Pokorna matka pomaga płaczącemu chłopcu, trzymając jednocześnie swojego syna, nieświadoma, że ​​ojciec-milioner patrzy na dziecko.

Pokorna matka pomaga płaczącemu chłopcu, trzymając jednocześnie swojego syna, nieświadoma, że ​​patrzy na niego ojciec-milioner.

„Nie płacz już, kochanie, to już koniec” – mruknęła Esperanza, głaszcząc mokrą twarz nieznajomego dziecka.
„Jak się pani nazywa, proszę pani?” – szlochał dwunastoletni chłopiec, drżąc pod kocem.

Ulewny deszcz zalał ulice centrum Bogoty.
Esperanza jedną ręką przytuliła do piersi swoje dziecko, Santiago, a drugą zdjęła przemoczoną kurtkę, by przykryć ramiona chłopca. Jej usta były sine z zimna, ale nie wahała się ani chwili. „Gdzie są twoi rodzice, Mateo?” – zapytała cicho, osłaniając go swoim ciałem pod markizą sklepu.

„Mój tata… mój tata pracuje cały czas” – mruknął chłopiec. „Pokłóciłem się z Joaquínem, kierowcą, i wysiadłem z samochodu. Nie wiem, gdzie jestem”.
Kilka metrów dalej, przez przyciemnianą szybę czarnego BMW, Ricardo Mendoza obserwował scenę, a serce mu pękało.

Ostatnie trzydzieści minut spędził, błąkając się po ulicach po rozpaczliwym telefonie ze szkoły: jego syn znowu uciekł. Ale to, co zobaczył, oszołomiło go. Młoda kobieta, najwyraźniej skromna, w prostych, znoszonych ubraniach, pocieszała Mateo, jakby był jej synem.