Powiedział, że moja opinia się nie liczy i sprowadził swoich rodziców do mojego domu – więc pocałowałam naszego malucha, dotknęłam aktu własności na ścianie i zaczęłam realizować plan, z którego korzystają właściciele domów – Page 5

Nie odpowiedziałem. Nie potrzebował mojego przebaczenia, żeby mu się przydać. Znalazł drogę do własnej pokuty. To historia, która należy do niego, do kobiet, które spotka po mnie, i do mężczyzn, których nauczy, jak postępować lepiej.

To jest moje:

Mam trzydzieści lat. Jestem trzy lata po ślubie i koniec. Mieszkam w domu, którego ściany pamiętają moje dzieciństwo, a nie moje upokorzenie. Mam pracę, którą kocham, i przyjaciół, którzy kupują mi chleb, bo lubią moją minę, kiedy go gryzę. Dłonie mojego ojca wciąż potrafią ustabilizować deskę i serce jednocześnie. Moja matka zaczęła opowiadać historię mojego rozwodu jak baśń z wieloma morałami, wszystkie dobre.

„Co dalej?” nie jest już oskarżeniem z czyichś ust. To zaproszenie z moich ust.

Czasami to coś tak małego, jak kupno bazylii i utrzymanie jej przy życiu. Czasami to coś tak dużego, jak powiedzenie „tak” projektowi, który przeraża mnie na tyle, że okazuję mu należny szacunek. Czasami to jazda przez miasto z opuszczonymi szybami i włączonym radiem, ze świadomością, że gdybym zobaczyła Lucasa na światłach, jedyne, co poczułabym, to wdzięczność tak wielka, że w samochodzie zrobiłoby się cieplej.

Co dalej? – wybieram.