Przyszłam na urodziny mojej wnuczki, ale mój syn powiedział: „Nie jesteś już częścią naszej rodziny!”. Odpowiedziałam mu łagodnie: „Zapamiętaj ten dzień”. Siedem dni później zadzwonił telefon: w głosie mojego syna słychać było panikę.

Telefon zadzwonił w południe. To Rebecca dzwoniła ze szkoły, żeby powiedzieć, że zdała sprawdzian na piątkę. Za mną włączył się czajnik. Na zewnątrz świecił jasny dzień. Pomyślałem o lustrze, które jej dałem, i miałem nadzieję, że nauczy ją tego, czego nauczyłem mnie: że twarz, którą widzisz, to nie cała historia. Że możesz wybrać rolę, którą grasz.

Gdyby gdzieś tam mój syn wziął pierwszy szczery oddech w życiu, życzyłbym mu odwagi. Życzę mu, żeby miał dość wdzięku, by kiedyś bezwarunkowo przeprosić, i dość siły, by stał się mężczyzną, którego rozpoznałby jego ojciec. Do tego czasu moje drzwi były otwarte, ale nie stały otworem. Nie będę błagał o miłość w domu, w którym kazano mi odejść. Ostatnie, ciche pożegnanie wypowiedziałem w tym korytarzu. Reszta będzie zależeć od niego.

Umyłam foremki do ciasta i zostawiłam je do wyschnięcia. Złożyłam czysty ręcznik. Otworzyłam powieść. Światło padało idealnie na stół. Po raz pierwszy od dawna poczułam, że moje życie jest idealnie dopasowane do mojego kształtu.