Przejechałam 600 mil, żeby zrobić niespodziankę mojej córce, a ona na oczach wszystkich wskazała na mnie palcem i powiedziała: „Musisz stąd wyjść”.

Wziąłem ją za rękę. „Uratowałaś się w trudny sposób. Ja tylko przestałem ci to utrudniać”.

Staliśmy tam, troje ludzi, którzy kiedyś byli jedną osobą, a pewnego dnia mieli stać się trzema zupełnie nowymi, i pozwoliliśmy wiatrowi porwać nasze włosy na chwilę. Potem zeszliśmy z powrotem do mojej kuchni, gdzie czekała zupa, dobre talerze i drewniana grzechotka, która nauczyła się wybijać rytm małym, uporczywym życiem.

Przejechałem sześćset mil dla uśmiechu, który się nie pojawił. Zamiast tego sprawiłem, że pojawił się inny uśmiech, taki, który teraz mieszka na lodówce, na ganku, w ławce, na szczycie wzgórza, gdzie dziecko liczy stodoły na głos, myli się w liczbach, a i tak ma rację, bo nie chodzi o liczenie. Chodzi o liczenie. Chodzi o to, że szliśmy dalej.