„Potrzebowaliśmy pieniędzy szybko” – powiedzieli. Wróciłem do domu z podróży służbowej i odkryłem, że moje dzieci sprzedały mojego ukochanego psa ze schroniska, Maxa, za szybką gotówkę. Ale nigdy nie przypuszczały, kto go kupi.

„A teraz nadrabiasz stracony czas.”

„Teraz naprawiam swój błąd” – zgodziłem się. „Miesiąc. To hojnie, biorąc pod uwagę to, co zrobiłeś. Znajdziesz nowe miejsca do życia, nowe prace, jeśli będzie trzeba, i nowe sposoby zarządzania finansami, które nie będą wymagały traktowania mnie jak siatki bezpieczeństwa”.

„A jeśli nie będziemy w stanie?” zapytał.

„Zrobisz to” – powiedziałem z większą pewnością siebie, niż czułem. „Bo musisz. Tak właśnie wygląda dorosłość u większości ludzi”.

W kuchni zapadła cisza, słychać było jedynie delikatne uderzenie ogona Maxa o podłogę. W końcu Brenda wstała.

„Zadzwonię do Jessiki” – oznajmiła. „Jej współlokatorka wyprowadziła się w zeszłym miesiącu. Może nadal szuka kogoś, kto podzieliłby się czynszem”.

Szok na twarzy Stevena, wywołany kapitulacją siostry, w innych okolicznościach byłby komiczny.

„Naprawdę się na to zgadzasz?” – zapytał z niedowierzaniem.

Brenda wzruszyła ramionami. „Jaki mamy wybór? Schrzaniliśmy sprawę, Steven. I to bardzo. I szczerze mówiąc, może mama ma rację. Może czas, żebyśmy nauczyli się stać na własnych nogach”.

Gdy wychodziła z kuchni, Steven spojrzał na mnie gniewnie, a na jego twarzy malowała się mieszanka zdrady i strachu.

„To nie jest sprawiedliwe.”

„Sprzedanie Maxa też nie” – odpowiedziałem po prostu. „Czyny mają konsekwencje, Steven. Czas, żebyś się tego nauczył”.

Po tym, jak wyszedł, dopiłam kawę w nagłej ciszy kuchni, z głową Maxa na kolanach, gdy roztargniona głaskałam go po uszach. Konfrontacja z Brendą przebiegła lepiej, niż się spodziewałam. Gorzej ze Stevenem, ale granica została ustalona. Teraz musiałam się jej trzymać.

Mój telefon zawibrował i otrzymałem SMS-a z potwierdzeniem kolacji na dziś wieczór: The Riverside Grill o siódmej. Mają doskonały taras, na którym Max będzie mile widziany. —Paul

Uśmiechnęłam się pomimo emocjonalnego ciężaru poranka. „Będziemy tam. Nie mogę się doczekać, Jane”.

Resztę dnia poświęciłam Maksowi dodatkową uwagę, rekompensując nam rozłąkę długimi spacerami i jego ulubionymi smakołykami. Pies zdawał się być zdeterminowany, żeby nie spuszczać mnie z oka, podążając tak blisko, że kilka razy o mało się o niego nie potknęłam.

O wpół do siódmej stanęłam przed szafą, nagle sparaliżowana niezdecydowaniem. Co założyć na kolację z mężczyzną, który pomógł zorganizować sfingowane federalne śledztwo, żeby dać nauczkę twoim dorosłym dzieciom? Minęło tyle czasu, odkąd byłam na prawdziwej randce, że znów poczułam się jak nastolatka, przepełniona nerwowym oczekiwaniem. W końcu zdecydowałam się na prostą niebieską sukienkę, której nie nosiłam od lat, i ze zdziwieniem stwierdziłam, że wciąż leży idealnie – swobodna, ale elegancka, odpowiednia do restauracji na świeżym powietrzu, bez wrażenia, że ​​za bardzo się staram.

„Co o tym myślisz?” – zapytałam Maxa, który siedział i patrzył, jak się szykuję, z przechyloną z ciekawością głową. „Za dużo?”

