„Proszę pana, tylko dziesięć dolarów” – błagał chłopiec, ściskając zużyte pudełko z pastą do butów. „Mogę sprawić, żeby twoje buty wyglądały jak nowe. Potrzebuję ich na lekarstwa dla mamy”.

Kiedy wypisano ją ze szpitala, Elliot zorganizował jej małe mieszkanie niedaleko szpitala – ciepłe, czyste, zaopatrzone w jedzenie. Opłacił szkołę Tommy’ego i dał Grace pracę w jednej ze swoich firm. Ale nigdy nie dawał im poczucia wdzięczności; po prostu zaglądał do nich od czasu do czasu, jak rodzina.Gry rodzinne

Tommy świetnie radził sobie w szkole. Uwielbiał czytać, rysować i opowiadać Elliotowi o wszystkim, czego się nauczył. A Elliot – niegdyś najbardziej samotny mężczyzna w szklanej wieży – czekał na te wizyty bardziej niż na jakiekolwiek rozmowy biznesowe.

Pewnego wieczoru Tommy zapytał: „Czy ma pan mamę, panie Quinn?”

Elliot wyjrzał przez okno. „Tak” – powiedział cicho. „Bardzo ciężko pracowała. Nie pomogłem jej wystarczająco”.

Tommy wyciągnął rękę i złapał go za rękę. „W takim razie cieszę się, że pomogłeś mojej.”

Rok później nadeszła wiosna. Miasto znów tętniło życiem, bez śniegu, tylko słońce i śmiech. Elliot siedział przed szkołą Tommy’ego, obserwując chłopca – teraz wyższego i zdrowszego – biegnącego do niego z uśmiechem.

„Twoje buty znowu wyglądają na brudne” – zażartował Tommy, podnosząc starą szmatkę do czyszczenia butów.

Elliot się roześmiał. „W takim razie lepiej się zabierz do roboty”.

Grace stała po drugiej stronie ulicy, uśmiechając się dumnie. Elliot pomachał jej w odpowiedzi.

Kiedy Tommy polerował swoje buty, Elliot przyglądał się swojemu odbiciu w lśniącej skórze — nie był już tym samym zimnym, zmęczonym mężczyzną, którym był kiedyś, ale kimś lżejszym, pełnym życia.

Zdał sobie sprawę, że bogactwo nie polegało na posiadaniu wieżowców ani na władzy, jaką sprawował.

Chodzi o jeden akt dobroci, który odmienił życie trzech osób i oczyścił serce, które zapomniało, co czuć.