Przy obiedzie mama prychnęła: „Twój sukces nic nie znaczy. Anna to jedyna córka, która się liczy”. Spojrzałem na nią spokojnie i powiedziałem: „Więc patrz, jak wykreślam cię z mojego życia na zawsze”. To, co wydarzyło się później, odebrało im mowę.

Reinwestowałam każdy grosz. Żadnych wakacji, żadnych zakupów, tylko dyscyplina i skupienie. Tymczasem moja rodzina ledwo to zauważała. W tych rzadkich okazjach, kiedy ich odwiedzałam, rozmowa zawsze wracała do Anny: jej wystaw sztuki, jej wydarzeń networkingowych, jej genialnych pomysłów . Kiedy wspomniałam o kupnie nieruchomości, odpowiedź mamy była lekceważąca. „To miło, Sophio. Słyszałaś, że Anna myśli o założeniu studia projektowego?” Przestałam oczekiwać oklasków. Już ich nie potrzebowałam. Każda nieprzespana noc, każdy zdarty palec, każdy reinwestowany dolar stał się moim prywatnym zwycięstwem. Nie budowałam dla nich. Budowałam pomimo nich. I podczas gdy oni trzymali się iluzji złotej przyszłości Anny, ja kładłam cegły na rzeczywistość, która pewnego dnia pozostawi ich oszołomionych i próbujących nadrobić zaległości.

Rozdział 5: Gasnący blask
Do 26. roku życia miałam już trzy nieruchomości na wynajem. Nie były one olśniewające, ale stabilne, a każda z nich przynosiła dodatni przepływ gotówki, który z miesiąca na miesiąc powiększał moje oszczędności. Nauczyłam się mądrze refinansować kredyty, negocjować z wykonawcami i dostrzegać okazje, zanim ktokolwiek je zauważy. Po raz pierwszy poczułam, że nie tylko przetrwałam, ale i wygrałam.

Ale w domu nic z tego nie miało znaczenia. Podczas jednego z rzadkich rodzinnych obiadów, wspomniałam mimochodem: „Dodałam w tym roku trzecią nieruchomość. Jest już w pełni wynajęta”. Tata na dwie sekundy podniósł wzrok znad talerza i mruknął: „Upewnij się tylko, że nie przerośniesz swoich możliwości, Sophia. Nieruchomości mogą być ryzykowne”. A potem przeszedł do swojego ulubionego tematu: najnowszego projektu Anny. Podobno projektowała logo dla butiku znajomego. Sposób, w jaki to robili, sugerowałby, że zdobyła kontrakt z Fortune 500. Chciałam się roześmiać, ale zamiast tego przeżuwałam w milczeniu. Kiedy dostałam awans w pracy, który podwoił moją pensję, jedyną odpowiedzią mamy było: „To miłe, kochanie. Słyszałaś, że sztuka Anny została zaprezentowana na lokalnym blogu?”. Blog, o którym mowa, należał do tych stron internetowych, na których każdy mógł zapłacić 50 dolców za opublikowanie własnego artykułu. Potraktowali to tak, jakby jej profil opublikował New York Times . Faworyzowanie nie było po prostu obraźliwe, było wręcz absurdalne.