Policjant zabiera córkę na pogotowie po weekendzie spędzonym u mamy. Lekarz bada, a wszyscy panikują.

Następne dni upłynęły pod znakiem lawiny spraw sądowych i emocjonalnego powrotu do zdrowia. W trybie pilnym Michaelowi przyznano tymczasową, pełną opiekę. Kilku innych rodziców z „demonstracji” złożyło skargi, a program Nathana „Champion Kids” został zamknięty do czasu zakończenia śledztwa.

Laura zostawiła Nathana. Przybyła do mieszkania Michaela godzinę po rozprawie, wyglądając zupełnie inaczej niż zwykle. Sophie, widząc zaczerwienione oczy matki, ostrożnie podeszła i zaproponowała jej Hoppy’ego. „Kiedy jestem smutna, Hoppy mi pomaga”.

Laura przyjęła pluszowego królika, z ust wyrwał jej się szloch. „Och, Sophie” – zawołała – „zawsze byłaś najsilniejsza z nas wszystkich”.

Prawda o dzieciństwie Nathana wyszła na jaw. Jego matka, Elaine, o której twierdził, że nie żyje, zgłosiła się. Uciekła przed laty przed przemocą ze strony Pułkownika, ale przegrała brutalną walkę o opiekę nad dzieckiem. „Nathan nie jest złym człowiekiem” – zeznała. „Powtarza to, czego go nauczono. Ale to nie usprawiedliwia kolejnego pokolenia”.

Sąd nakazał Nathanowi poddanie się terapii. Sędzia stwierdził, że schemat postępowania w tym miejscu się kończy.

Życie ustabilizowało się w nowym, zdrowszym rytmie. Sophie rozkwitła na terapii, wykorzystując sztukę do radzenia sobie z emocjami. Jej rysunki małej rośliny przebijającej się przez szary beton, zatytułowane „Rosnę mimo wszystko”, wygrały lokalny konkurs artystyczny. Laura, również na terapii, rozpoczęła wolontariat w ośrodku wsparcia rodzin. „Chcę przekuć moje błędy w coś pomocnego” – powiedziała Michaelowi.

Rok po rozprawie Michael obserwował Sophie na szkolnym pikniku. Biegała i bawiła się, pewnie organizując gry i zabawy, dbając o to, by nieśmiała nowa dziewczyna została wciągnięta. Laura usiadła obok niego na kocu. „Pewnego dnia zmieni świat” – mruknęła.

„Już to zrobiła” – odpowiedział Michael. „Zaczynając od naszej”.

Tej nocy, gdy ją otulał, Sophie uniosła mały słoik z pierwszym liściem, który spadł z jej „dzielnej rośliny”. „Zachowam to na zawsze” – oznajmiła. „Żeby pamiętać, że nawet gdy wszystko wydaje się naprawdę trudne i przerażające, może być lepiej”.

Zatrzymała się, patrząc na niego swoimi mądrymi, siedmioletnimi oczami. „Tato, mam jeszcze jedną rzecz do zapamiętania”.

„Co to jest, księżniczko?”

„Uwierzyłeś mi. Od samego początku mi wierzyłeś. To najważniejsza część całej historii”.