Cicho szczeknął, co zinterpretowałam jako aprobatę. Nakładając szminkę, kolejny dawno zapomniany rytuał, dostrzegłam swoje odbicie w lustrze i zamarłam. Kobieta, która na mnie patrzyła, wyglądała jakoś inaczej – bardziej pewna siebie, bardziej wyrazista, jakby granice wyznaczone w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin wyostrzyły moje kontury, przywracając mi równowagę po latach, kiedy pozwalałam sobie stać się rozmytym tłem w moim życiu.

Ciche pukanie do drzwi mojej sypialni przerwało moje rozmyślania.

„Proszę wejść” – zawołałem, spodziewając się, że Steven zacznie znowu narzekać.

Zamiast tego Brenda zajrzała do środka z niepewnym wyrazem twarzy. „Wow, mamo, wyglądasz naprawdę ślicznie”.

„Dziękuję” – odpowiedziałem zaskoczony komplementem.

Weszła do pokoju, bawiąc się rękawem swetra. „Wychodzisz z nim, prawda? Z tym urzędnikiem.”

„Paul” – poprawiłam. „Tak, jemy kolację”.

„Czy to… Czy to randka?”

Zastanowiłem się nad tym pytaniem. „Myślę, że tak”.

„Dobrze” – powiedziała cicho. „Nie spotykałaś się z nikim, odkąd tata odszedł. Najwyższy czas”.

Odwróciłam się do niej twarzą, próbując odczytać emocje kryjące się za jej słowami. „Brenda, czy jesteś z tym pogodzona? Z tym wszystkim, co się dzieje?”

Westchnęła, opadając na brzeg mojego łóżka. „Nie do końca jest ze mną dobrze, ale chyba rozumiem. I może, może właśnie tego wszyscy potrzebujemy”.

„Tak” – zapewniłem ją, ściskając jej dłoń. „Ty i Steven macie ogromny potencjał. Musicie tylko przestać się przed nim ukrywać”.

„Dzwoniłam do Jessiki” – powiedziała. „Jutro obejrzę ten pokój. Jest mały, ale stać mnie na niego, jeśli znajdę więcej godzin w butiku”.

Duma rozpierała mnie w piersi. „To dobry początek”.

„A co ze Stevenem?” – zapytała, marszcząc brwi z niepokoju. „Nie radzi sobie z tym najlepiej”.

„Steven się przyzwyczai” – powiedziałam, mając nadzieję, że brzmię pewniej, niż się czułam. „On musi, ja też. Wszyscy tkwimy w tym niezdrowym schemacie od zbyt dawna”.

Brenda skinęła głową, po czym wstała i zaskoczyła mnie szybkim uściskiem. „Baw się dobrze dziś wieczorem – i powiedz Maxowi, żeby nie czekał” – dodała z lekkim uśmiechem.

Po jej wyjściu po raz ostatni sprawdziłem swój wygląd, wziąłem smycz Maxa i skierowałem się do drzwi. Stevena nigdzie nie było widać, ale słyszałem stłumione rozmowy telefoniczne z jego pokoju. Czy szukał mieszkania, czy skarżył się znajomym na swoją nierozsądną matkę, dopiero się okaże.

Gdy Max i ja jechaliśmy w stronę restauracji, czułam dziwną mieszankę poczucia winy, determinacji i czegoś, co podejrzanie przypominało ekscytację. Po raz pierwszy od dawna, odkąd pamiętam, stawiałam siebie na pierwszym miejscu – nie tylko idąc na tę randkę, ale odzyskując dom, granice i życie. Max siedział na miejscu pasażera, od czasu do czasu obracając głowę, by upewnić się, że wciąż tam jestem. Wyciągnęłam rękę, żeby podrapać go za uchem.

„To nowy rozdział dla nas wszystkich, chłopcze” – powiedziałem mu. „Zobaczmy, dokąd nas to zaprowadzi”.

