Przez 5 lat po cichu opłacałam studia medyczne mojego męża. W tygodniu, w którym skończył studia, zażądał rozwodu. Powiedział mi, że już nie pasuję do życia, jakiego pragnął. Po rozprawie rozwodowej odeszłam bez słowa. ROK PÓŹNIEJ…

„Dlaczego?” zapytał zdezorientowany Keon.

„Żeby odebrać formularz” – odpowiedział adwokat Washington. „Formularz wniosku dla beneficjentów pomocy medycznej. Będziecie musieli go wypełnić w całości. Załączcie zaświadczenie o statusie beneficjenta pomocy społecznej wydane przez lokalną agencję pomocy społecznej, oświadczenie o długach, oficjalną diagnozę od dr. Avery’ego i oczywiście list polecający. Następnie nasz zespół sprawdzi, czy spełniacie wymagania”.

Keon zamarł.

Zaświadczenie o statusie beneficjenta pomocy społecznej. Dr Keon musi udać się do urzędu miejskiego, aby uzyskać zaświadczenie o ubóstwie.

„Panie Sterling” – kontynuował adwokat Washington – „nie jest pan tu jako były mąż szukający współczucia. Jest pan tu, panie Sterling, jako wnioskodawca, petent, jak dziesiątki innych wnioskodawców. A teraz proszę iść i odebrać formularz”.

Keon wytoczył się z okazałego holu Fundacji Nema. Jego ciało wydawało się jednocześnie lekkie i ciężkie, jakby dusza mu uciekła. W dłoni trzymał broszurę i kilka kartek formularza zgłoszeniowego, który wydawał się cięższy niż werdykt dr Avery’ego.

Wniosek o pomoc medyczną. Zaświadczenie o statusie beneficjenta pomocy społecznej wydane przez lokalny ośrodek pomocy społecznej. Te słowa tańczyły mu przed oczami, coraz bardziej zamglonymi.

Tak, dr Keon, którego zdjęcie ukazało się w szpitalnym magazynie medycznym, musiał teraz błagać o zaświadczenie o ubóstwie w urzędzie miejskim. To był poziom upokorzenia, jakiego nigdy sobie nie wyobrażał. Prokurator Washington nawet nie odprowadził go do drzwi. Pozwolił mu wyjść samemu, przechodząc między ciekawskimi spojrzeniami młodych pracowników, którzy widzieli, jak wchodzi z prawnikiem, a teraz widzieli, jak wychodzi z bladą twarzą.

Dotarł do swojego penthouse’u, który teraz przypominał luksusowe więzienie. Pani Sterling natychmiast powitała go w drzwiach.

„Co się stało, Ken? Widziałeś Amarę? Powiedziała, że ​​ci pomoże? Nadal cię kocha, mamo. Jesteś pewna?”

Keon nie odpowiedział. Podszedł prosto do stołu w jadalni i rzucił formularz zgłoszeniowy na marmurowy stół.

„Przeczytaj to” – wyszeptał.

Pani Sterling podniosła papiery. Jej oczy rozszerzyły się, gdy przeczytała tytuł formularza.

„Co to jest? Po co ci ten formularz? To twoja była żona”.

Następnie jej wzrok padł na listę wymagań.

„Załączam zaświadczenie o beneficjencie pomocy społecznej wydane przez lokalną agencję pomocy społecznej.”

Głos pani Sterling stał się ostrzejszy.

„Amara jest szalona. Chce nas upokorzyć. Chce, żebyśmy błagali”.

„Udało jej się. Mamo!” – krzyknął Kon. Jego głos się załamał. Uderzył pięścią w ścianę obok siebie, ale pięść drżała mu tak bardzo, że czuł się słaby. „Udało jej się zrobić ze mnie żebraka. Myślisz, że mam inne wyjście? Co? Chcesz, żebym oślepł? Chcesz pchać mój wózek inwalidzki w tym penthousie, który bank zajmie w przyszłym miesiącu?”

Pani Sterling milczała. Jej twarz była blada. Rzeczywistość uderzyła ją bezlitośnie.

„Weź torbę, mamo” – rozkazał chłodno Keon. „Idziemy natychmiast do biura pomocy społecznej”.

„Ale Kon, jest mi wstyd” – lamentowała pani Sterling.

„Czego bardziej się wstydzisz? Pójścia do opieki społecznej czy tego, że przyjdą windykatorzy i wyrzucą cię z tego apartamentu na oczach wszystkich twoich znajomych z towarzystwa?”

