Potajemnie uczyłam się niemieckiego przez 8 miesięcy, żeby zrobić mężowi niespodziankę. Myślał, że jestem po prostu „głupią kurą domową”. Kiedy poszliśmy oglądać luksusowy apartament sprzedany przez niemieckiego właściciela, udawałam, że nic nie rozumiem. Mój mąż uśmiechnął się do sprzedającego i powiedział po niemiecku: „Nie martw się, wpisuję akt własności tylko na siebie. Ona nie musi wiedzieć”. Zaśmiał się. Milczałam. Ale kiedy wróciliśmy do domu, zadałam mu jedno proste pytanie, które sprawiło, że zbladł. Nie uwierzysz, co zrobiłam potem…

Weszli do przestronnego korytarza. Kesha rozejrzała się – jasna drewniana podłoga, wbudowana szafa zajmująca całą ścianę, lustro w drogiej ramie, miękkie, rozproszone światło z sufitu. Pachniało czystością i delikatnym aromatem kawy.

Kurt poprowadził ich dalej do salonu, a Kesha mimowolnie zamarła. Ogromny pokój z panoramicznymi oknami, z których roztaczał się widok na park i rzekę w oddali. Meble były nowoczesne, ale przytulne. Duża, szara sofa modułowa. Stolik kawowy ze szkła i drewna. Regały na książki wzdłuż jednej ze ścian wypełnione książkami i pamiątkami.

„Piękne” – nie mogła się powstrzymać, żeby nie powiedzieć po angielsku.

Marcus niedbale przetłumaczył Kurtowi, dodając coś od siebie. Kesha słuchała uważnie i dosłyszała, co powiedział jej mąż: „Żona jest pod wrażeniem, ale zobaczymy, czy warto”.

Kurt roześmiał się, skinął głową na znak zgody i zaczął oprowadzać po mieszkaniu. Powoli przeszli przez pokoje – sypialnię z dużym łóżkiem i własną garderobą, drugą, mniejszą sypialnię, którą Kurt wykorzystywał jako biuro, oraz kuchnię typu studio z nowoczesnym sprzętem AGD i marmurowymi blatami.

Kurt opowiadał o mieszkaniu, budynku i okolicy. Marcus tłumaczył urywany fragment, ale Kesha zauważyła, że ​​pomija szczegóły lub zmienia akcent. Kiedy Kurt wspomniał, że budynek ma doskonałą administrację, która szybko rozwiązuje wszelkie problemy, Marcus przetłumaczył to jako „Firma zarządzająca jest taka sobie, ale znośna”. Kiedy właściciel powiedział, że sąsiedzi to spokojni, wykształceni ludzie – profesorowie, lekarze, właściciele firm – Marcus burknął do Keshy: „Sąsiedzi to zwykli ludzie. Nie miałem żadnych problemów”.

Kesha milczała, udając, że przygląda się wykończeniu, meblom, widokom z okien, ale w jej wnętrzu narastało zdumienie. Dlaczego Marcus przeinaczał słowa Kurta? Dlaczego umniejszał walory mieszkania? Nie rozumiała. Może po prostu chciał zbić cenę, pokazać, że nie jest zainteresowany.

Wrócili do salonu. Kurt zaproponował kawę, a Marcus ją przyjął. Kesha usiadła na skraju sofy, splatając dłonie na kolanach, starając się być jak najmniej widoczna. Kurt poszedł do kuchni i usłyszała hałas ekspresu do kawy i brzęk filiżanek. Marcus krążył po pokoju, przeglądając książki na półkach i oprawione zdjęcia na ścianach.

„No i jak, podoba ci się?” zapytał Keshę po angielsku, nie odwracając się.

„Bardzo” – odpowiedziała szczerze. „Mieszkanie jest cudowne”.

„Tak, nieźle”. Podrapał się po brodzie. „Chociaż cena jest zawyżona, będziemy musieli się targować”.

Kurt wrócił z tacą z trzema filiżankami kawy i talerzem ciasteczek. Postawił ją na stoliku kawowym i usiadł w fotelu naprzeciwko. Kesha wzięła filiżankę, dziękując mu skinieniem głowy. Kawa była mocna, aromatyczna, prawdziwa, nie rozpuszczalna.