Dotarłem do Riverside Grill dokładnie o siódmej – nawyk punktualności utrwalony przez dekady szpitalnych dyżurów. Max siedział posłusznie obok mnie, gdy czekaliśmy przy wejściu, zamiatając ogonem ziemię za każdym razem, gdy drzwi się otwierały, w oczekiwaniu na spotkanie z naszym towarzyszem kolacji. Z restauracji roztaczał się widok na rzekę, która dzieliła nasze miasto, a jej przestronny kamienny taras był usiany lampami grzewczymi, chroniącymi przed wczesnowiosennym chłodem. Kilku innych klientów przyprowadziło ze sobą psy, co upewniło mnie, że Max będzie mile widziany.

„Jane.”

Odwróciłam się na dźwięk swojego imienia i zobaczyłam Paula Matthewsa nadchodzącego od strony parkingu. Bez swojej surowej osobowości agenta federalnego wyglądał inaczej – bardziej przystępny w ciemnych dżinsach i granatowej marynarce, choć nie mniej dystyngowany.

„Wyglądasz ślicznie” – powiedział, a gdy się uśmiechnął, kąciki jego oczu zrobiły się cienkie.

Komplement utkwił mi w uszach po tylu latach bycia niewidzialną. „Dziękuję” – odpowiedziałam, nagle uświadamiając sobie, ile czasu minęło od mojej ostatniej prawdziwej randki. „Po prostu podziwialiśmy z Maxem widok”.

Na dźwięk swojego imienia Max ożywił się, merdając energicznie ogonem, gdy rozpoznał swojego tymczasowego opiekuna. Ku mojemu zaskoczeniu, powitał Paula niemal z takim samym entuzjazmem, jak mnie.

„Wygląda na to, że wybaczył mi mój udział w waszym małym rodzinnym dramacie” – zaśmiał się Paul, klękając, żeby podrapać Maxa za uszami. Zauważyłem, że to dokładnie to miejsce. „Zbliżyliście się do siebie podczas jego krótkiego pobytu”.

„Tak” – potwierdził Paul, prostując się. „To wyjątkowy pies. Świetnie go wyszkoliłeś”.

Gospodyni zaprowadziła nas do stolika w rogu tarasu, z którego roztaczał się wspaniały widok na rzekę. Max rozsiadł się wygodnie pod stołem, opierając głowę o moją stopę, co stało się jego nowym nawykiem od powrotu do domu.

„Muszę przyznać” – powiedział Paul, gdy już usiedliśmy – „że wczorajszy występ był jednym z bardziej niezwykłych zastosowań mojego zawodowego doświadczenia”.

„A co to właściwie za historia?” – zapytałem, zdając sobie sprawę, że nie wiem o tym człowieku prawie nic, poza teatralnym odgrywaniem roli agenta federalnego.

„Dwadzieścia dwa lata w FBI” – odpowiedział, uważnie obserwując mój wyraz twarzy. „Przeszedłem na emeryturę w zeszłym roku i teraz jestem konsultantem prywatnej firmy ochroniarskiej, która zatrudnia psy asystujące. Tak więc, chociaż nigdy nikogo nie aresztowałem za oszustwo związane z psami, to wczoraj nie do końca grałem”.

Prawie się zakrztusiłem wodą. „Naprawdę byłeś agentem federalnym?”

„Agent specjalny, wydział kontrwywiadu” – potwierdził z lekkim uśmiechem. „Moi koledzy nie byli jednak agentami, tylko przyjaciółmi z firmy ochroniarskiej, którzy lubili odgrywać swoje role z nieco zbyt dużym entuzjazmem”.

„Więc mogłeś aresztować moje dzieci” – powiedziałem powoli, przetwarzając tę ​​nową informację.

Wyraz twarzy Paula stał się poważniejszy. „Technicznie rzecz biorąc, to, co zrobili, można by uznać za oszustwo, ale byłaby to drobna sprawa, która prawdopodobnie nie zakończyłaby się postawieniem zarzutów. Możliwość pięciu lat więzienia była jedynie podkoloryzacją w celach edukacyjnych”.