Pani Sterling nie mogła się sprzeciwić. Drżąc, ubrała się. Celowo założyła duże okulary przeciwsłoneczne i maskę na twarz, mając nadzieję, że nikt jej nie rozpozna.

Wizyta w biurze pomocy społecznej była najbardziej upokarzającą w ich życiu. Nie mogli prowadzić mercedesa, którego podatki były zaległe. Musieli wsiąść do autobusu miejskiego, który wysadził ich tuż przed obdrapanymi drzwiami urzędu miejskiego. Gdy tylko weszli, wszystkie oczy zwrócone były na nich. Pracownicy zajęci pisaniem na maszynie, inni obywatele czekający w kolejce po pomoc. Stanowili oni ostry kontrast – pani Sterling z ukrytą podróbką torebki i Keon, młody lekarz o znajomej twarzy, siedzący teraz na popękanym pomarańczowym plastikowym krześle w poczekalni.

„Hej, czy to nie dr Sterling z Heights?” – szepnął jeden z pracowników do swojego kolegi.

„Tak, co on tu robi? To okienko pomocy społecznej.”

Ken po prostu opuścił głowę, zaciskając drżące dłonie na kolanach. Pani Sterling udawała, że ​​jest zajęta telefonem, mimo że ekran był wyłączony.

Gdy nadeszła ich kolej, Keon ciężkim krokiem podszedł do okna.

„Dzień dobry, proszę pana. W czym mogę pomóc?”

„Chcę złożyć wniosek o zaświadczenie o pobieraniu świadczeń socjalnych” – powiedział Kean niemal niesłyszalnym głosem.

Pracownik spojrzał ze zdziwieniem.

„Przepraszam pana. Dla kogo?”

„Dla mnie. Keon Sterling.”

Pracownik obejrzał go od stóp do głów.

„Jesteś doktor Sterling. Ten ze Wzgórz, prawda? Przepraszam, ale nie wyglądasz na takiego…”

„Jestem chory” – krzyknął Keon. Jego głos się podniósł. „Jestem poważnie chory. Potrzebuję operacji za 1,8 miliona dolarów. Już nie pracuję. Jestem zrujnowany. Nie mam pieniędzy. Daj mi tylko formularz”.

W całym biurze zapadła cisza. Wszystkie oczy zwrócone były na Keona. Pani Sterling miała ochotę zemdleć. To upokorzenie było gorsze niż śmierć.

Po procesie, który wydawał się trwać wieczność, pełnym podejrzliwych spojrzeń i ostrych szeptów, cenny kawałek papieru w końcu trafił w ręce Keona.

Zaświadczenie o pobieraniu świadczeń z pomocy społecznej.

Pieczęć urzędu miejskiego była dla niego niczym rozgrzany do czerwoności ślad parzący dłoń.

Tej nocy Keon nie mógł spać. Siedział przy biurku pod przyćmioną lampką do czytania, wypełniając strona po stronie formularz zgłoszeniowy do Fundacji Nema.

Imię i nazwisko kandydata: Kian Sterling. Zawód: chirurg nieaktywny.

Dotarł do sekcji ze statusem zadłużenia. Wypisał wszystko po kolei, tłumiąc dumę każdym ruchem pióra.

„Penthouse w Sterling Heights. Kredyt hipoteczny: 1 milion dolarów. Kredyt na samochód Mercedes klasy C: 225 000 dolarów. Karta kredytowa z banku A: 25 000 dolarów. Karta kredytowa z banku B: 25 000 dolarów. Kredyt osobisty z banku C: 15 000 dolarów”.

Łączna kwota wyniosła 1,3 miliona dolarów.

W sekcji „Posiadane aktywa” napisał jedno słowo.

“Nic.”

Załączył zaświadczenie o statusie beneficjenta pomocy społecznej, kopie wszystkich pism windykacyjnych i diagnozę dr. Avery’ego. To było idealne dossier jego bankructwa i porażki.

Następnego ranka wrócił do budynku fundacji. Tym razem wyglądał jeszcze bardziej niechlujnie. Nie ogolił się. Miał zaczerwienione oczy. Podał gruby teczkę recepcjonistce, Minie, która przyjęła ją z tym samym profesjonalnym uśmiechem.

„Tak, proszę pana. Otrzymałem dokumentację. Nasz zespół ją przeanalizuje. Proszę czekać.”