Kurt odezwał się ponownie, tym razem poważniejszym tonem. Kesha słuchała uważnie. Wyjaśnił, że mieszkał w tym mieszkaniu przez trzy lata. Bardzo kochał to miejsce, ale jego umowa z lokalną firmą wygasła i musiał wrócić do domu, do rodziny. Jego żona i dorosłe dzieci zostały tam i tęsknią za nim. Mówił ciepło, z lekkim smutkiem, mówiąc, że szkoda mu się rozstać z mieszkaniem, ale nie ma wyboru.

Marcus słuchał, skinął głową, a potem krótko przetłumaczył Keshy: „Mówi, że wychodzi do pracy. Kontrakt wygasł”.

Kesha zmarszczyła brwi. Dlaczego nie powiedział jej o rodzinie, o tym, że Kurt był smutny z powodu odejścia? Te szczegóły uczyniły właściciela bardziej ludzkim, bardziej zrozumiałym, ale Marcus najwyraźniej nie uznał za konieczne, by je przekazywać.

Potem rozmowa zeszła na szczegóły umowy. Kurt podał cenę. Była wysoka, ale uczciwa jak na takie mieszkanie w takiej okolicy. Marcus zmarszczył brwi i pokręcił głową.

„Za drogie” – powiedział do Keshy po angielsku, po czym wrócił do tematu i zaczął targować się z Kurtem.

Kesha obserwowała ich rozmowę. Marcus mówił asertywnie, przytaczając argumenty. Rynek nieruchomości jest niestabilny. Ceny spadają. Mają inne, tańsze opcje. Kurt sprzeciwił się łagodnie, ale stanowczo. Mieszkanie było w doskonałym stanie. Okolica była prestiżowa. Wszystkie dokumenty były czyste. Mogli się wprowadzić od razu po sfinalizowaniu transakcji.

Marcus nie ustąpił, oferując cenę o 20% niższą. Kurt pokręcił głową, mówiąc, że to zbyt duża zniżka. Nie mógł się zgodzić.

Kesha siedziała, ściskając kubek w dłoniach, czując się zbędna, jakby w ogóle jej tam nie było. Jakby to nie było jej mieszkanie, nie jej przyszły dom, nie jej życie – tylko dekoracja, niemy statysta w sztuce, w której wszystkie role były już obsadzone.

Negocjacje trwały około dwudziestu minut. W końcu uzgodnili cenę, nieco niższą od pierwotnej, ale nie na tyle, żeby Kurt czuł się zagubiony. Mężczyźni uścisnęli sobie dłonie, zadowoleni. Marcus uśmiechnął się.

„Zgadzam się” – powiedział do Keshy. „Dostaliśmy dobry rabat. Widzisz, jak musisz z nimi rozmawiać? Od razu miękną, kiedy czują, że nie jesteś frajerem”.

Kesha uśmiechnęła się słabo w odpowiedzi.

Kurt coś powiedział, a ona ożywiła się, słuchając uważnie. Zaproponował omówienie szczegółów – kiedy przeprowadzić finalizację, jakie dokumenty będą potrzebne, jak najlepiej sporządzić umowę. Marcus skinął głową, zgadzając się, że tak, wszystko trzeba omówić szczegółowo.

Rozdział 4: Zdrada
„Rozumiesz” – zaczął Kurt, zwracając się do Marcusa, a Kesha zamarła. „Takie umowy są lepiej ustrukturyzowane i prostsze. Mniej papierkowej roboty, mniej obciążeń podatkowych w moim kraju. Mogę pomóc z dokumentami. Mam kontakt do notariusza. Załatwi wszystko szybko i sprawnie”.

Marcus pochylił się z zainteresowaniem. „Co proponujesz?”

„No, na przykład” – powiedział spokojnie Kurt, jakby rozmawiał o pogodzie. „Możesz zapisać wszystko na jednego właściciela. Z bankiem jest prościej, z dokumentami. Możesz to później załatwić w rodzinie, jeśli będziesz musiał dodać żonę. Tak zrobiłem z moimi nieruchomościami tutaj. Najpierw wszystko na moje nazwisko, a potem po cichu rozdzieliłem udziały. Wygodnie i korzystnie”.

Kesha poczuła, jak wszystko w niej stygnie. Ścisnęła kubek tak mocno, że aż zbielały jej kostki. Zapisz to na jednego właściciela. Na Marcusa. Bez niej.

