Powiedzieli mi, że nie jestem ojcem po tej kolacji. Upewniłem się, że nigdy nie zapomną, co robi prawdziwy ojciec.

Pierwszą rzeczą, która rzuciła mi się w oczy, była cykliczna płatność: „Los Palmus Boutique Hotel”. We wtorki i czwartki. Zawsze, kiedy pracowałem do późna.

Pięćdziesiąt dolarów. Wielokrotnie.

Wtorki i czwartki – ich „wyjścia matki z córką”.

Fala zimna rozlała się po mojej piersi.

Przewinąłem dalej. Zakupy w Neverpool, ekskluzywnym butiku z odzieżą męską. Zegarki, koszule, perfumy. Tysiące dolarów. Prezenty, których nigdy wcześniej nie widziałem.

Potem przelewy. Drobne kwoty, regularnie jak w zegarku. Dwa tysiące tu. Trzy tysiące tam. „Wydatki na dom”. „Zakupy rodzinne”. Dwadzieścia trzy przelewy w ciągu sześciu miesięcy. Ponad trzydzieści tysięcy dolarów.

Moje ręce drżały. Ona nie tylko oszukiwała. Ona kradła.

Odchyliłem się na krześle i zamknąłem oczy. Kim on był? Kto był wart tego wszystkiego?

Tego popołudnia poszedłem do sklepu z elektroniką. „Potrzebuję dyskretnego aparatu” – powiedziałem sprzedawcy. „Małego, wysokiej jakości, z dobrym dźwiękiem”.

Podał mi jeden, nie większy od mojego kciuka.

Tej nocy, kiedy poszli spać, schowałam je na półce w salonie — w idealnym miejscu naprzeciwko drzwi.

Trzy dni później otworzyłem na telefonie transmisję na żywo z biura mojej restauracji.

Dziesięć minut po tym, jak wyszedłem z domu, ktoś podszedł do moich drzwi. Wyjął klucz. Mój klucz.

To był Dominic — mój sąsiad.

Wszedł swobodnie, jakby był właścicielem tego miejsca. Dwie godziny później wyszedł, poprawiając koszulę i uśmiechając się.

Ręce mi się trzęsły, gdy przewijałem nagranie. Każda wizyta zgadzała się z „opłatami hotelowymi”. Każda.

Sprawdziłem wcześniejsze nagrania – ten sam schemat. Wtorki. Czwartki. Zawsze.

Tej nocy znalazłem żonę Dominica, Aris, w mediach społecznościowych. Wyglądała na szczęśliwą. Nauczycielkę. Spodziewającą się dziecka. Nie miała pojęcia.

Spędziłem godziny na zbieraniu dowodów – zrzutów ekranu, oświadczeń, znaczników czasu, nagrań. Każde kłamstwo zostało udokumentowane.

Następnego ranka spotkałem się z prawnikiem. „Chcę rozdzielić majątek” – powiedziałem. „Ona zabiera pieniądze z naszego wspólnego konta”.

Dokładnie wszystko przejrzał. „Technicznie rzecz biorąc, nie jesteście prawnie małżeństwem. Wszystko jest na wasze nazwisko. Możecie ją eksmitować, odzyskać pieniądze i pozwać o odszkodowanie. Nic nie stracicie”.

Wyszedłem z jego gabinetu spokojny, niemal nieważki. Wiedziałem, co muszę zrobić.

Tego wieczoru Sarah rozmawiała o Dominicu przy kolacji. „Jest taki miły” – powiedziała. „Pomógł mi przenieść kilka pudeł z samochodu”.

Uśmiechnąłem się. „Jest bardzo pomocny” – odpowiedziałem.

Pod stołem otworzyłem aplikację bankową i anulowałem wszystkie karty kredytowe na jej nazwisko i nazwisko Amelii.

Trzy dni później Sarah zadzwoniła do mnie wściekła. „Moja karta została odrzucona! Byłam na kolacji z Amelią – masz pojęcie, jakie to było żenujące?”

„Przepraszam” – powiedziałem płynnie. „Bank zgłosił podejrzaną aktywność. Anulowali karty ze względów bezpieczeństwa”.

„Jakie podejrzane zachowanie? Oskarżasz mnie o coś?”

„Oczywiście, że nie, kochanie” – powiedziałem. „To pewnie pomyłka. Musimy poczekać, aż bank zakończy śledztwo”.

„Ile to potrwa?” – warknęła.

„Mogło to potrwać kilka tygodni” – powiedziałem spokojnie.

Rozłączyła się.