Przymierzając buty ślubne w cichej sypialni gościnnej, Emma Carter usłyszała głosy dochodzące z kuchni na dole. Natychmiast rozpoznała ostry ton swojej teściowej. Margaret Lewis nie podnosiła głosu, ale każde słowo było ostre i przemyślane. Emma pochyliła się, by zapiąć jedwabny pasek, a potem zamarła, słysząc swoje imię.

„Jesteś pewien, że ona niczego nie podejrzewa?” zapytała Margaret.

Odpowiedział mężczyzna – Daniel, narzeczony Emmy. W jego głosie słychać było napięcie. „Ona mi ufa, mamo. Nie ma powodu, żeby mi nie ufać”.

Margaret jeszcze bardziej zniżyła głos, ale słowa nadal brzmiały wyraźnie. „Dobrze. Musimy to posprzątać. Jej mieszkanie jest już spłacone, a konto oszczędnościowe jest tylko na jej nazwisko. Jak się ożenisz, będzie łatwiej. A potem ją oddamy”.

Emma zaparło dech w piersiach. Jej palce zacisnęły się na bucie, aż skóra zatrzeszczała. „Zaangażuj ją”. Słowa te odbiły się echem z przerażającą wyrazistością. Wiele lat temu pracowała jako wolontariuszka w organizacji non-profit zajmującej się zdrowiem psychicznym; doskonale wiedziała, jak łatwo zgrana rodzina może kogoś uznać za niezrównoważonego.

Daniel zawahał się. „Lekarz, o którym wspominałeś…”

„To przyjaciel” – wtrąciła Margaret. „Powie, że jest przytłoczona, paranoiczna, że ​​stanowi zagrożenie dla samej siebie. Na początku krótki pobyt. Potem będziesz mieć pełnomocnictwo. To dla przyszłości rodziny”.

Emma powoli się wyprostowała. Serce waliło jej tak głośno, że z pewnością słyszała je z dołu. Sprzedała swoje stare mieszkanie w zeszłym roku i wprowadziła się do apartamentu, który kupiła za własne pieniądze – starannie zainwestowany spadek po babci. Daniel nigdy nie naciskał, żeby podpisać się pod nim. Teraz zrozumiała dlaczego.

Margaret kontynuowała spokojnie i metodycznie. „Musisz po prostu odegrać swoją rolę. Bądź zmartwionym mężem. My zajmiemy się resztą”.

Zapadła cisza, przerwana brzękiem filiżanki z kawą. Daniel w końcu powiedział: „Dobrze”.

Emma zamknęła oczy na ułamek sekundy. Szok ustąpił miejsca czemuś zimniejszemu, spokojniejszemu. Nie płakała. Nie krzyczała. Podniosła drugi but, wsunęła go na stopę i stanęła prosto przed lustrem. Kobieta, która na nią patrzyła, była blada, owszem – ale skupiona.

Wzięła głęboki oddech i uśmiechnęła się do swojego odbicia.

Chcieli jej mieszkania. Chcieli jej pieniędzy. Chcieli wymazać ją z zamkniętych drzwi i dokumentacji medycznej.

Cienki.