Marcus milczał, jakby rozważał sugestię. Potem powoli skinął głową. „Brzmi rozsądnie. Po co komplikować sprawę? Pomyślę o tym”.

„Oczywiście, decyzja należy do ciebie” – Kurt rozłożył ręce. „Po prostu dzielę się doświadczeniem. Masz czas do namysłu. Mogę wysłać dane kontaktowe notariusza. Wyjaśni ci więcej, jeśli jesteś zainteresowany”.

„Tak, proszę o wysłanie.”

Kesha siedziała nieruchomo, starając się nie zdradzać swoich emocji. W środku szalała burza. Marcus nie powiedział jej ani słowa o tej rozmowie. Nie tłumaczył. Udawał, że nic ważnego się nie wydarzyło. Po prostu kontynuował miłą pogawędkę z Kurtem o remoncie, meblach, o tym, co zostanie w mieszkaniu i co Kurt zabierze ze sobą.

Spojrzała na męża, na jego pewną siebie twarz, na to, jak swobodnie odchylił się na sofie, gestykulując, jakby coś mówił Kurtowi. Wyglądał na zadowolonego i zrelaksowanego, podczas gdy ona siedziała obok niego, czując, jak grunt usuwa jej się spod stóp.

Czy naprawdę planował zapisać mieszkanie tylko na swoje nazwisko? Czy naprawdę zamierzał to przed nią ukryć? Czy powiedzieć, że tak musi być, że tak jest prościej, że dopiszą ją do aktu własności później – a potem po prostu zapomną? A może nie zapomnieć, ale celowo jej nie dodać, żeby została z niczym, całkowicie zależna od niego?

Myśli wirowały jej w głowie, jedna straszniejsza od drugiej. Może przesadzała. Może naprawdę zamierzał załatwić formalności porządnie później, tylko teraz postanowił uprościć procedurę. Ale dlaczego w takim razie jej nie powiedział? Dlaczego o tym nie rozmawiał? Dlaczego ukrywał tę rozmowę?

Przygryzła wargę, starając się nie rozpłakać. Nie tutaj. Nie teraz. Musiała się opanować. Musiała dotrwać do końca tego spotkania. A potem… potem nie wiedziała, co się stanie.

Rozmowa trwała kolejne czterdzieści minut. Omówili harmonogram wizyty niezależnego rzeczoznawcy, weryfikację dokumentów i terminy przeprowadzki. Kurt był profesjonalny i życzliwy. Marcus asertywny i rzeczowy. Kesha siedziała w milczeniu, mechanicznie dopijając zimną kawę, czując, jak z każdą minutą narasta w niej lodowata pustka.

Następnie mężczyźni przeszli do omawiania warunków umowy wstępnej. Kurt wyjął laptopa, otworzył dokument i zaczął pokazywać Marcusowi standardowy formularz. Pochyleni nad ekranem, omawiali coś. Marcus zadawał pytania. Kurt odpowiadał. Kesha obserwowała ich z boku. Dwóch mężczyzn decydowało o ważnych sprawach, a ona była tylko częścią wnętrza, bezgłośnym cieniem.

W pewnym momencie Kurt podniósł wzrok i spojrzał na nią uważnie, badawczo. Kesha spuściła wzrok, ale czuła, że ​​nadal ją obserwuje. Potem odwrócił się do Marcusa i wypowiedział zdanie, które zaparło Keshy dech w piersiach.

„Ona nie wie, że dokumenty zostaną sporządzone tylko na twoje nazwisko, prawda?” – zapytał cicho, ale wyraźnie. „Czy dobrze rozumiem?”

Czas zdawał się stać w miejscu. Kesha siedziała bez oddechu, bez ruchu, wpatrując się w pustkę przed sobą. W jej wnętrzu wszystko pękło.

Marcus nie był zawstydzony. Nawet nie drgnął. Tylko parsknął śmiechem i pokręcił głową.

„Co za różnica?” – powiedział w tym samym języku, nonszalancko machając ręką. „Ona i tak nie rozumie. I szczerze mówiąc, to nie jej sprawa. Ja zarabiam pieniądze, ja płacę i ja decyduję. Ona po prostu żyje i cieszy się tym, co jej daję. Więc wszystko w porządku. Nie martw się.”