Keon czekał w holu. Godzina, dwie, trzy. Widział przechodzących ludzi. Widział radosnych studentów medycyny, prawdopodobnie finansowanych przez Amarę. Właśnie gdy myślał, że każą mu wyjść, z windy wyłonił się prokurator Washington.

„Panie Sterling, pani Nema zaraz pana przyjmie.”

Serce Kena zdawało się stanąć. Nadszedł czas. Podążył za prokuratorem Washingtonem jak baranek na rzeź. Wjechali prywatną windą na najwyższe piętro apartamentu.

Drzwi windy prowadziły prosto do bardzo przestronnego biura. Szklane ściany zapewniały 180-stopniowy widok na miasto. Pośrodku pokoju, za ogromnym, schludnym mahoniowym biurkiem, siedziała Amara.

Keon wstrzymał oddech. Amara, którą teraz widział, nie była tą ze zdjęć. Była o wiele bardziej imponująca. Włosy miała spięte w schludny, nowoczesny kok. Miała na sobie elegancką, szmaragdową jedwabną bluzkę. Twarz miała subtelny, ale zdecydowany makijaż. Czytała coś na ekranie komputera. Nie podniosła wzroku od razu, gdy weszli Keon i prokurator Washington.

„Pani Nema, pan Sterling jest tutaj” – powiedział cicho prokurator Washington.

Amara skończyła czytać, po czym powoli uniosła głowę. Jej oczy – to właśnie jej oczy zmieniły się najbardziej. Wcześniej były pełne miłości i uwielbienia. Teraz były zimne, spokojne i przenikliwe jak u drapieżnego ptaka. Nie było w nich miłości ani nienawiści, tylko wyrachowanie.

„Panie Sterling, proszę usiąść” – powiedziała Amara. Jej głos był beznamiętny. Nie „Keon”, tylko „Panie Sterling”.

Keon siedział na sztywnym krześle naprzeciwko biurka Amary. Czuł się jak oskarżony. Prokurator Washington stał w milczeniu w kącie pokoju.

„Zapoznaliśmy się z pańskim wnioskiem” – zaczęła Amara. Jej głos brzmiał tak spokojnie, jakby mówiła o pogodzie. Podniosła dostarczony przez niego rezonans magnetyczny. „Dr Avery zdiagnozował agresywną i postępującą chorobę autoimmunologiczną, potrzeba 1,88 miliona dolarów. Potwierdziliśmy to w szpitalu w Singapurze. Kwota jest prawidłowa”.

Amra przeszła do następnej strony.

„A stan twojego zadłużenia? W sumie 1,3 miliona dolarów. Bardzo imponujące. Udało ci się roztrwonić tyle pieniędzy w ciągu zaledwie jednego roku.”

Keon zarumienił się ze wstydu.

„Amara…” Keon nie mógł już tego znieść. Musiał błagać. „Amara, myliłem się. Byłem ślepy. Amara, byłem arogancki. Ja…”

Amara lekko uniosła rękę, kierując wnętrze dłoni w stronę Kona. Ten niewielki gest miał ogromną moc i natychmiast uciszył Keona.

„Panie Sterling” – powiedziała, wciąż beznamiętnym głosem. „Nie interesują mnie pańskie przeprosiny. To pańska osobista sprawa i nie ma ona żadnego znaczenia w tej propozycji biznesowej”.

„Biznes?” Kean otworzył usta.

„Oczywiście. Ta fundacja jest podmiotem prawnym. 1,8 miliona dolarów to bardzo duża inwestycja w ratowanie życia. Mój zespół musi ocenić, czy ratowany majątek jest wart tej ceny”.

Keon poczuł się ugodzony nożem.

Aktywa. Uważa mnie za atut.

„Oczywiście. Jesteś wykwalifikowanym chirurgiem. Masz talent. Szkoda by było, gdybyś oślepł albo został sparaliżowany” – Amara spojrzała na niego uważnie – „ale masz bardzo marne osiągnięcia w zarządzaniu inwestycjami oferowanymi przez innych”.

To zdanie trafiło Kana prosto w serce. Amara miała na myśli koszt jego pięcioletniej nauki. Keon spuścił głowę. Był kompletnie pokonany.

„A więc, Amara, jaka jest twoja decyzja? Zamierzasz… mnie odrzucić?”

Amara odchyliła się na krześle. Długo patrzyła na Keona. W pokoju zapadła ciężka cisza.

