odczas gdy lekarze i pielęgniarki niestrudzenie pracowali nad stabilizacją stanu Benjamina, Turnerowie czuli, że balansują na granicy niedowierzania i nadziei. Rozszalała energia panująca w sali stanowiła jaskrawy kontrast z żałobną ciszą, która panowała tam jeszcze przed chwilą. Emily z zapartym tchem obserwowała, jak zespół medyczny posuwa się szybko, a na ich twarzach malowało się skupienie i niecierpliwość.

„On żyje” – wyszeptała ponownie Emily, a jej głos drżał, gdy kurczowo trzymała się ramienia Michaela. Michael skinął głową, z trudem przełykając gulę w gardle, a jego wzrok utkwiony był w nowonarodzonym synu. Świat jakby obrócił się wokół własnej osi; w ciągu jednego uderzenia serca rozpacz przerodziła się w desperacką nadzieję.

Jakub stał jak sparaliżowany u stóp łóżka matki, a jego młody umysł próbował przetworzyć wir emocji, który go otaczał. Był gotowy pożegnać się, zmierzyć się z niewyobrażalną stratą, a teraz, cudem, był świadkiem pierwszych chwil życia brata. Ta chwila była zarówno darem, jak i oszałamiającą zagadką.