Kurt skinął głową, ale na jego twarzy przemknął cień wątpliwości lub dezaprobaty. Mimo to milczał i wrócił do ekranu laptopa.

Kesha siedziała nieruchomo, ale w środku wszystko wrzało. Szok, ból, wściekłość, rozpacz – wszystko to zmieszało się w jedną gulę, która utknęła jej gdzieś w gardle, utrudniając oddychanie.

Ona nic nie rozumie. Nie jej sprawa. Po prostu żyje i się cieszy.

Tak ją postrzega. Tak się do niej odnosi. Nie jako do żony, nie jako partnerki, nie jako do człowieka. Jak do zwierzaka, który trzeba nakarmić i wyprowadzić na spacer, ale nie ma prawa głosu. Piętnaście lat małżeństwa. Piętnaście lat gotowała mu jedzenie, prała, sprzątała, wspierała, tolerowała jego humory, zaniedbania, protekcjonalność. Piętnaście lat miała nadzieję, że się zmieni, że wszystko się ułoży, że znów będą sobie bliscy. A on… on nawet nie uznał za konieczne, by ją poinformować, że mieszkanie, ich wspólne mieszkanie, będzie własnością wyłącznie jego.

Zacisnęła zęby tak mocno, że aż bolała ją szczęka, ale nie dała tego po sobie poznać. Nadal siedziała cicho, posłusznie, niezauważona, tak jak był do tego przyzwyczajony, tak jak od niej oczekiwał.

Rozdział 5: Konfrontacja
Spotkanie dobiegało końca. Marcus i Kurt wymienili się numerami telefonów i umówili się na telefon za kilka dni, aby ustalić datę kolejnego spotkania z notariuszem. Kurt był uprzejmy i kulturalny, odprowadził ich do drzwi, ponownie uścisnął dłoń Marcusa i z uśmiechem skinął głową do Keshy.

Zjechali windą w milczeniu. Marcus mruczał coś pod nosem, wyraźnie zadowolony. Wyszli na ulicę. Słońce świeciło jasno. Było ciepło i wiosennie. Ludzie spacerowali po alejkach. Dzieci bawiły się na pobliskim placu zabaw. Zwykły dzień, zwyczajne życie.

Kesha szła obok męża, czując się, jakby wpadła w jakąś równoległą rzeczywistość. Wszystko wokół wyglądało normalnie, ale w jej wnętrzu szalał huragan.

Wsiedli do samochodu. Marcus odpalił silnik i włączył energiczną muzykę pop.

„No, Kesha, fajne miejsce, prawda?” zapytał, wyjeżdżając z parkingu. „Mówiłem ci, że znajdziemy przyzwoitą opcję. Ten Niemiec okazał się rozsądny. Nie taki jak ci skąpcy, których widzieliśmy wcześniej. Bez problemu zeszliśmy z ceny. Dobrze mi poszło, prawda?”

Kesha wyjrzała przez okno. W środku aż kipiała z wściekłości, ale kiedy się odezwała, jej głos brzmiał spokojnie, niemal obojętnie. „Tak, ładne mieszkanie”.

„Widzisz?” Marcus stukał palcami w kierownicę w rytm muzyki. „Za tydzień podpiszemy umowę przedwstępną, wpłacimy zaliczkę i mieszkanie będzie gotowe. Za półtora miesiąca lub dwa się wprowadzimy. Możesz zacząć planować remont, jeśli chcesz coś zmienić. Chociaż i tak wszystko tam wygląda świetnie, tak mi się wydaje”.

„Aha” – to było wszystko, co Kesha była w stanie wykrztusić.

Marcus niczego nie zauważył. Nadal paplał o mieszkaniu, o tym, jak na szczęście wszystko się układa, jak bardzo się cieszy, że ta sprawa w końcu zostanie rozwiązana. Kesha słuchała jednym uchem. Wciąż odtwarzała w głowie te słowa, które usłyszała w mieszkaniu Kurta.

Dokumenty będą sporządzane tylko na twoje nazwisko.
Ona tego nie rozumie.
Nie jej sprawa.

Każde słowo raniło jak nóż. Przez tyle lat żyła w złudzeniu, że są rodziną, że są razem, że mu na niej zależy. A on po prostu trzymał ją przy sobie jak wygodną gospodynię, która nie protestuje, nie żąda, nie wtrąca się.