„Dzięki Bogu” – mruknęłam, choć w głębi duszy czułam, że Steven i Brenda zasłużyli na strach, którego doświadczyli. „Wciąż nie mogę uwierzyć, że jesteś prawdziwym agentem FBI”.

„Były agent” – poprawił. „Chociaż stare nawyki trudno wykorzenić, jak widziałeś wczoraj. Po dwóch dekadach czytania ludzi, budowania spraw i przeprowadzania wywiadów, masz tendencję do podejścia do każdej sytuacji w określony sposób”.

„W tym kolacja z kobietą, której ledwo znasz.”

Jego oczy spotkały się z moimi, pełne ciepła i rozbawienia. „Zwłaszcza wtedy. Obawiam się, że to ryzyko zawodowe. Prawdopodobnie zauważyłem już piętnaście rzeczy w tobie, których większość ludzi by nie zauważyła, na przykład…”

„Na przykład?” zapytałem, dziwnie zaintrygowany, a nie zaniepokojony.

„Jesteś leworęczny, ale do niektórych zadań używasz prawej ręki” – zauważył. „Pracowałeś w medycynie, a konkretnie jako pielęgniarz, o czym świadczy sposób, w jaki sprawdzałeś stan sanitarny restauracji, kiedy usiedliśmy, i delikatny odcisk na dłoniach od częstego mycia. Jesteś rozwiedziony od, jak sądzę, około dziesięciu lat i od dawna nie byłeś na randce”.

Wpatrywałam się w niego, rozdarta między pod wrażeniem a zdenerwowaniem. „To jednak zadziwiająco trafne stwierdzenie – minęło dwanaście lat od rozwodu”.

„Byłem blisko” – wzruszył ramionami. „Twoja kolej”.

„Moja kolej na co?”

„Abyś mi powiedział, co u mnie zaobserwowałeś. Każdy coś zauważa. Większość ludzi po prostu nie analizuje tego świadomie”.

Przyjrzałam mu się uważnie, przyjmując wyzwanie. „Ty też jesteś rozwiedziony. Nie masz obrączki, ale opalenizna wciąż jest ledwo widoczna. Masz własnego psa – sądząc po wzorze sierści na twoich dżinsach, który nie pasuje do koloru skóry Maxa. Jesteś zorganizowany do tego stopnia, że ​​aż obsesyjnie, sądząc po tym, jak przestawiałeś sztućce i przyprawy, gdy tylko usiedliśmy. I…” Zawahałam się, a potem postanowiłam zaryzykować. „Jesteś samotny”.

Jego brwi lekko się uniosły. „Dlaczego tak mówisz?”

„Sposób, w jaki wchodziłeś w interakcje z Maxem. Nie tylko przyjacielski, ale i autentycznie bliski. Większość ludzi głaszcze psy. Ty też z nim rozmawiałeś. A fakt, że wczoraj przeszedłeś przez te wszystkie kłopoty – sfingowane śledztwo, teatr tego wszystkiego – sugeruje, że nie masz nic przeciwko temu, żeby wyjść z siebie, żeby pomóc obcej osobie z problemem rodzinnym. Ludzie, którzy są w pełni zadowoleni z własnego życia, rzadko angażują się w dramaty innych”.

Przez chwilę martwiłem się, że przesadziłem, ale potem się roześmiał – szczerze i bez opamiętania. „Touque, Jane. Może minęłaś się z powołaniem śledczego”.

Potem rozmowa toczyła się już swobodnie, podczas kolacji i deseru, poruszaliśmy tematy naszych karier, naszego życia po rozwodzie, a w końcu powróciliśmy do wydarzeń, które nas połączyły.

„Muszę zapytać” – powiedziałem, gdy siedzieliśmy przy kawie – „dlaczego zgodziłeś się oddać mi Maxa bez walki? Zapłaciłeś za niego sporą sumę”.

