Samotnemu ojcu odmówiono pokoju we własnym hotelu — natychmiast odwrócił sytuację!

Odskoczyła kilka kroków i przykucnęła przy niskim marmurowym murze, który zatrzymywał kaskadę wody. Jej odbicie migotało w tafli szkła, zafascynowane tym, jak jej palce odbijały się w falach.

Reuben odwrócił się z powrotem do biurka. „Mówiłeś, że hotel jest pełny”.

McKenzie w końcu się odezwał. „Tak, wcześniej. Ja… musiałem coś przeoczyć”.

„Tą rzeczą byłem ja” – powiedział Reuben.

Calvin poruszył się niezręcznie. „Słuchaj, jestem pewien, że to była zwykła pomyłka”.

„Naprawdę?” Powiedział to spokojnie, bez gniewu, ale ciężar pytania spadł na niego jak cegła. Calvin otworzył usta, a potem je zamknął. Postawa McKenzie się zmieniła. Jej twarz nie była już defensywna. Była zawstydzona.

Reuben podniósł karty z kluczami. „Pójdę się rozgościć, ale później chciałbym poświęcić 10 minut twojemu asystentowi MG. To jeszcze nie koniec”. Obaj w milczeniu skinęli głowami.

Kiedy Reuben i Aubrey weszli do windy, drzwi zamknęły się z cichym dzwonkiem. Spojrzał na córkę. Ona spojrzała na niego. „Dlaczego nie chcieli nam dać pokoju?”

Zastanowił się przez chwilę, dobierając słowa. „Bo niektórzy ludzie oceniają to, czego nie znają. Widzą faceta w starych trampkach z małym palcem u nogi i nie sądzą, żeby pasował do takiego miejsca”.

„Ale my tak” – powiedziała. „Mówiłeś, że to my jesteśmy właścicielami”.

„Tak.”

„Więc popełnili błąd”.

„Dokonali wyboru” – poprawił. „A teraz moja kolej”.

Bo Reuben nie przyjechał już tylko na wakacje. Teraz chodziło o zasady.

Dotarli do pokoju 314. Apartament był przepiękny. Okna od podłogi do sufitu wychodziły na górę Camelback. Długi narożnik zwrócony był w stronę zamontowanego telewizora. Wystrój był nowoczesny, czysty i ciepły, dokładnie taki, jaki zaakceptował podczas remontu.

Aubrey pobiegł na balkon. „Tato, widzisz cały basen”.

Dołączył do niej, obserwując zachód słońca nad pustynnym horyzontem. Ta chwila powinna być spokojna, ale jego szczęka pozostała zaciśnięta.

Jego telefon znowu zawibrował. SMS od Lisy. Mam zadzwonić do zarządu czy do działu prawnego?

Odpisał: „Nie, ale wyślij ten numer dyrektorowi okręgowemu. Powiedz im, że jestem tu do czwartku. Jeśli chcą wiedzieć, dlaczego ich recepcjonistka właśnie próbowała odprawić płacącego gościa, mogą mnie zapytać”.

Odłożył słuchawkę.

Dziesięć minut później ktoś zapukał do drzwi. Otworzył i zobaczył kobietę po czterdziestce, krótko przycięte blond włosy, w marynarce nałożonej na czarny top. Na jej identyfikatorze widniał napis Amelia Row, zastępca dyrektora generalnego.

„Panie Ellington” – powiedziała, łapiąc oddech. „Przepraszam, że nie spotkałam się z panem wcześniej. Rozumiem, że wystąpił problem z pana zameldowaniem”.

„Było” – powiedział, odsuwając się. „Proszę wejść”.

Weszła, wyraźnie zdenerwowana. „Rozmawiałam już z moim zespołem i chcę po prostu powiedzieć, jak bardzo mi przykro. Nie jestem pewna, co się stało, ale to nie odzwierciedla sposobu, w jaki tu działamy”.

Reuben usiadł. Ona pozostała na stojąco. „Powiedz mi” – powiedział, składając ręce. „Czy wiesz, kim jestem?”

„Tak. Po powrocie Calvina sprawdziłem dokumenty. Jesteś wpisany do dokumentacji właścicielskiej przez Ellington Travel Partners. Jesteś cichym udziałowcem”.

Skinął głową. „Więc dlaczego myślisz, że twoja obsługa powiedziała mi, że to miejsce jest pełne?”

Amelia przeniosła ciężar ciała, ostrożnie dobierając słowa. „Myślę… myślę, że wysnuli wnioski na podstawie twojego wyglądu, na podstawie rzeczy, których nie powinni brać pod uwagę przy ocenie gościa”.

„To właściwa odpowiedź” – powiedział Reuben. „Ale muszę wiedzieć – czy tolerujecie tu takie zachowanie?”

„Nie” – powiedziała teraz stanowczo. „Nie, i osobiście się tym zajmę”.

Reuben przyjrzał jej się uważnie. „Dobrze, bo nie zrobię sceny, ale zapamiętam to. Nie jestem tu po to, żeby kogokolwiek zawstydzać, ale wierzę w odpowiedzialność. Zbudowałem ten hotel, żeby był lepszy, nie tylko po to, żeby miał ładniejsze meble i lepszą obsługę – ale żeby oferował lepsze wartości. Rozumiesz?”

Amelia szybko skinęła głową. „Oczywiście. Dopilnuję, żeby to zostało omówione”.

Wyciągnął rękę. Uścisnęła ją. „Dziękuję za poświęcony czas” – powiedział.

Kiedy wychodziła, zamknął drzwi i zwrócił się do Aubrey, która teraz zwinęła się na kanapie i przeglądała magazyn o ośrodkach wypoczynkowych.

„Wszystko w porządku?” zapytała.

„Już tam” – powiedział. Ale Reuben nie skończył oglądać. Jeszcze nie.

Następnego ranka Reuben wstał przed wschodem słońca. Stare nawyki, trudne do zwalczenia. Zaparzył kawę w pokoju – okropną, ale lepszą niż nic – i wyszedł na balkon. Powietrze było chłodne, suche i nieruchome. W dole basen był pusty, a leżaki na patio ustawione idealnie jeden przy drugim. Oparł się o balustradę, obserwując. Już nie był zły. To minęło. Teraz był ciekaw. Jak to miejsce się zmieniło, kiedy nikt nie patrzył?

Dokładnie o 8:00 rano on i Aubrey zeszli na dół. Miała na sobie swoją ulubioną pomarańczową sukienkę i trampki, a włosy upięła w dwa puszyste kucyki, które uparła się sama zrobić. Reuben miał na sobie ten sam strój co poprzednio. Zwykły T-shirt, stare dżinsy, bez zegarka, bez metek. Wyglądali jak ojciec i córka na zwykłym wypadzie. O to właśnie chodziło.

Przechodząc przez hol, ponownie zauważył McKenzie przy ladzie. Jej uśmiech był wymuszony, oczy spuszczone, a dłonie nerwowo bawiły się czymś pod ladą. Calvin stał w pobliżu, przesadnie uprzejmy wobec elegancko ubranych gości, którzy przychodzili pytać o bufet śniadaniowy. Reuben się nie zatrzymał. Razem z Aubrey udali się do głównej restauracji, Desert Bloom Cafe, tuż przy holu.