Rozpoznałam jego śmiech zanim rozpoznałam człowieka. To był ten jasny, beztroski dźwięk, który kiedyś sprawiał, że pokoje wydawały się przyjazne, a później sprawiał, że czułam się mała. Stałam w holu Pacific Reproductive Center w Seattle, palce obejmujące papierowy kubek kawy, która wystygła i nabrała metaliczno-gorzkiego smaku, kiedy wszedł Viktor Petrov w skórzanej kurtce i z nonszalancką pewnością siebie człowieka, który nigdy nie wyobraża sobie, że przyjdzie czas zapłaty.

Hol wyglądał tak samo — te same krzesła, ta sama doniczka z rośliną, która odmawiała umierania.

Para usiadła tam, gdzie ja siedziałam, splecionymi palcami jakby w obietnicy.

Poczułam ukłucie, pociągnięcie dawnego bólu, ale przeszło, jak przemija pogoda, kiedy jesteś odpowiednio ubrana.

Wychodząc, minęłam tablicę ogłoszeń pokrytą ulotkami: zajęcia prenatalne, programy dawców, grupy wsparcia.

Na dole kartki proszono o wolontariuszy do mentorowania pacjentów, którzy przechodzą leczenie płodności samotnie — ludzi, którzy potrzebowali kogoś, kto usiądzie z nimi w poranki pobrań krwi i przypomni, że nie są tylko procentem.

Wzięłam karteczkę. Później zadzwoniłam.

Nie wiem, jak kończy się historia Viktora i Anyi. Może in vitro zadziała. Może adoptują.

Może nauczą się tego, czego ja nauczyłam się w trudny sposób: że miłość, która wymaga kozła ofiarnego, nie jest miłością, a pewność to najtańszy rodzaj pocieszenia.

Moja historia nie potrzebuje ich, by była kompletna.

Czasami, we wtorki, opowiadam grupie o pytaniu, które zadałam, i jak do mnie wróciło.

„Sprawdziłaś się kiedyś?” Śmiejemy się, bo brzmi to jak żart, a jednocześnie jak sedno sprawy.

Sprawdź, co niesiesz. Sprawdź, kto ci to przekazał.

Sprawdź, czy ten ciężar należy do ciebie, czy wreszcie możesz go miłosiernie odłożyć.

Zrobiłam to. I teraz pokój wydaje się większy. Okna są otwarte.