Przywiozłem synowi prezent świąteczny. Jego żona otworzyła drzwi i powiedziała: „Śpi, nie budź go”. Skinąłem głową, jakbym rozumiał. Ale kiedy wpełzłem na tył, powietrze nagle zrobiło się lodowate, moje dłonie zamarzły i zobaczyłem widok, którego nigdy nie zapomnę.

Czasami Rebecca i ja zajmujemy się ogrodem, podczas gdy David czyta na mojej klatce schodowej.

I jestem pod wrażeniem tego, jak normalne i wygodne to wszystko się wydaje.

Myślę, że właśnie tego szukałam przez wszystkie te lata, kiedy rozpaczliwie próbowałam utrzymać kontakt z synem, korzystając z pomocy finansowej i stałej gotowości do akceptowania złego traktowania.

Szukałam rodziny, która będzie dla mnie jak rodzina – ciepła, wspierająca, przyjazna, wybrana, a nie zobowiązana.

Ale podchodziłem do tego zupełnie źle.

Zamiast domagać się takiego rodzaju relacji, musiałam stać się osobą, która na niego zasługuje.

Musiałem wyrobić w sobie wystarczający szacunek do samego siebie, aby inni również zaczęli mnie szanować.

Musiałem stać się na tyle interesujący, żeby ludzie chcieli spędzać ze mną czas z powodów, które wykraczają poza to, co mogę dla nich zrobić.

Kobieta, którą jestem teraz – kobieta, która uprawia warzywa, czyta powieści kryminalne, podróżuje samotnie do Maine i mówi „nie”, kiedy naprawdę tak myśli – to ktoś, kim naprawdę się cieszę.

Osoba, z którą lubię spędzać czas, nawet gdy jestem sama.

Myślę, że to jest prawdziwa transformacja.

Nie tylko uczę się budować lepsze relacje z innymi ludźmi, ale także uczę się mieć dobrą relację z samym sobą.

W chwili, gdy to piszę, zbliżają się już święta Bożego Narodzenia.

David i Rebecca zaprosili mnie, abym spędził święta z nimi i rodziną Rebekki, co jest zarówno ekscytujące, jak i trochę przerażające.

Spotkanie z dalszą rodziną w roli samej siebie, a nie czyjejś wdzięcznej i wyrozumiałej matki, będzie nowym doświadczeniem, ale już się na to cieszę.

Ciekawi mnie co są rodzice Rebekki.

Interesuje się swoim rodzeństwem.

Cieszę się, że mogę zobaczyć, jak różne rodziny świętują razem.

Wybiorę się jako Margaret – nie tylko jako matka Davida, ale jako osoba z własnymi prawami, która jest także czyjąś matką, i nie tylko.

Kupuję przemyślane prezenty, które odzwierciedlają to, co wiem o danej osobie, zamiast kupować drogie prezenty, które mają pokazać, ile jestem w stanie poświęcić.

Zaplanowałam, że pojadę z koleżanką z klubu książki, która spędza święta Bożego Narodzenia ze swoją córką mieszkającą nieopodal, więc będę miała własny transport i nie będę zależna od niczyjego harmonogramu.

Może się wydawać, że to drobiazgi, ale oznaczają zupełnie inne podejście do relacji rodzinnych.

Uczestniczę jako równy sobie, a nie jako petent, jestem wdzięczny za możliwość uczestnictwa.

To jest to, co chciałbym wam powiedzieć, jeśli dotrwaliście do tego momentu.

Pomysł, że nigdy nie jest za późno, aby zmienić sposób, w jaki nawiązujesz relacje z ludźmi, których kochasz.

Stawianie granic nie jest przejawem egoizmu, lecz jest niezbędne dla zdrowych relacji.

Że można kochać kogoś głęboko, nie poświęcając siebie całkowicie.

Jeśli jakaś część mojej historii brzmi znajomo – jeśli rozpoznajesz siebie w kobiecie, która rok temu stała na progu tych drzwi, ściskając w dłoni prezent i desperacko szukając aprobaty – chcę, żebyś wiedział, że zmiana jest możliwa.

To nie jest łatwe i nie jest szybkie, ale jest możliwe.

Zasługujesz na relacje, które Cię odżywiają, a nie tylko wyczerpują.

Zasługujesz na miłość za to, kim jesteś, a nie za to, co możesz dać.

Zasługujesz na to, by postrzegano cię jako pełnoprawną osobę — nie tylko jako czyjegoś opiekuna, wsparcie finansowe lub miejsce, gdzie wyrzucasz emocjonalne śmieci.

Ale oto, czego nauczyłem się w trudny sposób.

Musisz uwierzyć, że zasługujesz na te rzeczy, zanim inni ludzie zaczną traktować cię tak, jak na to zasługujesz.

Musisz cenić siebie na tyle, żeby wymagać, aby inni również cię cenili.

Może to oznaczać konieczność powiedzenia „nie” prośbom o pomoc finansową.

Może to oznaczać ograniczenie kontaktu z członkami rodziny, którzy stale źle cię traktują.

Może to oznaczać rozwijanie własnych zainteresowań i przyjaźni zamiast traktowania dzieci i wnuków jako centrum swojego wszechświata.

Oznacza to na pewno nauczenie się tolerowania dyskomfortu związanego z rozczarowaniem innych ludzi, gdy przestajesz traktować ich problemy jako swój problem kryzysowy.

Oznacza to pogodzenie się z faktem, że niektóre związki mogą się zakończyć lub diametralnie zmienić, gdy nie będziesz już podatny na złe traktowanie.

Ale oznacza to również odkrycie, kim jesteś, kiedy nie starasz się bezustannie zdobyć miłości poprzez poświęcenia.

Chodzi o odkrycie, co przynosi ci radość, kiedy nie jesteś skupiony wyłącznie na szczęściu innych ludzi.

Chodzi o zbudowanie tak pełnego i satysfakcjonującego życia, że ​​nie potrzebujesz niczyjej aprobaty, aby czuć się wartościowym.

Nadal się tego wszystkiego uczę.

W wieku siedemdziesięciu dwóch lat wciąż próbuję odkryć, kim jestem, czego chcę i jak być w związkach, nie gubiąc się w nich.

Ale różnica jest taka, że ​​teraz jestem zainteresowana procesem, zamiast się go bać.

Teraz każdy dzień wydaje się wyborem.