„Przepraszam, czy pan jest pomocnikiem? Kelnerzy powinni korzystać z bocznego wejścia”. Żona prezesa zmierzyła mnie wzrokiem od stóp do głów. Inni dyrektorzy parsknęli śmiechem. Przeprosiłem. Następnego ranka prezes otrzymał zaproszenie na spotkanie: „Założyciel chciałby omówić kulturę firmy…”

Żona prezesa zmrużyła oczy, patrząc na identyfikator, którego nie miałam na sobie, a potem na prostą czarną sukienkę, którą wyciągnęłam z głębi szafy tego popołudnia. Za nią kryształowe żyrandole sali balowej rzucały światło na scenę ubraną w biel i granat, a obok podium, niczym rekwizyt, który ktoś przypomniał sobie w ostatniej chwili, wisiała mała flaga USA. Kwartet grał Sinatrę w cichym szmerze dorocznej gali Ashford Technologies. Zadźwięczały kieliszki szampana. Śmiech unosił się w wystudiowanych, kosztownych falach.

„Kelnerzy powinni korzystać z bocznego wejścia” – dodała, wykrzywiając usta, jakby przyłapała mnie na wkradaniu się przez niewłaściwe drzwi.

Trzech stojących w pobliżu dyrektorów parsknęło śmiechem nad swoimi drinkami.

Obok mnie moja czternastoletnia córka Zoey zesztywniała.

W tym momencie wszystkie decyzje, które podjęłam, aby pozostać niewidzialną, stały się aktualne.

„Nie jestem pracownikiem firmy cateringowej” – powiedziałem.

Przechyliła głowę i znów mnie obejrzała, jakbym był plamą na jej markowych szpilkach.

„A kim pan jest? To wydarzenie dla zarządu. Tylko na zaproszenie.”

„Wiem” – odpowiedziałem. „To ja zaprojektowałem listę zaproszeń”.

Na sekundę przez jej idealnie wymalowaną twarz przemknął wyraz zakłopotania.

Zanim zdążyła odpowiedzieć, jej mąż pojawił się tuż obok niej z kieliszkiem szampana w dłoni, wciąż śmiejąc się z jakiejś historii, którą opowiadał przy barze. Gregory Ashworth uwielbiał być w świetle reflektorów; błyszczał w światłach sali balowej, w wyprasowanym smokingu, z maleńką amerykańską flagą mrugającą na klapie, jakby sam patriotyzm był jeszcze jednym dodatkiem.

„Diane, kochanie, widzę, że poznałaś…”

Zobaczył mnie. Słowa utknęły mu w gardle.

Jego uśmiech zniknął tak szybko, że było to niemal komiczne.

„Pani Monroe” – wyjąkał. „Nie wiedziałem, że pani… będzie w tym roku.”

Prawie się uśmiechnąłem. Gregory był świetny w udawaniu, że rządzi światem. Gorzej było z zapamiętywaniem, kto go zatrudnił, żeby nim przez jakiś czas rządził.

„Prawie tego nie zrobiłam” – powiedziałam. „Ale chciałam pokazać córce, jak wygląda nasza coroczna uroczystość”.

Gestem wskazałem Zoey, stojącą tuż za moim ramieniem, z policzkami zarumienionymi od gniewu, którego nie wiedziała, co ze sobą począć.

Spojrzenie Diane powędrowało na Zoey, a potem z powrotem na mnie. „Twoja córka” – powtórzyła powoli, jakby samo słowo wymagało tłumaczenia. „Przepraszam, chyba jeszcze się sobie nie przedstawiłyśmy. Jestem Diane Ashworth”.

„Wiem kim jesteś.”

Zapadła między nami niezręczna cisza, gęsta i lepka jak rozlany syrop. Dyrektorzy, którzy przed chwilą chichotali, nagle zafascynowali się bąbelkami w swoim szampanie.

„Właśnie mówiłem twojej żonie, że nie jestem z firmy cateringowej” – ciągnąłem, starając się mówić lekkim tonem. „Chociaż rozumiem, że mogła popełnić ten błąd. Prosta czarna sukienka, bez diamentów. Muszę wyglądać strasznie nie na miejscu pośród tego wszystkiego…”

Machnęłam ręką w stronę błyszczącego pokoju, sukni, które kosztowały więcej niż mój pierwszy samochód, garniturów szytych na miarę i lodowej rzeźby w kształcie naszego logo.

„Sukces” – dodałem.

Gregory wymusił urywany śmiech. „Pani Monroe ma bardzo ironiczne poczucie humoru” – powiedział żonie. „Ona właściwie…”

„Wychodzę” – przerwałem.

Palce Zoey spotkały się z moimi, mocno ściśnięte.

„Jutro idzie do szkoły. I myślę, że widzieliśmy już wystarczająco dużo”.