Powiedziałam, że nie mogę się nimi opiekować. Moja siostra i tak wysłała dzieci Uberem – pod zły adres na drugim końcu miasta. Zanim ktoś do mnie zadzwonił, trzęsły się z zimna i były na wpół zamarznięte. Wtedy zadzwoniłam do siostry i POWIEDZIAŁAM: „DOŚĆ!”

Musisz natychmiast przyjechać po te dzieci, albo wezwę policję.

Głos po drugiej stronie słuchawki był ostry, przerażony i należał do kogoś, kogo nigdy w życiu nie spotkałam. Stałam jak sparaliżowana w drzwiach kuchni, z torbą na zakupy wciąż zwisającą z nadgarstków, próbując zrozumieć, co mówi do mnie ta nieznajoma. Listopadowy wiatr wszedł za mną do środka i czułam, jak jego zimne palce pełzną po kręgosłupie, gdy jej słowa powoli docierały do ​​mojego wyczerpanego mózgu.

„Proszę pani, przepraszam. Kto to jest?” – zdołałam zapytać, a serce waliło mi jak młotem z przerażenia, którego jeszcze nie potrafiłam nazwać.

„Mam na imię Dorothy. Dwoje małych dzieci właśnie przyjechało do mnie Uberem. Kierowca powiedział, że mają zostać podwiezieni pod ten adres do swojej cioci, ale ja tych dzieci nie znam. Są przemarznięte i płaczą, a jedno z nich ciągle pyta: „Masz na imię Jacqueline? Czy to ty jesteś Jacqueline?”

Krew mi zmroziła krew. Od razu wiedziałam, o czyich dzieciach mówi. O dzieciach mojej siostry Veroniki – mojej siedmioletniej siostrzenicy Khloe i mojego siostrzeńca Masona, który właśnie skończył pięć lat. Te maluchy były gdzieś po drugiej stronie miasta z obcym człowiekiem, a temperatura na zewnątrz oscylowała w okolicach dwudziestu ośmiu stopni.

„Tak, jestem Jacqueline. Proszę, gdzie jesteś? Jaki jest twój adres?”

Podała mi adres po drugiej stronie Columbus, prawie czterdzieści minut od mojego mieszkania. Mój adres był na Maple Avenue. Jej na Maple Court. Ktoś popełnił okropny błąd, a cenę za tę nieostrożność zapłaciło dwoje małych dzieci.

„Już idę. Proszę, trzymajcie ich w domu i dbajcie o ich ciepło. Będę tak szybko, jak to możliwe.”

Bez namysłu rzuciłam zakupy na podłogę w kuchni i pobiegłam z powrotem do samochodu. Ręce trzęsły mi się tak bardzo, że ledwo mogłam utrzymać kierownicę. Silnik ryknął, a ja ruszyłam z miejsca parkingowego z piskiem opon, który pewnie zdenerwował sąsiadów. Ale mnie to nie obchodziło. Myślałam tylko o Khloe i Masonie stojących na progu obcego domu, przestraszonych i zdezorientowanych, zastanawiających się, dlaczego ich ciotka nie przyszła ich powitać.

Nazywam się Jacqueline i mam trzydzieści dwa lata. Pracuję jako terapeutka zajęciowa w ośrodku rehabilitacyjnym w Columbus w stanie Ohio, pomagając pacjentom po udarach i ofiarom wypadków odzyskać niezależność. To satysfakcjonująca praca, taka, która daje poczucie, że naprawdę wnosisz coś wartościowego do świata. Zajęłam się tym zawodem, ponieważ chciałam pomagać ludziom, ponieważ wierzę, że każdy zasługuje na kogoś przy sobie, gdy życie go powala.

Jednak przez lata moje życie pochłaniała zupełnie inna forma opieki, która powoli mnie wyczerpywała i nie zostawiała mi nic.

Moja siostra Veronica jest ode mnie cztery lata starsza. Dorastając, była złotym dzieckiem, tym, które w oczach rodziców nie mogło zrobić nic złego. Była piękna, z miodowoblond włosami i jasnozielonymi oczami, czarująca w taki sposób, że ludzie chcieli dla niej robić wszystko. I doskonale wiedziała, jak wykorzystać każdą sytuację na swoją korzyść. Ja byłam tą odpowiedzialną, cichą, tą, która zawsze sprzątała bałagan, który po sobie zostawiła, płynąc ku kolejnej przygodzie, nie oglądając się za siebie.

Kiedy siedem lat temu Veronica urodziła Khloe, wszyscy zakładali, że w końcu się ustatkuje i zostanie matką, na jaką zasługiwały te dzieci. Nasi rodzice zorganizowali jej wystawny baby shower, kupili wszystko, czego mogła potrzebować, i świętowali jej wejście w macierzyństwo, jakby dokonała czegoś cudownego. Zamiast tego, macierzyństwo stało się kolejnym ciężarem, który oczekiwała, że ​​inni będą za nią dźwigać, podczas gdy ona nadal żyła dokładnie tak, jak chciała.

Nasza matka pomagała nam przez pierwsze kilka lat, praktycznie wychowując Khloe, podczas gdy Veronica spotykała się z przyjaciółkami i spotykała się z całą masą nieodpowiednich mężczyzn. Ale kiedy mama zmarła na raka trzy lata temu, cały ciężar rodzicielskich niepowodzeń Veroniki spadł na moje barki niczym głaz, którego nigdy nie zgodziłam się dźwigać. Nie było nikogo innego. Nasz ojciec ożenił się ponownie i przeprowadził się na Florydę, pragnąc zacząć wszystko od nowa z nową żoną. A ja byłam tuż obok – niezawodna Jacqueline, zawsze dostępna, zawsze gotowa do poświęceń.

Zostałam awaryjną nianią, osobą odbierającą dzieci w ostatniej chwili, tą, która kupowała przybory szkolne i zimowe kurtki, bo Veronica zawsze wydawała pieniądze najpierw na rzeczy dla siebie – nowe ubrania, drogie obiady, bilety na koncerty, pobyty w spa. Tymczasem jej dzieci nosiły dziurawe buty i jadły płatki na kolację, bo nic innego nie było w lodówce.

Tego ranka, zanim to wszystko się wydarzyło, Veronica zadzwoniła do mnie do pracy, domagając się, żebym wieczorem zajął się dziećmi. Powiedziała, że ​​jest umówiona. Z jakimś nowym facetem, którego poznała w internecie i który zabierał ją do eleganckiej restauracji w centrum miasta. Opisała go tak, jakby miał być odpowiedzią na wszystkie jej problemy, tak jak opisywano każdego mężczyznę przed nim, zanim nastąpiło rozczarowanie.

Powiedziałam jej, że nie dam rady. Cały tydzień walczyłam z przeziębieniem, pulsowało mi w głowie, gardło miałam podrażnione, a do tego musiałam już wziąć dodatkowe zmiany, żeby zastąpić koleżankę na urlopie macierzyńskim. Byłam wyczerpana do szpiku kości. I tym razem powiedziałam „nie”.

„Jesteś samolubny” – warknęła na mnie przez telefon. „Nigdy cię o nic nie proszę”.