia mojego brata jest jedną z wielu, ale przypomina nam: kiedy działamy razem – kiedy nie dajemy się uciszyć – zmiana jest możliwa”.

Oklaski rosły jak pogoda. Nie wygrzewała się w słońcu; rozglądała się po sali – prawnikach, studentach, sąsiadach – czuła ciężar słów i czekającej ją pracy, a także, w końcu, małą, upartą nadzieję.

„Nie chodzi tylko o Marcusa czy mnie” – dokończyła. „Chodzi o każdą osobę uciszoną, zlekceważoną lub niesłusznie osądzoną. Chodzi o zbudowanie systemu, w którym człowieczeństwo jest ważniejsze od uprzedzeń – prawda ważniejsza od władzy”.

Tłum wstał. Angela cofnęła się, unosząc głowę, gotowa na to, co miało nastąpić.