Wyraz twarzy Paula złagodniał, gdy spojrzał na Maxa, który przez cały posiłek zachował się jak prawdziwy dżentelmen. „Z kilku powodów. Po pierwsze, z twojego telefonu jasno wynikało, że szczerze go kochałeś, podczas gdy twoje dzieci traktowały go jak wygodny bankomat. Po drugie, firma ochroniarska rzeczywiście wykorzystuje Malininoę do pewnych operacji, a Max – choć wspaniały – nie nadawał się do tej pracy. I po trzecie…”

„A trzecie?” – zapytałem, czując, że jest tego więcej.

Lekki uśmiech zaigrał w kącikach jego ust. „Po trzecie, zaintrygowała mnie kobieta, która zamiast krzyczeć i grozić, gdy jej dzieci sprzedały psa, spokojnie zadzwoniła do kupującego i zaproponowała racjonalne rozwiązanie, wykazując się opanowaniem, z jakim rzadko się spotykałem”.

„Uwierz mi, krzyczałam po tym, jak się rozłączyliśmy” – przyznałam. „W poduszkę, żeby nie usłyszeli”.

„Mimo to kontrolowałaś swoją reakcję, kiedy to miało znaczenie”. Pochylił się lekko do przodu. „To rzadkie, Jane. Większość ludzi pozwala, by emocje dyktowały im działania, zwłaszcza w kryzysowych sytuacjach”.

„Lata pracy na oddziale ratunkowym” – wyjaśniłem. „Uczysz się segregować, inaczej nie przetrwasz tej pracy”.

Pod koniec wieczoru Paul nalegał, żeby odprowadzić mnie i Maxa do samochodu. Noc zrobiła się chłodna, a ja lekko drżałam w mojej lekkiej sukience.

„Proszę” – powiedział, zsuwając marynarkę i zarzucając mi ją na ramiona, zanim zdążyłam zaprotestować.

Ten gest był tak staromodny i tak uprzejmy, że na chwilę odebrało mi mowę.

„Dziękuję” – wydusiłam w końcu, wciągając subtelny zapach jego wody kolońskiej z materiału. „Za kurtkę. I za kolację. I za wczoraj.”

„Z przyjemnością” – odpowiedział, a jego głos stał się cichszy w ciemności. „Mam jednak nadzieję, że nasze przyszłe interakcje nie będą wymagały skomplikowanych operacji szpiegowskich”.

„Przyszłe interakcje” – powtórzyłem, a moje serce zabiło śmiesznie.

„Bardzo chciałbym cię znowu zobaczyć, Jane” – powiedział po prostu – „bez federalnego śledztwa jako pretekstu. Bez pośrednictwa Maxa – choć może do nas dołączyć”.

Dotarliśmy do mojego samochodu i odwróciłam się do niego, wciąż otulonego marynarką. Max siedział cierpliwie obok nas, patrząc to na jednego człowieka, to na drugiego, jakby śledził mecz tenisowy.

„Ja też bym tego chciał” – przyznałem.

Przez chwilę staliśmy w komfortowej ciszy, nocne powietrze wypełnione szumem rzeki i odległymi rozmowami w restauracji. Potem Paul powoli pochylił się do przodu, dając mi mnóstwo czasu, żebym mogła się cofnąć, gdybym chciała. Nie zrobiłam tego. Jego pocałunek był delikatny, pytający, a nie wymagający. Kiedy się od siebie oderwaliśmy, byłam wdzięczna za słabe oświetlenie parkingu, które zamaskowało rumieniec, który czułam na policzkach.

„Powinienem wracać do domu” – powiedziałem niechętnie. „Mam przeczucie, że jutro czeka mnie kolejna runda negocjacji ze Stevenem”.

„Oczywiście” – Paul skinął głową. „Czy mogę do ciebie zadzwonić jutro?”

„Byłbym rozczarowany, gdybyś tego nie zrobił” – odpowiedziałem, zaskoczony własną odwagą.

