Przypadkowo natknąłem się na kamerę zainstalowaną w domu. Zobaczyłem, że mój ojciec gotował, podczas gdy moja żona spała. Kiedy przewinąłem taśmę, bardzo się przestraszyłem.

Skinąłem głową. Nie było miejsca na słabość. Poprosiłem o tymczasowe przeniesienie do Kanpuru, gdzie będę pracował na nocnych zmianach z domu, żeby móc spędzać dni w szpitalu. Nie byłem silny, ale nie miałem już prawa się załamywać.

Priya zaczęła tracić włosy podczas leczenia. Pewnego wieczoru najpierw ogoliłam sobie głowę, uśmiechając się do lustra. „Widzisz, ta fryzura bardziej mi pasuje niż tobie”. Po raz pierwszy od operacji roześmiała się głośno.

Życie w naszym domu się zmieniło. Babuji uczył dzieci zwijać roti. Savitri ćwiczyła tabliczkę mnożenia za pomocą piosenek. Używałam kamery monitoringu nie po to, by osądzać, ale by doceniać: Priyę ćwiczącą kroki przez pokój, Babuji podnoszącego wnuka, moją mamę otulającą dzieci. Każda zwykła chwila stała się cenna.

Kiedy koledzy zasugerowali kontynuację zbiórki funduszy dla innych pacjentów, zgodziłem się. Zmieniliśmy nazwę skrzynki przy naszych drzwiach na: „Fundusz Priyi – Dla kolejnej potrzebującej rodziny”.

Trzy miesiące później lekarz porównał nowy rezonans magnetyczny Priyi ze starym. „Stabilny. Brak nowych narośli. Będziemy dalej monitorować”. Priya ścisnęła moją dłoń. Babuji odkaszlnął z ulgą, a Savitri wyszeptała modlitwę.
W drodze do domu Priya oparła się o moje ramię, a bryza znad Gangesu uniosła jej szalik. „Tęsknię za naszą kuchnią” – mruknęła. Sprzedawca poha podbiegł do niej, wciskając jej w dłonie kurkumę i jaggery. „Wypij to mleko” – nalegał. Priya przytuliła go i rozpłakała się.

Tej nocy zaparzyłem herbatę dla Babujiego i wyznałem: „Kiedyś zbeształem Priyę, widząc, jak śpi na kamerze. Ale cofnięcie tego nagrania uchroniło mnie przed błędną oceną”.

Babuji poklepał mnie po dłoni. „Synu, każdy się złości. Ważne, żeby nauczyć się uważnie obserwować, zanim się osądzi. Obserwuj cierpliwie”.

Skinąłem głową. Can:cer to wciąż długa droga, ale nauczyliśmy się, jak ją pokonać razem – odwaga Priyi, cicha siła Babujiego, odporność Savitri i moje własne przebudzenie jako męża.

W kącie naszego domu stało małe plastikowe pudełko z krzywym napisem mojej córki: „Kto potrzebuje, niech bierze. Kto ma, niech daje”.

Uśmiechnąłem się. Tego dnia cofnąłem taśmę, nasze życie znalazło nowy kierunek.