Rodzina panny młodej mojego syna nazwała mnie „υneᴅυcateᴅ” na jego ślubie… Byłem tam jako samotny ojciec, który go wychował – ale na mojej wizytówce widniał napis: „Tak zwany tata…”. Rodzina panny młodej, dumna ze swoich dyplomów, śmiała się, jakby to był żart. Kiedy próbowałem wstać i wyjść, mój syn powiedział: „Tato, chodźmy do domu”. Następnego dnia w ich firmie wydarzyło się coś niewiarygodnego…

Spojrzałem w stronę stołu prezydialnego.

Matka Vanessy, Patricia Morrison, patrzyła na nas z uśmiechem, który nie był ciepły ani rozbawiony. Był raczej zadowolony. Jakby coś wprawiła w ruch i cieszyła się z rezultatów. Pochyliła się i szepnęła coś mężowi. Charles Morrison zerknął na mnie, lekko uniósł kieliszek szampana w moją stronę, a potem odwrócił się, jakby ten mały toast dopełnił całości.

Obok nich siedział brat Vanessy, Preston Morrison, radca prawny w firmie, który od pierwszego spotkania dał jasno do zrozumienia, że ​​uważa mnie za zabawną osobę, tak jak niektórzy uważają za zabawną bezdomnego psa – coś nieoczekiwanego, coś nie na miejscu. Wskazywał na mój stolik, rozmawiając z gośćmi wokół niego. Głowy się odwracały. Usta się wykrzywiały. Kilka osób się śmiało, niezbyt głośno, ale wystarczająco głośno.

Wystarczająco dużo, by upokorzenie stało się czymś publicznym.

Ręka Deana wylądowała na moim ramieniu. „Rob, możemy iść. Nie musisz tu siedzieć i znosić tego”.