„Pozwól mi zainwestować w Twój mały startup” – powiedział protekcjonalnie tata. Mój dyrektor finansowy wszedł: „Proszę pani, Pani majątek netto…

Chodzi o to, kto jest właścicielem listy. Tata powoli skinął głową, w końcu rozumiejąc. Nie jesteś po prostu człowiekiem sukcesu, powiedział. Jesteś potężny. Naprawdę potężny. Różnica – wstałem, dając znak, że nasze spotkanie dobiegło końca – polega na tym, że ja zawsze byłem. Tylko nie potrafiłeś spojrzeć na to przez pryzmat własnych założeń.

Podszedłeś do drzwi, a potem się odwróciłeś. Jeśli to cokolwiek znaczy, jestem z ciebie dumny. No, no, powtórzyłem. Po tym, jak zbudowałem imperium, po tym, jak stałem się potężniejszy, niż kiedykolwiek marzyłeś. Zabawne, jak to działa. Po jego wyjściu stałem, patrząc na miasto. Gdzieś tam w dole moja rodzina uświadamiała sobie, że ich świat zawsze był mniejszy, niż myśleli, i że córka, którą niedoceniali, teraz trzymała ten świat w swoich rękach.