Powiedziała: „Mamo, kończysz 70 lat. Chcemy cię uczcić”. Zarezerwowałem lot. Wylądowałem na lotnisku LAX. Wtedy zobaczyłem…

„To czy mogę cię zaprosić na ten lunch raz w tygodniu? Albo na kawę? A może po prostu siedzieć tu i jeść twoje kanapki?”

Coś ciepłego rozlało się po mojej piersi. „Chciałabym tego.”

W ciągu następnego miesiąca wszystko się zmieniło. Jessica dzwoniła jeszcze dwa razy. Za każdym razem odpuściłem pocztę głosową. Obie wiadomości były wariacjami na ten sam temat: przesadziłem z reakcją, ona przeprosiła, dlaczego byłem uparty?

Nie odpowiedziałem.

Brad zadzwonił raz i zostawił długą wiadomość o tym, jak dzieci za mną tęskniły, jak Jessica została zraniona, jak rodziny radzą sobie z problemami. Usunęłam ją.

Nie usunęłam jednak wiadomości od Emily – zaproszeń na kolację, zabawnych memów, zdjęć jej kota. Wtorek stał się naszym dniem. Czasem wychodziłyśmy. Czasem ona przychodziła do mnie. Rozmawiałyśmy o wszystkim: o jej pracy, o jej chłopaku, o moim małżeństwie z Robertem, o tym, jak to jest się starzeć, o tym, co to znaczy wybrać siebie.

Pewnego wieczoru, sześć tygodni po Kalifornii, Emily zapytała: „Myślałeś już, co zrobisz z domem? Po… to znaczy, w końcu”.

„Myślałem o tym” – powiedziałem. I spojrzałem na nią – naprawdę na nią – na tę młodą kobietę, która pojawiła się bez żadnych zobowiązań, o nic nie prosiła, która po prostu postanowiła się ze mną spotkać. „Myślałem, że to powinno trafić do kogoś, kto wie, co tak naprawdę znaczy rodzina”.

Jej oczy rozszerzyły się. „Ciociu Dot… nie masz chyba na myśli…”