„Nie. Twój wniosek został zatwierdzony.”

Keon westchnął. Łzy ulgi niemal popłynęły.

„Amara, dziękuję. Dziękuję. Obiecuję, że…”

„Jeszcze nie skończyłam” – przerwała mu Amara. Jej głos wciąż był lodowaty. „Fundacja pokryje całość 1,8 miliona dolarów za twoją operację w Singapurze”.

„O Boże. Dziękuję, Amara. Dziękuję.”

„A także” – kontynuowała Amara, jakby Ken w ogóle się nie odezwał – „fundacja przejmie również wszystkie twoje długi konsumenckie, czyli 1,3 miliona dolarów”.

Keon był bez słowa.

„Co? Amara, będziesz spłacać moje raty za samochód i kredyt hipoteczny za penthouse?”

„Zgadza się. Nie chcę, żeby windykatorzy zajmowali się twoim majątkiem, dopóki nie wrócisz do zdrowia.”

Keon nie mógł w to uwierzyć. To było więcej, niż się spodziewał.

„Amara, nie wiem, co powiedzieć…”

„Nic nie mów, bo to nie jest dar” – powiedziała Amara. „To nie jest jałmużna ani współczucie”.

Amara wstała i podeszła do dużego okna, z którego roztaczał się widok na miasto w dole.

„To jest dotacja, umowa o pracę.”

Keon się spiął.

Umowa o pracę.

Amara odwróciła się, wpatrując się w Keona. Nie było w nich śladu miłości, tylko czysta praca.

Fundacja Nema zainwestuje w ciebie łącznie 3,1 miliona dolarów. Po twoim całkowitym wyzdrowieniu – a wyzdrowiejesz – nie będziesz już aroganckim, wolnym doktorem Sterlingiem. Staniesz się aktywem należącym do Fundacji Nema.

Keon spojrzał na Amarę z niedowierzaniem.

„Majątek będący własnością fundacji”.

“Dokładnie.”

Amara usiadła z powrotem na krześle, jakby finalizowała rutynową transakcję biznesową. Skinęła na prokuratora Washingtona. Prokurator Washington podszedł i położył grubą, czarną, skórzaną teczkę na biurku przed Keonem.

„Proszę to przeczytać, panie Sterling” – powiedział adwokat Washington. „To jest pańska umowa o pracę”.

Drżącą ręką Keon otworzył teczkę. W środku znajdowała się nie jedna, ale dziesiątki arkuszy z grubymi dokumentami prawnymi, w tym umowa cesji długu i umowa o dedykacji.

Amara zaczęła wyjaśniać. Jej głos był płaski i pozbawiony emocji, jakby czytała raport finansowy.

„Najpierw fundacja spłaci całość twojego długu w wysokości 3,1 miliona dolarów w ciągu 24 godzin. 1,8 miliona dolarów na operację i 1,3 miliona dolarów na spłatę kredytu hipotecznego, kredytu samochodowego i wszystkich kart kredytowych”.

Keon przełknął ślinę.

„Po drugie, wszystkie aktywa związane z tymi długami, penthouse w Sterling Heights i Mercedes Klasy C, zostaną zajęte przez Fundację jako zabezpieczenie. Zespół adwokata Washingtona zajmie się eksmisją jutro rano. Ty i twoja matka macie czas do wieczora, żeby spakować walizki”.

Keon sapnął.

„Eksmisja? Ale gdzie będę mieszkać?”

Po trzecie, fundacja zapewni Ci podstawowe zakwaterowanie na czas trwania umowy – pokój w akademiku dla personelu naszej kliniki. Po czwarte, ta umowa jest wiążąca. Poświęcisz swoją karierę medyczną pod opieką Fundacji NEMA, biorąc pod uwagę, że całkowita inwestycja fundacji w Ciebie wynosi 3,1 miliona dolarów, a standardowe wynagrodzenie lekarza w naszej klinice wynosi 4500 dolarów miesięcznie.

Amara wzięła kalkulator ze swojego biurka i w milczeniu zaczęła pisać.

„Będziesz związany z nami wyłączną umową o pracę na okres 28 lat. 28 lat.”

Keon stracił przytomność. To był wyrok dożywocia.

„Jednakże” – kontynuowała Amara, jakby czytając w jego myślach – „jeśli osiągniesz wyjątkowo dobre wyniki, nasza fundacja oferuje program wcześniejszego zwolnienia dla wybitnych pracowników. Jeśli wykażesz się wyjątkowym zaangażowaniem i zaangażowaniem w odległym regionie, twoja umowa może zostać rozpatrzona”.

