Pracowałem za granicą przez 5 lat, żeby kupić dom dla mojej matki. Kiedy wróciłem, spotkanie z matką nie wyglądało tak, jak sobie wyobrażałem.

Powoli postawiłam walizkę, serce waliło mi jak młotem. „Mamo, o czym ty mówisz?” – zapytałam. „Czemu nie miałabym wrócić do domu?”

Otarła twarz brzegiem fartucha i zakręciła kran. Cisza, która potem zapadła, była niemal nie do zniesienia. „Danielu” – powiedziała, unikając mojego wzroku – „powinieneś był najpierw zadzwonić”.

To bolało bardziej, niż się spodziewałem. Wyobrażałem sobie, że odlicza dni do mojego powrotu. Zamiast tego czułem się, jakbym przerwał coś kruchego.

Usiedliśmy przy małym kuchennym stole. Nalała nam obojgu kawy, choć ręce trzęsły jej się tak bardzo, że część wylała się na spodek. Po długiej pauzie w końcu się odezwała.

„Kiedy odszedłeś, myślałam, że dam sobie radę” – powiedziała. „Ale czynsz wzrósł. Moje godziny pracy zostały ograniczone. Potem moje zdrowie zaczęło się pogarszać”.

Pochyliłem się do przodu. „Czemu mi nie powiedziałeś? Wysyłałem pieniądze co miesiąc”.

Skinęła głową. „Wiem. I użyłam tego. Ale to nie wystarczyło”.

Wtedy opowiedziała mi o Franku , mężczyźnie, którego poznała w ośrodku kultury. Zaoferował pomoc – na początku tylko podwózkę na wizyty lekarskie, potem pomoc w opłacaniu rachunków. W końcu się wprowadził.

„Ale to nie była pomoc” – powiedziała cicho. „To była kontrola”.

Ścisnęło mnie w żołądku, gdy opowiedziała, jak Frank przejął kontrolę nad jej finansami, zmusił ją do podpisania dokumentów, których nie do końca rozumiała, i przekonał, że jest dla niej ciężarem. Kiedy zapytałem, dlaczego nie odeszła, jej odpowiedź mnie załamała.

„Powiedział, że będziesz zły” – wyszeptała. „Powiedział, że pomyślisz, że cię zawiodłam”.

Wstałem gwałtownie. „Gdzie on jest?”