„Przynieś danie o czwartej”. Syn napisał SMS-a. Weszłam z ciastem dyniowym, a on podał mi talerz resztek, mówiąc: „To wszystko, na co zasługujesz”. Następnego ranka otworzyłam aplikację banku – i swoje życie.

Weszliśmy do domu i pokazałem jej pokój, który przygotowałem specjalnie dla niej, z widokiem na zatokę, z półkami na książki i małym biurkiem przy oknie.

„Jak tu pięknie” – zachwyciła się Harper, wyglądając przez okno. „Patrzcie – delfiny!”

Podszedłem do niej i objąłem ją ramieniem. W zatoce rzeczywiście pluskały się delfiny, wyskakując z wody i nurkując z powrotem.

„Podoba ci się?” zapytałem.

„Bardzo”. Odwróciła się do mnie. „Wiesz, babciu, tata powiedział mamie, że chce się z tobą pogodzić. Podsłuchałam ich rozmowę”.

Uniosłem brwi ze zdziwienia. „Naprawdę?”

„Tak”. Harper skinęła głową. „Powiedział, że się mylił i że za tobą tęskni, ale duma nie pozwoliła mu zadzwonić pierwszy”.

Uśmiechnęłam się. Może nie jest za późno, żeby zbudować relację z synem. Nie taką samą jak wcześniej – nie zamierzałam znowu być bankomatem – ale może zdrowszą, opartą na wzajemnym szacunku. Czas pokaże.

W międzyczasie spędziłam tydzień z ukochaną wnuczką, miałam nowy dom, nowych przyjaciół i, co najważniejsze, nowe poczucie wolności i szacunku do siebie. W końcu żyłam dla siebie, a nie dla innych.