„Posadziła mnie przy stoliku dla singli, żeby się ze mnie naśmiewać — chwilę później przystojny nieznajomy wywrócił jej idealny dzień do góry nogami”

Moja siostra posadziła mnie przy stole dla singli, żeby mnie upokorzyć na swoim weselu. Uśmiechała się krzywo, czekając, aż się rozpłaczę. Ale wtedy obok mnie usiadł przystojny nieznajomy – i pięć słów, które wyszeptał mi do ucha, zniszczyło jej idealny dzień.

Sala balowa mieniła się złotym światłem i kryształowymi żyrandolami. Śmiech gości wypełniał powietrze, ale ja widziałem tylko małą białą karteczkę w mojej dłoni: Stół nr 12.

Stolik dla singli. Ten schowany w tylnym rogu, przy drzwiach kuchennych – z oczu, z serca.
To właśnie tam moja siostra, Lydia, postanowiła umieścić mnie, swoją trzydziestodwuletnią starszą siostrę, aby wszyscy wiedzieli, że Hannah, stara panna z rodzeństwa, wciąż jest bardzo samotna.

Lydia i ja zawsze mieliśmy napięte relacje. Ale po tym, jak zaręczyła się z Richardem – wykształconym, odnoszącym sukcesy bankierem inwestycyjnym – stało się to nie do zniesienia. Cała jej osobowość przesunęła się w stronę rywalizacji i wyższości. Nie mogła się powstrzymać od przypominania mi, że wciąż jestem singlem.

„Może spróbuj jeszcze raz randkować online?” – sugerowała słodko. „Nie młodniejesz”.
Nawet nasza mama, Diane, kiwała niezręcznie głową, gdy tata próbował zmienić temat. Zadufany ton Lydii dawał jasno do zrozumienia: moje życie miłosne, a raczej jego brak, było jej ulubioną rodzinną rozrywką.