„Odległe miejsce?” wyszeptał Keon.

„Chyba nie myślał pan, że przydzielę pana do luksusowego szpitala w Atlancie, prawda, panie Sterling?” Amara lekko się uśmiechnęła. To był pierwszy uśmiech, jaki Keon zobaczył, i był on najbardziej przerażający. „Zostanie pan przydzielony do naszej kliniki w małym miasteczku w delcie Missisipi, osiem godzin jazdy od miasta”.

Keon pochylił głowę. Nie miał innego wyboru. Podpisać 28-letni kontrakt w odległym miasteczku albo oślepnąć, zostać sparaliżowanym i ściganym przez windykatorów w więzieniu.

„Podpiszę” – wyszeptał Keon.

„Mądry wybór” – powiedziała Amara. Wyciągnęła do niego drogi długopis.

Keon wziął długopis. Jego ręka drżała gwałtownie, częściowo z powodu choroby, częściowo dlatego, że jego los właśnie został przesądzony. Podpisał każdą stronę, na którą wskazał prokurator Washington.

„Dobrze” – powiedziała Amara. „Jak tylko złożysz ostatni podpis, adwokat Washington zabierze cię do banku, żebyś założył nowe konto na nazwisko fundacji i przygotuje twój wyjazd do Singapuru pojutrze. Proszę ciężko pracować, doktorze Sterling”.

Amara wróciła do patrzenia na ekran komputera, całkowicie ignorując Kona, jakby spotkanie się skończyło i Kona nie było już w pokoju.

Dwa dni później ekipa prokuratora Washingtona dotarła do penthouse’u Sterling Heights. Pani Sterling, która myślała, że ​​Amara zmieni zdanie i pozwoli im zostać, wybuchnęła histerycznym płaczem:

„Amara, jesteś okropna. Jak możesz to zrobić? To nasz dom. Gdzie będziemy mieszkać?”

Adwokat Washington po prostu pokazał ważny nakaz zajęcia mienia.

„Przepraszam, proszę pani. Ta hipoteka została spłacona przez fundację. Zgodnie z umową, ten majątek staje się własnością fundacji. Ma pani godzinę na odebranie swoich rzeczy osobistych.”

Arogancka pani Sterling musiała wciskać ubrania do walizki, słuchając plotek sąsiadów z penthouse’u. Mercedes Keona został odholowany z podziemnego garażu. Panią Sterling zawieziono taksówką do małego, dusznego mieszkania na wynajem na obrzeżach miasta, którego czynsz za pierwsze trzy miesiące pokrywała fundacja. Potem musiała radzić sobie sama.

W międzyczasie Keon przeszedł operację w Singapurze. Wszystko poszło dobrze. Technologia komórek macierzystych zregenerowała jego układ odpornościowy. Proces rekonwalescencji był długi i samotny. Nie było pani Sterling, która by się nim opiekowała, ani kolegów, którzy by go odwiedzali, tylko pielęgniarka zatrudniona przez fundację.

Dwa miesiące później Keon wrócił do Stanów Zjednoczonych. Był całkowicie wyleczony. Jego ręce już nie drżały. Wzrok odzyskał ostrość, ale nie był już wolnym człowiekiem. Z lotniska odebrał go pracownik fundacji. Wręczono mu prostą koszulkę z logo Fundacji Nema i natychmiast przewieziono na dworzec autobusowy, gdzie czekała go ośmiogodzinna podróż rozgrzanym autobusem, a następnie dwugodzinna jazda motocyklową taksówką po polnej drodze.

W końcu dotarł do kliniki położniczej, prostego białego budynku pośrodku miasta otoczonego polami bawełny. Nie było tam klimatyzacji, tylko wentylatory. Nie było też zaawansowanego technologicznie sprzętu, tylko stetoskop, ciśnieniomierz i podstawowe leki. Były asystujący chirurg, Keon, musiał teraz leczyć kaszel, przeziębienia, biegunkę i asystować przy porodach, używając podstawowego sprzętu.

Początkowo czuł wściekłość, urazę i upokorzenie. Ale nie miał innego wyjścia. Codziennie pracował pod ścisłym nadzorem dyrektora kliniki.

