Prawie umarłem, gdy moi rodzice byli na wakacjach w Cabo z moimi kartami — potem wrócili do domu, zażądali „praw” do mojego domu i usiedli w tej samej kuchni, w której czekał aparat, o którym zapomnieli, żeby ich zniszczyć

Prawie umarłam, gdy spędzali wakacje w Cabo z moimi kartami, po czym zaczęli rościć sobie „prawa” do mojego domu — aż dowody czekające w mojej kuchni w końcu uciszyły ich…

Najpierw budzi mnie pikanie. Rytmiczne. Natarczywe. Dźwięk, który wgryza się w czaszkę i na stałe w niej zagości.

Próbuję otworzyć oczy, ale mam wrażenie, że powieki są sklejone. Kiedy w końcu je rozchylam, świetlówki pieką moje siatkówki.

Gdzie jestem?

Odpowiedź przychodzi fragmentarycznie. Białe płytki sufitowe. Ten antyseptyczny zapach, który wypełnia gardło. Mocne ciągnięcie czegoś przyklejonego taśmą do mojej dłoni.

Wkłucie dożylne. Szpital.

Pali mnie w gardle. Boli. Źle. Próbuję przełknąć, ale czuję się, jakbym połknął potłuczone szkło.

Drżącą ręką sięgam po szyję i dotykam jej, czując tkliwość. Włożyli mi rurkę do gardła.

Jak długo byłem nieprzytomny?

Sięgam po telefon na stoliku nocnym. Moje palce są grube, niezgrabne, nie chcą chwycić gładkiego metalu. Dopiero po trzech próbach udaje mi się go podnieść.

Ekran się rozświetla.

3:47 rano

Poniedziałek.

Poniedziałek.

Zemdlałam w czwartek. Cztery dni temu. Jestem tu już cztery dni, a liczba powiadomień na moim telefonie wynosi w sumie trzy.

Trzy.

Moi rodzice powinni byli dzwonić już setki razy. Kinsley zasypałaby mnie dramatycznymi wiadomościami głosowymi o tym, jak bardzo się martwi. Jak wszystkich przestraszyłem. Tak to zawsze jest, kiedy nie mogę się dodzwonić dłużej niż kilka godzin.

Panikują. Żądają. Potrzebują.

Ale na moim ekranie nic nie widać. Żadnych nieodebranych połączeń. Żadnych gorączkowych SMS-ów z pytaniami, gdzie jestem i czy wszystko w porządku.

Klikam ikonę powiadomienia i czuję, jak żołądek podchodzi mi do gardła, gdy jadę do szpitala.

Bank of America.

Opłata 12 400 dolarów w Cabo San Lucas Resort. Opublikowano dwa dni temu.

Mój wzrok się rozmazuje i muszę mocno mrugać, żeby pozbyć się mgły. Czytam to jeszcze raz.

12 400 dolarów. Cabo San Lucas.

Nigdy nie byłem w Cabo San Lucas. Od trzech lat nigdzie nie byłem, poza Seattle i okazjonalnymi konferencjami logistycznymi w Portland.

Drugie powiadomienie to Instagram. Nawet nie pamiętam, kiedy ostatnio go otwierałem. Kinsley żyje nim. Publikuje na nim całe swoje życie, żeby obcy mogli się z nim zapoznać. Trzymam tę aplikację tylko dlatego, że wpędza mnie w poczucie winy, kiedy nie polubię jej zdjęć wystarczająco szybko.

Stukam w niego. Mój kciuk trzęsie się tak bardzo, że prawie upuszczam telefon.

Obraz się ładuje, a coś w mojej piersi pęka.

Preston. Deidre. Kinsley. Cała trójka zgromadziła się wokół stołu, z margaritami uniesionymi wysoko, a ocean mienił się za nimi w idealnym świetle zachodzącego słońca. Mój ojciec ma na sobie tę głupią hawajską koszulę, którą kupiłam mu na zeszłe święta. Mama ma włosy ułożone w fale plażowe, a makijaż nieskazitelny. Kinsley chichocze, odrzuca głowę do tyłu, a na czubku głowy ma markowe okulary przeciwsłoneczne.