Dotarli do domu. Marcus natychmiast rzucił się na sofę i włączył telewizor. Kesha poszła do kuchni, nalała sobie wody i wypiła ją jednym haustem. Ręce jej drżały. Wstawiła szklankę do zlewu i oparła się o blat, patrząc przez okno na szare podwórka ich dzielnicy.

Co teraz? Co ona może zrobić? Jeśli zapyta go wprost, dlaczego chce przepisać mieszkanie na siebie, z pewnością znajdzie piękne wytłumaczenie. Powie, że to prostsze dla podatków, że później wszystko przerejestruje, że ona nie rozumie tych spraw i żeby się nie martwiła. A ona… ona pewnie by w to uwierzyła, bo chce wierzyć. Bo to przerażające przyznać, że osoba, z którą spędziła połowę życia, nie jest tak naprawdę tą, za którą on się podaje.

Ale teraz zna prawdę. Słyszała jego słowa, jego ton, jego postawę. Nie rozumie. Nawet nie próbował ukryć pogardy, bo był pewien, że ona nie usłyszy, nie zrozumie, nie dowie się.

Kesha się wyprostowała. Nie, dość. Dość bycia wygodnym, cichym, uległym. Dość zamykania oczu na prawdę i liczenia na to, że wszystko jakoś się ułoży.

Wróciła do salonu. Marcus oglądał jakiś talk-show, śmiejąc się z żartów prowadzącego. Kesha zatrzymała się w drzwiach i spojrzała na niego. Ten człowiek zamierzał ją oszukać, pozbawić dachu nad głową, zostawić z niczym. I myślał, że nawet się o tym nie dowie.

„Marcus!” – zawołała.

„Mhm.” Nie oderwał wzroku od ekranu. „Muszę z tobą później porozmawiać, Kesha. Nie widzisz, że jestem zajęty?”

Wcześniej by się wycofała, odeszła, milczała, odłożyła rozmowę. Ale nie teraz. Nie dzisiaj. Nie.

„Teraz” – odwrócił głowę, patrząc na nią ze zdziwieniem. W jej głosie słychać było taką stanowczość, jakiej prawdopodobnie nigdy wcześniej u niej nie słyszał.

„Czemu się tak denerwujesz?” Zmarszczył brwi. „Coś się stało?”

„Coś się stało”. Kesha weszła do pokoju. „Powiedz mi, na czyje nazwisko planujesz wpisać ten akt własności?”

Zamrugał, najwyraźniej nie spodziewając się takiego pytania. „W obu, oczywiście. Dlaczego?”

Skłamał jej prosto w twarz. Jakie kłamstwo.

„O czym ty w ogóle mówisz?”

Kesha spojrzała mu prosto w oczy. Serce waliło jej tak mocno, że zdawało się, że zaraz wyskoczy z piersi. Przerażające było skonfrontowanie się z nim, nieustępowanie, żądanie prawdy. Ale już przekroczyła granicę. Nie było już drogi powrotnej.

„Kurt zasugerował, żebyś wszystko zapisał na jednego właściciela. Na swoje nazwisko. I się zgodziłeś.”

Twarz Marcusa drgnęła, a oczy zwęziły się. „Jak ty…” Zająknął się. „Podsłuchiwałeś?”

„Słyszałem waszą rozmowę.”

„Ale ty nie rozumiesz” – urwał, a Kesha zobaczyła, że ​​zaczyna do niego docierać.

„Nie rozumiesz?” Zaśmiała się gorzko. „Jesteś tego taki pewien?”

W powietrzu zapadła cisza. Marcus spojrzał na nią, jakby widział ją po raz pierwszy. Potem powoli wstał z sofy.

„Ty… Ty znasz ten język?” W jego głosie słychać było niedowierzanie zmieszane z zakłopotaniem.

Kesha nie odpowiedziała, tylko stała i patrzyła na niego, czekając na to, co powie dalej. Marcus przesunął dłonią po twarzy, jakby próbował się opamiętać. Potem gwałtownie zrobił krok w jej stronę.

„Jak długo?” zapytał szorstko. „Od jak dawna znasz ten język?”

„Co za różnica?” Kesha instynktownie się cofnęła. „Liczy się coś innego. Chciałeś mnie oszukać”.

