Rano w dniu mojego ślubu obudziłam się z SMS-em od mojej przyszłej teściowej, który zmroził mi krew w żyłach: „Zabraliśmy twoją suknię. Sala odwołana. Twój narzeczony wie, co najlepsze”. Ręce mi drżały, gdy do niego dzwoniłam, ale nie odebrał. Kilka godzin później, kiedy weszłam na miejsce, które miało być moją zrujnowaną ceremonią, ich miny mówiły wszystko – nie tylko oni mieli plan.

Rozdział 5: Następstwa
Sala eksplodowała. Zatoczyłam się do tyłu, a słowo „ciąża” rozbrzmiewało mi w głowie. Rachel była moją przyjaciółką. Ukradła mi narzeczonego, nosiła moją suknię, próbowała ukraść mój ślub, a teraz… rodziła jego dziecko. A ja miałam po prostu zniknąć.

Dawid miał czelność wyglądać na skruszonego. Marta wyglądała, jakby miała dostać tętniaka. „Dziedzica!” syknęła. „Rachel daje mojemu synowi dziedzica!” Jakbyśmy byli w jakimś średniowiecznym dramacie.

Po prostu się roześmiałam. Prawdziwym, szczerym śmiechem. „Wiesz co, Marto?” powiedziałam, kręcąc głową. „David mnie nie kochał. I wiesz co? On też nie kocha Rachel. Kocha ciebie. Kontrolowałaś całe jego życie, a teraz kompletnie je zrujnowałaś”.

Dawid po prostu tam stał, żałosny, milczący człowiek, który w końcu zrozumiał, że stracił wszystko. Mogłem go bardziej zniszczyć. Ale nie był tego wart. Żaden z nich nie był.

„Chodźmy” – powiedziałem do mojego prawnika. Skinął głową. „Ostateczne dokumenty prześlemy później”.

Szłam tą alejką, tą, którą miałam iść w białej sukni, mijając oszołomionych gości, szepty, mijając mojego byłego najlepszego przyjaciela szlochającego w ławce, mijając mojego byłego narzeczonego i jego potworną matkę. Nie zatrzymałam się. Nie obejrzałam się za siebie.

Konsekwencje były szybkie i brutalne. David oczywiście próbował się ze mną skontaktować. Żałosne, błagalne SMS-y i wiadomości głosowe. Nigdy nie odebrałem. Rachel zniknęła. Słyszałem, że wyprowadziła się z innego stanu, nie chcąc mieć nic wspólnego z Davidem ani jego matką.

A Marta? Cóż, straciła wszystko. Publiczne upokorzenie było raną, po której jej pozycja społeczna nigdy się nie podniosła. Jej związek z Davidem, z tego co słyszałem, legł w gruzach. Obwiniał ją za całą katastrofę. Jego interesy upadły; nikt nie chciał pracować z człowiekiem tak łatwym do manipulowania i tak publicznie zhańbionym. Ostatni raz słyszałem, że musiał sprzedać swoje mieszkanie, żeby spłacić trzydzieści pięć tysięcy dolarów, które mi był winien.

Ja osobiście rozkwitłem. Pojechałem na wakacje. Odnowiłem kontakt z przyjaciółmi i rodziną, którzy mnie wspierali. Przeprowadziłem się do nowego miasta, dostałem nową pracę i zacząłem nowe życie. Bo prawda jest taka, że ​​wygrałem. Nie dlatego, że się zemściłem, nie dlatego, że ich zawstydziłem, ale dlatego, że odszedłem. Ponieważ znalazłem życie o wiele lepsze od tego, w którym próbowali mnie uwięzić. A teraz, kiedy wspominam tamten dzień, tamtą wiadomość, tę zdradę, całą tę wspaniałą katastrofę, nie czuję nic. I to, jak się dowiedziałem, jest najlepsza zemsta ze wszystkich.