Rozpoznałam jego śmiech zanim rozpoznałam człowieka. To był ten jasny, beztroski dźwięk, który kiedyś sprawiał, że pokoje wydawały się przyjazne, a później sprawiał, że czułam się mała. Stałam w holu Pacific Reproductive Center w Seattle, palce obejmujące papierowy kubek kawy, która wystygła i nabrała metaliczno-gorzkiego smaku, kiedy wszedł Viktor Petrov w skórzanej kurtce i z nonszalancką pewnością siebie człowieka, który nigdy nie wyobraża sobie, że przyjdzie czas zapłaty.

I w tej ciszy zrozumiałam, że nie pękam. W końcu, nareszcie, ulga.

Mieliśmy dwadzieścia siedem lat, kiedy pobraliśmy się w Columbus w Ohio, dwójka studentów studiujących zupki ramen, kurz z biblioteki i pewność, którą daje tylko pożyczone meble.

Viktor był tym czarującym — Serb z New Jersey, inżynier budowlany, który potrafił naprawić cieknącą rurę i flirtować z inspektorem budowlanym w tym samym popołudniu.

Ja byłam tą ugruntowaną — Leila Haddad, analityczka danych szpitalnych, córka tunezyjskich imigrantów, którzy nauczyli mnie, że stabilność jest aktem miłości.

Nie biegliśmy w stronę rodzicielstwa. Spacerowaliśmy.

Zobacz więcej
Kurtka
kurtce
Kawa
Kubek
Kurtka skórzana
Seattle
kawa
skórzanej
kubek
kawy
W wieku trzydziestu lat, gdy moje przyjaciółki zaczęły porównywać zawieszenia w wózkach, przestaliśmy się zabezpieczać.

W wieku trzydziestu jeden lat kupiliśmy testy owulacyjne i optymizm.

Po roku przeszliśmy na kalendarze na lodówce i „nie martw się, to zajmuje trochę czasu” od ludzi, którzy przesypiali noce, nie myśląc o temperaturze podstawowej.

Umówiłam się na pierwszą wizytę. Powiedział, że w tym tygodniu jest zajęty. Tydzień zamienił się w miesiące.

Pierwsza klinika powiedziała, że moje wyniki były prawidłowe. Druga przepuściła kontrast przez macicę i ogłosiła, że wszystko jest otwarte i zdrowe.

Zobacz więcej
kubek
Seattle
kawa
kurtce
Kubek
skórzanej
Kurtka skórzana
Skóra
Kawa
skórzanej kurtce
Ciągle się pojawiałam — papierowe fartuchy, strzemiona, pobrania krwi, posiniaczone zgięcia łokci. Viktor obiecywał „później”.

Później, gdy zamknęła się oferta projektowa. Później, gdy skończyła się wizyta jego matki.

Później, gdy nie „był traktowany jak podejrzany”.

Oto część, której długo nie przyznawałam: pozwoliłam, żeby się to stało.

Przyswoiłam niepisaną teorię — że problem musi leżeć we mnie — i wykonywałam pracę za nas oboje.

Nauczyłam się wstrzykiwać igłę w własny brzuch, nie drgnąwszy.

Ustawiałam budziki na 6 rano, żeby złapać dokładny wzrost temperatury.

W Google wpisywałam „krwawienie implantacyjne a miesiączka” w łazienkach w pracy.

On nazywał ten proces „twoją sprawą”, jakby to było hobby, które wybrałam.

Gdy pytałam o badanie nasienia, śmiał się. „Po mojej stronie nie ma problemu.”

Nasze małżeństwo kurczyło się w tym śmiechu. Pokoje cichły.

Przestaliśmy razem gotować i zaczęliśmy jeść z osobnych pojemników, w osobnych kątach kanapy.

Gdy płakałam, nie pocieszał mnie; pouczał o stresie i o tym, jak straszyłam własne ciało.

Gdy terapia pojawiła się w obrazie — najpierw moja, potem dla par — był dowcipny i wymijający, jakby szczerość była grą, za którą nie był zobowiązany zdobyć punktu.

Dr Patel poprosił go uprzejmie, by się przebadał. Powiedział, że to zrobi. Nie zrobił.

W wieku trzydziestu pięciu lat przeprowadziliśmy się do Seattle z powodu jego pracy. Myślałam, że nowe miasto może być nowym początkiem. Nie było.

Lata były wzorem widocznym: prosiłam o partnerstwo; on oferował występ, uśmiech, który olśniewał znajomych i odwracał odpowiedzialność.

Ostatnia kłótnia zaczęła się od przypomnienia w kalendarzu — moja wizyta kontrolna — i zakończyła zdaniem, które wciąż słyszę w złym rodzaju ciszy: „Może po prostu nie jesteś stworzona, żeby być matką.”

Rozstaliśmy się dwa tygodnie później. Rozwód trwał rok.

Gdy był ostateczny, kupiłam mały kaktus i dużą doniczkę i sama przesadziłam go na podłodze w kuchni w moim jednopokojowym mieszkaniu.

Po raz pierwszy od miesięcy przespałam całą noc.

Spotkanie w lobby kliniki miało miejsce prawie dokładnie rok po naszej decyzji rozwodowej.

Byłam tam na konsultacji dotyczącej zamrożenia jaj — jednej z tych pragmatycznych, pełnych nadziei decyzji, które podejmuje się, gdy nie wiadomo, jaki kształt przyjmie życie, ale chce się mieć opcje.

Gdy Viktor wszedł z Anyą, nie byłam przygotowana, ale też nie byłam tą samą kobietą.

Gdy zapytałam go, czy kiedykolwiek się badał, temperatura w pokoju się zmieniła. Nie odpowiedział.

Anya poruszyła się, tak jak ludzie robią, gdy wyczuwają niewidzialną pułapkę, której nie wiedzieli, że powinni unikać.

Pielęgniarka zawołała moje imię, i odeszłam.

Tego wieczoru napisał SMS. Numer był znajomy, ale słowa nie. „Dzisiaj zachowałem się nieodpowiednio.”

Potem ciąg kropek, jakby miało się pojawić coś więcej. Nie pojawiło się.

Tydzień później kolejna wiadomość: „Idziemy w następny poniedziałek. Na badania.” Nie odpowiedziałam.

We wtorek zadzwonił. Pozwoliłam, by dzwonek zadzwonił do końca, potem odsłuchałam jego pocztę głosową.

Pewność siebie zniknęła, zastąpiona delikatnością, która wzbudziła moją podejrzliwość.

„Leila, chciałem, żebyś wiedziała, że, uh, moja analiza wróciła. Ciężka oligospermia. Niska ruchliwość.

Mogę mieć żylaki powrózka nasiennego. Rozważamy… opcje.”