Jadąc z Maxem do domu, uśmiechałam się do niczego konkretnego. Dwanaście lat od rozwodu, a ja w końcu miałam randkę, która nie wydawała się obowiązkiem ani katastrofą – randkę, która zakończyła się pocałunkiem, który sprawił, że poczułam się kimś więcej niż tylko matką, pielęgniarką, odpowiedzialną dorosłą.

W domu panowała ciemność, kiedy dotarliśmy, choć słabe, niebieskie światło spod drzwi Stevena sugerowało, że jeszcze nie śpi, prawdopodobnie gra w gry albo ogląda filmy. Max przechadzał się po znajomych pokojach, wykonując swój nocny patrol, po czym z westchnieniem zadowolenia rzucił się na łóżko w moim pokoju. Starannie powiesiłam marynarkę Paula na drzwiach szafy, robiąc w myślach notatkę, żeby oddać ją przy następnym spotkaniu. Myśl o ponownym spotkaniu z nim wywołała kolejny dreszcz w mojej piersi, uczucie tak dawno zapomniane, że zajęło mi chwilę, zanim rozpoznałam w nim zwykłe szczęście.

Przygotowując się do snu, sprawdziłam telefon i znalazłam SMS-a od Paula. „Dziękuję za wspaniały wieczór. Max był idealnym opiekunem. Nie mogę się doczekać, aż znów się zobaczymy”.

Odpisałem: „To była dla mnie przyjemność. Max wyraża ci swoją aprobatę, co jest naprawdę wielką pochwałą”.

Jego odpowiedź nadeszła szybko: „Jestem zaszczycony. Śpij dobrze, Jane”.

Trzy proste słowa, a jednak rozgrzały mnie, gdy wślizgiwałam się pod kołdrę. Max zerwał się na równe nogi i usiadł obok mnie – przywilej, na który rzadko sobie pozwalałam, ale czułam, że zasłużył na to po tej gehennie.

„Co o tym myślisz, chłopcze?” – wyszeptałam, drapiąc go w ulubione miejsce. „Czy my naprawdę to robimy – randkujemy w moim wieku?”

Jedyną reakcją Maxa było przytulenie się mocniej do mojego boku, a jego miarowy oddech w końcu ukołysał mnie do snu. Cokolwiek przyniesie jutro z moimi dziećmi, przynajmniej dziś przyniósł mi coś, czego się nie spodziewałam: przypomnienie, że moje życie wciąż oferuje możliwości wykraczające poza bycie siatką bezpieczeństwa dla Stevena i Brendy. Po raz pierwszy od dawna, zasypiałam, myśląc o własnej przyszłości, a nie tylko o ich przyszłości.

Następnego ranka rzeczywistość zwaliła mnie z nóg, gdy usłyszałam głos Stevena – głośny i poruszony – dochodzący z kuchni. Szybko się ubrałam, zastanawiając się, jaki nowy kryzys się pojawił. Max deptał mi po piętach, gdy zeszłam na dół i zobaczyłam Stevena krążącego z telefonem przy uchu.

„Nie obchodzi mnie, co jest napisane w regulaminie” – mówił, gestykulując dziko wolną ręką. „Jestem klientem od trzech lat. Nie możesz po prostu…”

Urwał, nasłuchiwał, a potem zaklął. „Dobra. Nieważne”.

Rzucił telefon na blat i odwrócił się, by zobaczyć, że obserwuję go z progu.

„Problemy?” zapytałem łagodnie.

„Firma obsługująca kartę kredytową zamroziła moje konto” – mruknął, przeczesując dłonią potargane włosy. „Stwierdziła, że ​​spóźniłem się z zapłatą minimalnych rat”.

„To się zdarza” – zgodziłem się, mijając go, żeby nalać sobie kawy. „Co zrobisz?”

„Co o tym myślisz?” – odparł oskarżycielskim tonem. „Muszę pożyczyć trochę pieniędzy, żeby się ich pozbyć, dopóki…”

„Nie” – przerwałem spokojnie.

Jedno słowo zawisło między nami – proste i niepodlegające negocjacjom.

