Poszedłem do garażu tylko po to, żeby zabrać starą skrzynkę z narzędziami!

To, co zobaczyłem, sprawiło, że ścisnęło mnie w żołądku. To było gniazdo – nie zwykła pajęczyna w kącie, nie coś, co można rozmieść miotłą. Było ogromne, rozpostarte niczym żywa forteca na tylnej ścianie szafki. Nie wyglądało realistycznie, a przynajmniej nie jak nic, co kiedykolwiek widziałem. Struktura była gruba, gęsta i włóknista, utkana z czegoś, co wyglądało jak kolejne warstwy bawełny i pajęczyn splątanych w wirujący kokon.

W środku gniazdo tętniło życiem. Dziesiątki – a może setki – maleńkich pajączków pełzały po jego powierzchni, wplatając się w nici niczym robotnicy budowlani na rusztowaniach. Inne siedziały nieruchomo, czekając, jakby czegoś strzegły. A potem je zobaczyłem: małe skupiska białych jaj, ciasno schowane w środku, tylko czekające na wyklucie. Cała konstrukcja nie była zwykłą pajęczyną. To było miasto. Ukryty ekosystem, który rozkwitał, rósł i rozrastał się zaledwie kilka stóp od miejsca, w którym mieszkaliśmy.

Moim pierwszym odruchem nie było krzyczenie. Zamiast tego zamarłem. Moja klatka piersiowa ścisnęła się, serce waliło jak młotem i przez przerażającą chwilę myślałem, że ten dźwięk przyciągnie stwory w moją stronę. A potem, bez ostrzeżenia, moje ciało zareagowało. Rzuciłem się do ucieczki. Wybiegłem z garażu tak szybko, jak mogłem, zatrzasnąłem za sobą drzwi i stanąłem na zewnątrz, łapiąc powietrze, trzymając się za pierś, jakbym właśnie uciekł przed czymś śmiertelnym.

Przez całą godzinę nie wracałem. Chodziłem w tę i z powrotem, odtwarzając w myślach ten obraz, próbując przekonać samego siebie, że może mi się to przywidziało. Może nie było aż tak źle. Ale żadne racjonalizacje nie działały. Wiedziałem dokładnie, co widziałem.

Kiedy w końcu wróciłam, nie byłam sama. Towarzyszył mi mąż. Zawstydzona, szepnęłam mu o tym, co znalazłam, spodziewając się, że się roześmieje i powie, że przesadzam. Z początku się roześmiał. Ale gdy tylko zajrzał za szafkę, uśmiech zniknął mu z twarzy. Jego oczy się rozszerzyły, a wyraz twarzy stwardniał. Wtedy zrozumiałam, że nie tylko ja tak mam. To działo się naprawdę i było gorzej, niż sobie wyobrażałam.

Pajęczyny rozciągały się dalej, niż zauważyłem, cienkie jedwabne nitki oplatały ściany i półki. Szafka stała się sanktuarium, wylęgarnią. Jaja przylegały do ​​siebie w skupiskach niczym małe perły grozy, dowód na to, jak długo budował się ten ukryty świat. Każda pajęczyna, którą ignorowałem przez miesiące, teraz nabierała sensu – była częścią czegoś o wiele większego, czego nie chciałem widzieć.

Odwróciłam się do męża i szepnęłam: „Jak my tu w ogóle mieszkaliśmy przez cały ten czas?”. Słowa brzmiały surrealistycznie, jakbym opisywała czyjś dom. Ale był nasz. I dzieliliśmy go, nieświadomie, z kwitnącą metropolią pająków.