Przez cały rok byłam wyśmiewana i upokarzana przez moją teściową, traktowana jak pokojówka. Niszczyła mój majątek, grzebała w moich prywatnych albumach i prosto w twarz nazywała mnie „beznadziejną gospodynią domową”. Dopóki nie sprzątnęła mojego pokoju, dałam jej nauczkę, której nigdy nie zapomni.

6. Eksmisja

Gdy cała, druzgocąca prawda dotarła do nich, zadzwonił dzwonek do drzwi.

Przeszedłem obok nich i otworzyłem. Na ganku stali dwaj mężczyźni w eleganckich garniturach z mojej firmy zarządzającej nieruchomościami, otoczeni przez dwóch umundurowanych ochroniarzy.

„Pani Vance” – powiedział kierownik, pan Harrison, z uprzejmym, profesjonalnym skinieniem głowy. „Zajmiemy się tym od tej pory”.

Minął mnie i wszedł do holu, a jego wzrok padł na oszołomione, przerażone twarze rodziny Millerów. „Państwo Miller, pani Miller” – zaczął, zaglądając do notesu. „Jak już panią poinformowano, naruszyła pani warunki umowy najmu. Ma pani 24 godziny na zabranie swoich rzeczy osobistych i opuszczenie nieruchomości. Nasza ochrona pozostanie na miejscu, aby nadzorować sytuację”.

Dawid zatoczył się do przodu, z twarzą pełną niedowierzania i rozpaczliwego, żałosnego błagania. „Anno… zaczekaj… możemy o tym porozmawiać… Nie wiedziałem… Anno, proszę…”

Spojrzałam na niego, na mężczyznę, którego kochałam, mężczyznę, który stał obok i patrzył, jak jestem łamana, dzień po dniu. Czułam tylko zimną, ogromną pustkę.

Minęłam go i weszłam po schodach do swojego pokoju, żeby spakować moje prawdziwe walizki, zostawiając go w rękach wynajętych przeze mnie fachowców. Mijając teściową, zatrzymałam się.

„Miałaś rację, Brenda” – powiedziałam cicho i stanowczo. „Jestem okropną gospodynią domową. Ale, jak się okazuje, jestem znakomitą gospodynią”.