Steven wpatrywał się we mnie, jakbym nagle zaczęła mówić w obcym języku. „Co masz na myśli mówiąc «nie»? Mamo, to poważna sprawa. Mówią o wysłaniu tego do windykacji”.

„Rozumiem, że to poważna sprawa” – odpowiedziałem, z rozmysłem i precyzją odmierzając fusy z kawy. „Ale moja odpowiedź brzmi: nie. Masz trzydzieści dwa lata, Steven. Zastanów się”.

Jego twarz poczerwieniała ze złości. „Więc tak to teraz będzie. Popełniłem jeden błąd…”

„Sprzedaż psa nie była błędem” – poprawiłam go, starając się zachować spokój, mimo gniewu, który kipiał mi w piersi. „To była ostatnia kropla, która przelała czarę goryczy po latach błędów, które za ciebie kryłam. A teraz doświadczasz, co się dzieje, gdy nie ma siatki bezpieczeństwa”.

„Chodzi o tego Matthewsa, prawda?” Głos Stevena stał się gorzki. „Masz jedną randkę i nagle stajesz się inną osobą”.

Odwróciłam się do niego twarzą. „To nie ma nic wspólnego z Paulem. Chodzi o to, że w końcu ustaliłam granice, które powinnam była ustalić lata temu. Twoje problemy finansowe są właśnie tym – twoimi problemami”.

„Niewiarygodne” – mruknął. „Moja własna matka”.

„Tak, twoja matka” – zgodziłem się. „Nie twój bank, nie twoja osobista asystentka, nie twoja pokojówka. Twoja matka, która kocha cię na tyle, by przestać pozwalać na zachowania, które na dłuższą metę cię ranią”.

Wyszedł bez słowa, tupiąc po schodach jak nastolatek, którego wciąż pod wieloma względami przypominał. Westchnęłam, nalałam sobie kawy i usiadłam przy kuchennym stole. Max ze współczuciem oparł głowę na moim kolanie.

Mój telefon zawibrował, gdy dostałem SMS-a od Paula: „Dzień dobry. Mam nadzieję, że nie piszę za wcześnie. Zastanawiam się, czy ty i Max moglibyście pójść ze mną na spacer nad jeziorem dziś po południu”.

Pomimo konfrontacji ze Stevenem, uśmiechnąłem się, odpisując: „Wcale nie za wcześnie. Spacer brzmi idealnie. O 14:00?”

Jego odpowiedź nadeszła szybko: „Jest godzina 14:00. Nie mogę się doczekać”.

W drzwiach ktoś odchrząknął, a kiedy podniosłem wzrok, zobaczyłem, że Brenda mi się przygląda. Na jej twarzy malowało się coś pomiędzy rozbawieniem a zaniepokojeniem.

„Uśmiechasz się do telefonu” – zauważyła, nalewając sobie kawę. „To pewnie ten człowiek z rządu”.

„Paul” – poprawiłam automatycznie. „I tak, idziemy dziś po południu na spacer”.

Brenda usiadła naprzeciwko mnie, wpatrując się w moją twarz z nietypową dla siebie intensywnością. „Naprawdę go lubisz, prawda?”

„To tylko spacer, Brenda.”

„Mhm” – mruknęła z niedowierzaniem. „To dlatego promieniejesz jak nastolatka z pierwszym zauroczeniem”.

Poczułem, jak moje policzki robią się gorące. „Nie bądź śmieszny”.

„Nie oceniam” – zapewniła mnie, wyciągając rękę, żeby pogłaskać Maxa po głowie. „Miło widzieć, że interesujesz się czymś poza pracą i, cóż, nami”.

To wyznanie mnie zaskoczyło. „Nie wiedziałem, że to zauważyłeś”.

„Oczywiście, że zauważyłam” – odpowiedziała, wyglądając na lekko urażoną. „Jestem skupiona na sobie, mamo, a nie ślepa. Od lat działasz na autopilocie. Wszystko w tobie – praca, grafik, całe twoje życie – kręci się wokół wspierania Stevena i mnie”.