Podpis brzmi:

Uzdrawiająca podróż z rodziną. Odłącz się, by znów się połączyć. Rodzina na pierwszym miejscu.

Opublikowano wczoraj.

Kiedy byłem w szpitalu, w Cabo wznosili toast.

Trzecie powiadomienie to poczta głosowa. Naciskam „odtwórz”, chociaż część mnie już wie, co usłyszę.

„Callie, tu mama. Chcieliśmy tylko dać ci znać, że dotarliśmy bezpiecznie. Ośrodek jest absolutnie przepiękny. Twój tata mówi, że tutejsze pole golfowe jest najwyższej klasy. W każdym razie, odezwiemy się później. Kochamy cię.”

Wesoło. Beztrosko. Ani jednego pytania o to, dlaczego nie odpowiedziałem. Ani krzty zaniepokojenia, że ​​ich córka, która pracuje 70 godzin tygodniowo i nigdy nie bierze dnia wolnego, zamilkła.

Bo wiedzą.

Wiedzą dokładnie, gdzie jestem. Szpital do nich zadzwonił. Musieli. To ja płacę za ich telefony komórkowe. Znam numer na pamięć. Ktoś z tego szpitala zadzwonił do moich kontaktów alarmowych i powiedział im, że ich córka jest na OIOM-ie z sepsą.

I wybrali margarity.

Moja ręka drży teraz gwałtownie, gdy przewijam dalej, mijając radosne zdjęcia z wakacji, szukając czegoś. Czegokolwiek. Zmartwionego SMS-a sprzed czterech dni. Nieodebranego połączenia. Oznaczonego znacznikiem czasu tuż po moim załamaniu.

Nic.

Ale jest coś sprzed pięciu dni. Zanim padłem.

Kinsley.

Potrzebuję 500 dolarów jak najszybciej. Sukienka do Cabo nie pasowała. Nie ignoruj ​​mnie.

Pamiętam ten tekst. Siedziałem przy biurku. Akta piętrzyły się wokół mnie. Próbowałem wyjaśnić rozbieżność w dostawie, która kosztowałaby firmę sześciocyfrową kwotę, jeśli bym jej nie naprawił. Ból w brzuchu narastał od godzin. Ostry. Nieustępliwy.

Powtarzałam sobie, że to tylko stres. Kolejne przypomnienie, że muszę zjeść coś innego niż krakersy z automatu.

Dostałem SMS od Kinsley. Zrobiłem to, co zawsze. Otworzyłem aplikację bankową. Nacisnąłem kciukiem przycisk przelewu.

Ból się nasilił. Białe, gorące. Oślepiające. Pamiętam upadek. Zimne płytki podłogi w biurze pod moim policzkiem. Telefon wciąż ściskałem w dłoni. Wiadomość od Kinsleya wciąż otwarta na ekranie. Pamiętam, że pomyślałem, nawet gdy krawędzie mojego pola widzenia zrobiły się ciemne, że najpierw muszę wysłać pieniądze.

Kinsley potrzebowała tej sukienki. Była dla niej ważna. Nie mogłam jej zawieść.

Załamałam się, próbując sfinansować ich wakacje, podczas gdy moje organy przestawały funkcjonować.

Drzwi mojego pokoju się otwierają i spodziewam się pielęgniarki. Zamiast niej widzę ciocię Lenore.

To jedyna, która przyjechała. Starsza siostra Prestona. Ta, która nie utrzymuje kontaktu z rodziną od 15 lat, odkąd odmówiła współpodpisania pożyczki na jeden z jego planów inwestycyjnych.

Wygląda dokładnie tak, jak ją zapamiętałem. Stalowoszare włosy, ostro ścięte na ramionach. Oczy, którym nic nie umknie.

„Jesteś obudzony.”

Podchodzi do mojego łóżka i kładzie na nim skórzaną teczkę, którą znam z czasów, gdy pracowała jako audytor kryminalistyczny.

„Dobrze. Mamy o czym rozmawiać.”

„Skąd wiedziałeś, że tu jestem?”

Mój głos jest jak wrak, żwir trący o kamień.

\