Poszedłem na pierwsze piętro i wyszedłem na zewnątrz.

Po prostu tam siedziałem. Bez złości, bez łez. Tylko ciężar, jakby powietrze wokół nich zgęstniało i stało się lepkie jak klej.
Pomyślałem: Czy wracać, czy nie? A jeśli tak, to dlaczego?
Wiem, jak to będzie. Wrócę, a wszystkie oczy będą zwrócone na mnie. Ktoś mnie rozpozna. Ktoś uśmiechnie się do siebie. Ktoś powie: „Ach, to ten, który nie mógł wejść do biura”.

To nie pierwszy raz, kiedy coś takiego mi się przytrafiło. Ale wcześniej… Przepraszam. A teraz mi wstyd.

Kiedy miałam 35 lat, pracowałam jako kasjerka w sklepie. Całymi dniami byłam na nogach. Trójka dzieci, mąż w trasie. Zmęczona, bez makijażu, bez paznokci i bez modnych bluzek.
Pewnego dnia po obiedzie podeszła do mnie klientka i powiedziała:
„Wyglądasz na taką zmęczoną”. Lepiej byłoby mieszkać w domu opieki niż wynajmować biednym ludziom.
Wtedy nic nie powiedziałam.
A wieczorem, myjąc podłogę na korytarzu, rozpłakałam się. Zachowaj ciszę, żeby dzieci nie słyszały.

Ale teraz… to już zupełnie inny poziom.
Nie dźgnęli mnie ani słowem. Wyrzucili mnie. Jak szmatę. Na oczach wszystkich.

Podniosłam telefon.
Halo, Anno?
„Mamo?” „Co się stało?
” „Nic”. Byłam w klinice. Nie przyjęto mnie.
„Co masz na myśli?”
„Jestem zdezorientowana. Nie mogłam znaleźć gabinetu”. Pielęgniarka zaczęła krzyczeć.
„Na ciebie?!
”. Potwierdzająco. Powiedziała: „Nie umiesz czytać, babciu?”
„Mamo, co… Zaraz tam będę!
” „Stań się”. Idę do domu. Nie chcę tam wracać.

Odłożyłem słuchawkę. Ale ona i tak przyszła. Za pół godziny. Wpadła do mieszkania niczym burza. Zobaczyła mnie siedzącego na krześle i od razu mnie przytuliła.

Mamo… To nie twoja wina. Nie musisz wiedzieć wszystkiego. Oni są… nikt nie ma prawa tego mówić. Ani tobie, ani nikomu innemu.

Anna otworzyła laptopa i weszła na strony swojego biura. Napisała skargę, oficjalną, z faktami.
Próbowałam ją powstrzymać.
„Córko, dlaczego? I tak im się upiecze
”. Dlatego odchodzą. Bo wszyscy milczą.

Zadzwonili trzy dni później.

Zadzwonili trzy dni później.

„Pani Elena Maria?” Otrzymaliśmy wiadomość od pani córki. Czy moglibyśmy doprecyzować szczegóły?
Trzęsłam się, mówiąc. Bałam się, że i one będą się ze mnie śmiać. Ale głos był spokojny i uprzejmy.