Przywiozłem synowi prezent świąteczny. Jego żona otworzyła drzwi i powiedziała: „Śpi, nie budź go”. Skinąłem głową, jakbym rozumiał. Ale kiedy wpełzłem na tył, powietrze nagle zrobiło się lodowate, moje dłonie zamarzły i zobaczyłem widok, którego nigdy nie zapomnę.

Musisz cenić siebie na tyle, żeby wymagać, aby inni również cię cenili.

Może to oznaczać konieczność powiedzenia „nie” prośbom o pomoc finansową.

Może to oznaczać ograniczenie kontaktu z członkami rodziny, którzy stale źle cię traktują.

Może to oznaczać rozwijanie własnych zainteresowań i przyjaźni zamiast traktowania dzieci i wnuków jako centrum swojego wszechświata.

Oznacza to na pewno nauczenie się tolerowania dyskomfortu związanego z rozczarowaniem innych ludzi, gdy przestajesz traktować ich problemy jako swój problem kryzysowy.

Oznacza to pogodzenie się z faktem, że niektóre związki mogą się zakończyć lub diametralnie zmienić, gdy nie będziesz już podatny na złe traktowanie.

Ale oznacza to również odkrycie, kim jesteś, kiedy nie starasz się bezustannie zdobyć miłości poprzez poświęcenia.

Chodzi o odkrycie, co przynosi ci radość, kiedy nie jesteś skupiony wyłącznie na szczęściu innych ludzi.

Chodzi o zbudowanie tak pełnego i satysfakcjonującego życia, że ​​nie potrzebujesz niczyjej aprobaty, aby czuć się wartościowym.

Nadal się tego wszystkiego uczę.

W wieku siedemdziesięciu dwóch lat wciąż próbuję odkryć, kim jestem, czego chcę i jak być w związkach, nie gubiąc się w nich.

Ale różnica jest taka, że ​​teraz jestem zainteresowana procesem, zamiast się go bać.

Teraz każdy dzień wydaje się wyborem.

Wybór, by szanować siebie.

Aby uszanować własne potrzeby i uczucia.

Uczestniczyć w relacjach jako równy partner, a nie jako ktoś wdzięczny za to, że jest tolerowany.

Tego poranka w Boże Narodzenie, gdy zastałam Davida śpiącego na zewnątrz, wszystko się zmieniło, ale nie tak, jak się spodziewałam.

Myślałam, że w końcu rozzłości mnie to na tyle, że zerwę cały kontakt, poczuję się na tyle winna, że ​​będę się jeszcze bardziej starać o ich aprobatę, albo będę na tyle załamana, że ​​całkowicie przestanę mieć rodzinę.

Zamiast tego uświadomiłam sobie, że związek, o którego utrzymanie tak ciężko walczyłam, nie jest wart tego, by go podtrzymywać.

To nie była prawdziwa miłość.

To była desperacja, chęć kontrolowania i wzajemna niechęć, przedstawiane jako rodzinne zobowiązania.

Prawdziwa miłość, jak się dowiedziałem, wygląda inaczej.

Wygląda na to, że David dzwoni tylko po to, żeby opowiedzieć mi o filmie, który mu się podobał.

Wygląda na to, że Rebecca prosi o przepis na sos marinara, bo naprawdę chce go zrobić, a nie dlatego, że próbuje mi dogodzić.

Zapowiada się przyjemna cisza podczas spotkań przy kawie i szczery śmiech z żartów, a także rodzaj uczucia, który nie wymaga ciągłych dowodów ani podtrzymywania.

Wygląda to tak, jakby w niedzielne popołudnia odbywały się partie szachów, a zaproszenia rozsyłano swobodnie, a nie wymuszano pod wpływem poczucia winy.

Wygląda to na ciekawe pytania o moje życie, pełną szacunku akceptację moich granic i poczucie bezpieczeństwa wynikające ze świadomości, że ci ludzie chcą spędzać ze mną czas, ponieważ lubią moje towarzystwo.

Ale przede wszystkim wygląda jak twarz, którą teraz widzę w lustrze.

Spokojniej.

Większa pewność siebie.

Nareszcie należę do kogoś, kogo rozpoznaję i lubię.

Osoba, która zna swoją wartość i wymaga, aby inni również ją docenili.

Czy kiedykolwiek poświęciłeś tak wiele dla rodziny, że zatraciłeś w tym siebie?

Czy kiedykolwiek zdałeś sobie sprawę, że twoja miłość płynęła tylko w jednym kierunku, pozostawiając cię pustym i pełnym żalu?

Czy kiedykolwiek ktoś w Twoim życiu dał Ci odczuć, że musisz zasłużyć na miłość?

Chętnie poznam Twoją historię w komentarzach — nie dlatego, że chcę zebrać opowieści o cierpieniu, ale dlatego, że myślę, że siła tkwi w uświadomieniu sobie, że takie doświadczenia są powszechne, że nie są naszą winą i że nie muszą być trwałe.

Jeśli ta historia Cię poruszyła — jeśli cokolwiek w niej wydało Ci się znajome, dało Ci nadzieję lub skłoniło Cię do innego spojrzenia na własne związki — polub ten film i zasubskrybuj mój kanał.

Dzięki Twojemu wsparciu mogę nadal dzielić się tymi głęboko osobistymi historiami i docierać z przesłaniem do innych osób, które mogą potrzebować go usłyszeć.

Bo prawda jest taka, że ​​wszyscy zasługujemy na coś lepszego niż spanie na zewnątrz, na zimnie – dosłownie lub w przenośni.

Wszyscy zasługujemy na ciepło, szacunek i szczerą miłość.

Wszyscy zasługujemy na relacje, które nas budują, a nie niszczą.

Nigdy nie jest za późno, żeby zacząć domagać się takiej miłości, nawet jeśli oznacza to rozczarowanie ludzi, którzy woleli cię jako osobę małą, wdzięczną i poświęcającą się.

Zestaw szachów, którym gramy teraz ja i David, nie jest tylko grą.

To symbol relacji, którą zbudowaliśmy — strategicznej, przemyślanej, zrównoważonej, w której oboje uczestniczymy jako równi sobie.

Czasami ja wygrywam. Czasami on wygrywa.

Ale oboje lubimy się bawić.

Myślę, że tak właśnie wygląda prawdziwa miłość.

Nie desperackie przywiązanie ani ciągłe poświęcenia, ale prosta przyjemność spędzania czasu z kimś, kto widzi cię wyraźnie i mimo wszystko wybiera twoje towarzystwo.