Pozwoliłem rodzicom mieszkać w moim domu bez płacenia czynszu przez trzy lata – aż kazali mi się wyprowadzić, żeby mój brat mógł „mieć lepszy start”. Dałem im więc 2 dni na wyprowadzkę. Okazało się, że ja też potrzebowałem nowego początku.

W jednym semestrze nagle „zrobił sobie przerwę od szkoły”. Ta przerwa po cichu stała się permanentna. Przeniósł swoją konsolę do gier do mojego salonu „na kilka dni”, a potem już jej nie zabrał. Najpierw przesiadywał na kanapie przez pół tygodnia, potem dłużej. Jego obecność rozprzestrzeniała się jak woda pod drzwiami – powoli, sącząca się, trudna do zauważenia, dopóki dywan nie był już całkowicie zniszczony.

Siedział do późna w słuchawkach, krzycząc do mikrofonu, jakby koordynował jakąś misję specjalną, a nie grał w gry online. Puste puszki po napojach piętrzyły się na stoliku kawowym niczym trofea. Pudełka po pizzy piętrzyły się przy koszu na śmieci. Trawka unosiła się w powietrzu, bez względu na to, ile razy go prosiłem, żeby nie wpuszczał jej do mojego domu.

Pewnej nocy, po tym jak potknęłam się o jego buty na korytarzu, powiedziałam o tym moim rodzicom.

„Hej” – powiedziałem, starając się mówić lekkim tonem – „może Brian mógłby dokładać trochę na zakupy spożywcze albo rachunki. Dopóki nie zdecyduje, co chce robić”.

Mój tata mruknął coś do kawy. Oczy mamy natychmiast się zaszkliły, jakbym właśnie zaproponowała, żebyśmy zamknęli Briana na zewnątrz w śnieżycy.

„To twój brat, Matt” – powiedziała, a jej głos drżał w wyćwiczony sposób, który zawsze sprawiał, że czułam się jak sześciolatka. „Przeżywa ciężkie chwile. Nie bądź dla niego taka surowa”.

Trudne czasy czy nie, w ranczu z trzema sypialniami przestrzeń była ograniczona, a chaos Briana pochłaniał go w nadmiarze.

Za każdym razem, gdy próbowałam wyznaczyć granicę, spotykałam się z oporem. Pasywno-agresywne komentarze mamy – „Chyba po prostu mniej zjemy, żeby Matt nie czuł się wykorzystywany” – niosły się po brzęku talerzy. Milczenie taty stało się swego rodzaju osądem. Brian obrócił wszystko w żart.

„Spokojnie, panie gospodarzu” – mawiał, kładąc stopy na moim stoliku kawowym. „Zostawimy ci światło”.