„To właśnie robią matki” – powiedziałam, choć uzasadnienie zabrzmiało pusto nawet w moich uszach.

„Do pewnego stopnia” – zgodziła się Brenda. „Ale jest różnica między wspieraniem dzieci a podporządkowaniem im całego swojego życia – zwłaszcza gdy dzieci są już rzekomo dorosłe”.

Wpatrywałam się w nią, przez chwilę bez słowa. Kiedy moja córka osiągnęła taki poziom samoświadomości?

„W każdym razie” – kontynuowała, upijając łyk kawy – „idę dziś obejrzeć mieszkanie Jessiki i rozmawiałam z menedżerką o wydłużeniu czasu pracy w butiku. Powiedziała, że ​​jeśli uda mi się utrzymać stały grafik, może rozważyć stanowisko asystentki menedżera”.

„Brenda, to wspaniale” – powiedziałem, szczerze zadowolony. „Jestem z ciebie dumny”.

Uśmiechnęła się, a ta prosta pochwała wyraźnie brzmiała znacząca. „Dziękuję. Wiem, że to nie było łatwe dla nikogo z nas, ale myślę, że wyjdzie nam wszystkim na dobre”.

„Mam taką nadzieję” – zgodziłam się, choć wspomnienia pijackiej wściekłości Stevena dały mi do myślenia.

„Czy miałeś dziś jakieś wieści od swojego przedstawiciela rządu?” – zapytała, zmieniając temat z żartobliwym błyskiem w oku.

„Ma na imię Paul i tak, pisaliśmy do siebie dziś rano” – przyznałam, czując się dziwnie nieśmiało, rozmawiając z córką o moich randkach. „Zaprosił mnie na kolację do siebie jutro wieczorem”.

„Och, domowy posiłek”. Brenda poruszyła brwiami. „Robi się poważnie”.

Przewróciłam oczami, choć nie mogłam powstrzymać uśmiechu. „To tylko kolacja, Brenda”.

„Skoro tak mówisz” – zaśpiewała, wyraźnie nieprzekonana. „Co masz na sobie?”

„Jeszcze o tym nie myślałem” – przyznałem.

„No cóż, powinnaś” – oznajmiła nagle, rzeczowo. „Pierwszy raz u niego to okazja, żeby się wyróżnić. Nie za swobodnie, ale też nie przesadnie formalnie. Chcesz wyglądać swobodnie, ale z zaangażowaniem”.

Wbrew sobie zaśmiałam się. „Kiedy stałeś się ekspertem od randek?”

„Może i jestem fatalna w zarządzaniu pieniędzmi i podejmowaniu decyzji życiowych, ale moda i strategie randkowe…” Dramatycznie odrzuciła włosy do tyłu. „To moja supermoc”.

Chwilę beztroski przerwało pojawienie się Stevena. Stał w drzwiach, blady i rozczochrany, z przekrwionymi i opuchniętymi oczami. Postronny obserwator mógłby przypisać jego wygląd wyłącznie kacowi, ale ja dostrzegłam również ślady łez.

„Dzień dobry” – mruknął, nie patrząc nikomu w oczy i idąc w stronę kawy.

Brenda rzuciła mi pytające spojrzenie, ale ja lekko pokręciłem głową, w milczeniu prosząc ją, aby nie naciskała na szczegóły dotyczące wczorajszej konfrontacji.

„Właśnie mówiłam mamie, że znalazłam mieszkanie” – powiedziała zamiast tego, celowo optymistycznym tonem. „Współlokatorka Jessiki się wyprowadziła, więc biorę pokój”.

Steven mruknął coś wymijająco, skupiając się na dodawaniu cukru i śmietanki do kawy.

„Czy poczyniłeś jakieś postępy w poszukiwaniu mieszkania?” – zapytałem ostrożnie.

Wzruszył ramionami, wciąż unikając kontaktu wzrokowego. „Może. Rozważam kilka opcji”.