Po powrocie do Atlanty pani Sterling cierpiała. Skończyły się pieniądze na trzy miesiące. Była zmuszona sprzedać swoje torebki. Tak, ta sama kobieta, która kiedyś upokorzyła Amarę, teraz musiała pracować jako pomoc domowa w restauracji, szorując naczynia i walcząc o przetrwanie. Za każdym razem, gdy widziała twarz Amary w wiadomościach telewizyjnych jako wybitnej filantropki, pani Sterling mogła tylko płakać w swoim małym wynajętym mieszkaniu z nieskończonym żalem.

Minęło sześć miesięcy i Keon zaczął się do tego przyzwyczajać. Zaczął odnajdywać coś, czego brakowało mu w życiu – szczerość. Widział pacjentów w miasteczku, którzy byli po prostu wdzięczni za badanie. Pomógł dziecku ze złamaną ręką, używając podstawowych narzędzi. Zrozumiał, że bycie lekarzem to nie luksus ani status.

Pewnego popołudnia na polu miejskim wylądował helikopter, zaskakując wszystkich mieszkańców. Kan, który opatrywał ranę rolnika, podniósł wzrok. Amara wysiadła z helikoptera w towarzystwie prokuratora Washingtona. Przyjechała na rutynową inspekcję. Amara, ubrana w schludną lnianą koszulę, weszła do kliniki. Zobaczyła Kona, który był teraz lekko opalony od słońca. Jego mundurowa koszula była przesiąknięta potem.

Amara nie przywitała się z nim osobiście. Sprawdziła książki leków i dokumentację medyczną pacjenta. Zatrzymała się przed Keonem, który pocieszał dziecko płaczące nad zastrzykiem. Dłoń Keana, która kiedyś drżała z powodu choroby i arogancji, była teraz bardzo stanowcza i delikatna, gdy poklepał dziecko po plecach.

Ich oczy spotkały się na chwilę. Kean skinął głową na powitanie.

„Dzień dobry, panno Nema. Dzienny raport o pacjencie leży na biurku dyrektora kliniki”.

Amara patrzyła na niego długo. W jej oczach nie było już gniewu, tylko spojrzenie lidera w stronę swojego pracownika.

„Dobra robota, doktorze Sterling. Tak trzymaj. Zostało ci 27 i pół roku.”

Amara odwróciła się i wróciła do swojego helikoptera. Keon patrzył, jak helikopter odlatuje. Westchnął głęboko. Naprawdę nie był na poziomie Amary. Amara była w powietrzu, a on na ziemi.

Amara odniosła zwycięstwo. Nie tylko odzyskała pieniądze, ale też się zemściła. Odebrała Kanowi życie, zniszczyła je, a następnie odbudowała na nowo, tworząc własną wersję. Nie jako arogancki mąż, ale jako oddana lekarka. Amarze udało się przekazać dobro w najbardziej bolesny i sprawiedliwy sposób, jaki tylko był możliwy.

Krótka lekcja: arogancja to dług z najwyższym oprocentowaniem. Zostanie on zaciągnięty, gdy będziemy najmniej przygotowani. Szczerość natomiast to inwestycja. Często zwróci się podwójnie w najbardziej nieoczekiwany sposób.

Spodobała Ci się ta historia? Z którego miasta słuchasz? Spotkajmy się w komentarzach. Jeśli spodobała Ci się ta historia, możesz mnie wesprzeć, wysyłając super podziękowania, dzięki czemu będę mogła tworzyć więcej takich historii. Bardzo dziękuję za Wasze serdeczne wsparcie. Czekam na Wasze komentarze do tej historii. Na ekranie możecie zobaczyć dwie nowe historie, które gorąco polecam. Na moim kanale jest o wiele więcej. Nie zapomnijcie zasubskrybować. Do zobaczenia w kolejnej historii. Z miłością i szacunkiem.

Wiadomości​

Przez pięć lat moi rodzice ignorowali mnie w każde Boże Narodzenie – żadnych telefonów, żadnych pozdrowień. Dla nich nigdy nie istniałam. Aż do momentu, gdy Forbes opublikował artykuł o „Młodej kobiecie stojącej za imperium wartym 50 milionów dolarów”. Następnego dnia wysłali zaproszenie, nazywając mnie dumą rodziny. Powiedziałam jedno zdanie i cały DOM –
Nigdy nie sądziłam, że znów stanę na tym ganku i zajrzę do tego samego wyblakłego wieńca, który wisiał tu pięć lat…