„Jakie oszustwo?” Podniósł głos, a ona drgnęła, ale nie ustąpiła. „Chciałem uprościć procedurę. Wtedy dodałbym cię do tytułu. Wszystko byłoby w porządku”.

„Wtedy” – powtórzyła cicho. „Albo może byś mnie nie dodał. Może zostawiłbyś wszystko na swoje nazwisko. Wygodnie, prawda? Jestem całkowicie od ciebie zależna. Nie mogę nigdzie wyjechać”.

„O czym ty w ogóle mówisz?” Marcus rozłożył ręce. „Piętnaście lat harowałem dla ciebie, utrzymywałem cię, a teraz oskarżasz mnie o jakieś intrygi?”

„Ciężko dla mnie harowałaś?” Głos Keshy drżał, ale ona nadal obstawała przy swoim. „A co ja robiłam przez te wszystkie lata? Leżałam na sofie? Pracowałam, prowadziłam dom, tolerowałam twoje zaniedbania”.

„Jakie zaniedbanie?” Przerwał jej, podchodząc bliżej. „Zawsze traktowałem cię normalnie, troszczyłem się o ciebie…”

„Przejęłaś się?” Kesha poczuła, jak coś w niej pęka. „Nawet nie uznałaś za konieczne zapytać mnie o zdanie na temat mieszkania. Po prostu sama zdecydowałaś, jak zawsze. A ja miałam się zamknąć i być szczęśliwa”.

„Tak, bo lepiej znam się na tych sprawach” – warknął. „Nic nie rozumiesz o nieruchomościach”.

„A ty nie masz zielonego pojęcia, jak traktować żonę” – wyrzuciła z siebie, zaskoczona własną odwagą.

Marcus zamarł. Jego twarz poczerwieniała. Żyły nabrzmiały na skroniach. Kesha widziała, że ​​z trudem powstrzymuje się przed całkowitą utratą panowania nad sobą. Nigdy nie widziała go tak zdezorientowanego, wściekłego, a jednocześnie przestraszonego, jakby grunt usuwał mu się spod nóg, tak jak jej.

„Dobrze, słuchaj”. Mówił powoli, sylaba po sylabie, jakby tłumaczył coś leniwemu dziecku. „Podsłuchałeś rozmowę, wszystko źle zrozumiałeś i teraz wpadasz w furię. Wyjaśniam ci to po raz ostatni. Chciałem uprościć papierkową robotę. To standardowa procedura. Wtedy spokojnie byśmy cię dodali. Ale skoro mi nie ufasz…”

„Nie ufam ci” – przerwała mu Kesha. „Bo słyszałam, co powiedziałeś Kurtowi. »Ona i tak nie rozumie. Nie jej sprawa. Po prostu żyje i cieszy się tym, co jej daję«” .

Cisza zawisła tak gęsta, że ​​słychać było muzykę dochodzącą z sąsiedniego domu. Marcus stał z otwartymi ustami. I po raz pierwszy przez wszystkie lata spędzone razem, Kesha zobaczyła, że ​​nie potrafi wydusić z siebie ani słowa.

„Ja… nie miałem tego na myśli” – mruknął w końcu.

„Co miałeś na myśli?” Kesha podeszła do niego, a on się cofnął. „Wyjaśnij mi, co miałeś na myśli, kiedy mówiłeś o mnie z pogardą. Kiedy rozmawiałeś o mnie z obcym człowiekiem, jak… jak z kimś, kto nic nie rozumie i nie powinien rozumieć”.

„Kesha, wkurzyłem się”. Próbował złagodzić ton. „Cóż, wymknęło mi się z ust, to się zdarza. Wiesz, że nie chciałem cię urazić. Nie chciałem…”

Poczuła, jak napływają jej łzy, ale powstrzymała je. Zapłacze później, kiedy zostanie sama. Teraz musiała się powstrzymać.

„Marcusie, obrażałeś mnie latami. Każdego dnia. Każdym słowem, każdym spojrzeniem, każdą decyzją, którą za mnie podejmowałeś. Wytrzymałam. Miałam nadzieję, że coś się zmieni. Myślałam, że to chwilowe, że jesteś po prostu zmęczony w pracy, zestresowany. Ale teraz zdaję sobie sprawę, że po prostu mnie nie szanujesz. Nigdy mnie nie szanowałeś.”

„To nieprawda!” Znów podniósł głos. „Szanuję cię!”

