Pożyczyłem bratu 3000 dolarów, a potem zniknął mój telewizor

Podobnie jak moja konsola do gier, kilka par butów sportowych i zapas gotówki na wypadek sytuacji awaryjnej.

Tylko jedna osoba miała klucz: Darren.

Zadzwoniłem. Nikt nie odebrał. Napisałem SMS-a: „Zabrałeś moje rzeczy?”. Cisza.

Następnego ranka pojechałam do mamy, gdzie się zatrzymał. Przywitała mnie z uśmiechem, jakby wszystko było normalnie.

„Jesteś tu dla Darrena?” zapytała.

„Nie. Jestem tu, żeby z nim porozmawiać.”

Leżał na kanapie, zrelaksowany. Jakby nic się nie stało.

„Gdzie są moje rzeczy?” zapytałem.

Wzruszył ramionami. „Zastawiłem to. Spokojnie, odzyskam to, jak zacznę pracować”.

Nie mogłem uwierzyć w słowa, które wypowiedział.

„Wydałeś pieniądze, które ci dałem, a mnie okradłeś?”

„Mieszkasz sama. Nie masz dzieci. Stać cię na to.”

Spojrzałem na mamę, czekając, aż się odezwie. Nie odezwała się.

„Potrzebuje tylko trochę czasu” – powiedziała cicho. „Wiesz, że wiele przeszedł”.

Wstałam. „Nie. To nie jest miłość – to pomaganie”.

Tego popołudnia zgłosiłam sprawę na policję. Bolało – ale nie pozwoliłam mu wykorzystać mojego zaufania, żeby coś z niego wyszło.

Dwa dni później zadzwonił wściekły Darren.

„Wmieszałeś w to policję? To bezlitosne.”

„Zimno jest kradzieżą od własnego brata”.

Wymieniłem zamki. Zablokowałem jego numer. Poszedłem do lombardu. Udało mi się odzyskać kilka rzeczy – telewizor dawno zniknął.

Minęły tygodnie. Nagle ktoś zadzwonił z nieznanego numeru.