Schowałem się za mopem i odznaką – żeby dowiedzieć się, co naprawdę dzieje się w mojej firmie! I odkryłem prawdę, którą ignorowałem przez lata.

Ludzie rozmawiają swobodnie, gdy myślą, że jesteś nikim. W ciągu kilku dni dowiedziałem się więcej z szeptanych rozmów na korytarzu niż z raportów zarządu. Ale prawdziwy cios nastąpił, gdy usłyszałem Martina rozmawiającego przez telefon, krążącego po korytarzu.

„Ona nie ma o niczym pojęcia” – zadrwił. „Zanim Victoria się połapie, przejęcie będzie już faktem. Jej udziały będą nasze”.

Krew mi zmroziła krew w żyłach. Nie tylko sabotował firmę – planował pozbawić mnie wszystkiego.

Prawie się z nim skonfrontowałem, ale zamiast tego spuściłem głowę, ściskając mopa, i pozwoliłem mu przejść. Jeśli Martin uważał, że „Lena, woźna” jest nieszkodliwa, wykorzystałbym to na swoją korzyść.

Nocą w szatni dla personelu wpatrywałem się w swoje odbicie w pękniętym lustrze, a żal i wściekłość mieszały się ze sobą. Ufałem Martinowi. Wyszkoliłem go. Wychowałem w szeregach. A on wyprzedawał dziedzictwo mojego ojca.

Nie pozwoliłabym mu.

Pewnego wieczoru, sprzątając salę konferencyjną, natknąłem się na teczkę wciśniętą pod tace z cateringiem – projekty umów przenoszących aktywa do fikcyjnej firmy. Podpis Martina widniał na każdej stronie. Ręce mi drżały, gdy wrzucałem ją do koszyka. To był dowód – ale potrzebowałem czegoś więcej.