„To dlaczego nie uznałeś za konieczne, żeby mi powiedzieć, że mieszkanie będzie na twoje nazwisko?” Mówiła coraz głośniej, czując, jak narasta w niej coś gorącego i niepowstrzymanego. „Po co to ukrywać? Po co rozmawiać o tym z obcym, a nie ze mną?”

Rozdział 6: Wyjazd
Marcus krążył po pokoju jak uwięzione zwierzę. Nagle zatrzymał się gwałtownie i spojrzał na nią.

„A skąd w ogóle wziąłeś pomysł, żeby nauczyć się tego języka?” – zapytał, a w jego głosie pojawiło się coś drażliwego. „Czemu milczałeś? Czemu to ukrywałeś? Może masz jakieś sekrety, co?”

Kesha była zaskoczona. Nie spodziewała się, że wywróci wszystko do góry nogami.

„Nie ukrywałam tego” – powiedziała ciszej. „Po prostu nic nie powiedziałam, bo wiedziałam, że się będziesz śmiał. Tak jak śmiałeś się z florystyki, z jogi, ze wszystkiego, co mnie interesowało”.

„Nie przesadzaj” – machnął ręką. „Po prostu powiedziałem prawdę. Ciągle coś zaczynasz i kończysz”.

„Zrezygnowałam, bo zabiłaś we mnie wszelką chęć!” krzyknęła Kesha i przeraziła się siły własnego głosu. Nigdy nie krzyczała. Nigdy. „Za każdym razem, gdy próbowałam coś zacząć, mówiłeś, że to głupie, niepoważne, bezużyteczne. Przekonywałeś mnie, że nie jestem zdolna do niczego. I wierzyłam w to. Wierzyłam, że naprawdę jestem aż tak słaba, bezsensowna, bezwartościowa”.

„Nie powiedziałem tego” – zaprotestował Marcus. Ale jego głos brzmiał mniej pewnie. „Może nie tymi słowami, ale sens był dokładnie taki”.

Kesha objęła się ramionami, jakby było jej zimno. „Wiesz, co jest najstraszniejsze? Zaczęłam wierzyć, że zasłużyłam na takie traktowanie. Że powinnam być wdzięczna, że ​​w ogóle byłeś przy mnie. Że bez ciebie byłam nikim”.

Marcus milczał, wpatrując się w podłogę. Kesha czekała, aż coś powie, obali jej słowa, udowodni, że się myli, ale on milczał.

„Powiedz chociaż coś?” zapytała ze zmęczeniem.

Podniósł głowę i zobaczyła coś nowego w jego oczach. Nie gniew, nie irytację, lecz zmieszanie z irytacją.

„Co chcesz usłyszeć?” – zapytał oschle. „Że jestem złym mężem? Że cię skrzywdziłem? No dobrze, może i tak. Ale starałem się. Harowałem jak wół, żeby nas utrzymać, więc miałaś wszystko. Mieszkanie, ubrania, wakacje. A teraz mówisz, że cię nie szanuję. Pieniądze to brak szacunku?”

Kesha pokręciła głową. „Szacunek jest wtedy, gdy ktoś pyta o twoją opinię. Gdy bierze pod uwagę twoje pragnienia. Gdy nie mówi się o tobie z pogardą za twoimi plecami”.

„Jak długo jeszcze będziemy o tym gadać?” – wybuchnął ponownie. „Już wyjaśniłem. Wymknęło mi się. Kurt zapytał sam siebie. Odpowiedziałem bez zastanowienia.”

„Bez zastanowienia?” Kesha uśmiechnęła się gorzko. „Kiedy ktoś mówi bez zastanowienia, mówi prawdę. To, co naprawdę myśli. A ty pokazałeś, co naprawdę o mnie myślisz”.

Marcus zacisnął pięści i przez chwilę Kesha się przestraszyła. Co jeśli ją uderzy? Ale on tylko się odwrócił i podszedł do okna, wpatrując się w ulicę.

„Przesadzasz” – powiedział, nie odwracając się. „Robię z igły widły. Jestem dobrym mężem. Utrzymuję rodzinę. Nie pij. Nie włócz się. Wielu na twoim miejscu byłoby szczęśliwych”.

„Wiele osób na moim miejscu już dawno by odeszło” – odpowiedziała cicho Kesha.