PODCZAS URODZINOWEGO LUNCHU MAMY MOJA SIOSTRA POWIEDZIAŁA, ŻE „UMRĘ SAM” — POTEM WSZEDŁ MÓJ MĄŻ I NASZE BLIŹNIAKI…

Zwłaszcza dzieci z guzami mózgu. Teraz możemy mapować obszary krytyczne znacznie dokładniej, co oznacza, że ​​możemy usunąć większą część guza, zachowując jednocześnie jego funkcję. Jest skromny. Powiedziałem, że technika Michaela zrewolucjonizowała neurochirurgię dziecięcą. Tylko w tym roku był nominowany do trzech głównych nagród. Technika chirurgiczna Natalie uratowała więcej istnień ludzkich niż moja.

Skontrował, że jej korekta na zespół niedorozwoju lewego serca ma 98% skuteczność. Poprzedni standard wynosił 73%. Oboje jesteśmy świetnymi chirurgami, powiedziałem. I jesteśmy w tym konkurencyjni. Bardzo konkurencyjni, zgodził się, uśmiechając się. Nasz oddział to przyjacielska rywalizacja z jej oddziałem. Obstawiamy wyniki operacji. Obstawiamy rezerwacje na kolację. Poprawiłem.

W zeszłym miesiącu Michael przegrał trzy razy. Ja jadłam wyśmienite posiłki. Ten miesiąc należy do mnie. Powiedział: „Prowadzę dwa do jednego”. Luźne przekomarzania między nami, oczywista czułość, sposób, w jaki kończyliśmy za siebie zdania. Dla wszystkich, którzy to oglądali, było jasne, że to prawdziwe małżeństwo, silne. „Jak mogliśmy nie wiedzieć?” – zapytała ponownie mama.

„Jak to możliwe, że nie wiedziałam, że moja córka jest mężatką? Miała dzieci. Nigdy nie byłaś u mnie w domu”. Odpowiedziałam: „Nigdy o to nie prosiłaś. Kiedy dzwoniłaś, pytałaś o pracę. Opowiadałam ci o operacjach, badaniach, publikacjach. Słuchałaś grzecznie, a potem pytałaś, czy z kimś się spotykam. Mówiłam, że jestem zajęta. Wzdychałaś i zmieniałaś temat. Ale w mediach społecznościowych, mówiła ciocia Susan, na pewno publikowałaś posty o swoim ślubie, o swoich dzieciach.

Nie korzystam z mediów społecznościowych, powiedziałam. Nigdy nie korzystałam. Za dużo obaw o prywatność moich pacjentów. Michael też nie. Z tego samego powodu. Twoi koledzy musieli o tym wspominać. – powiedziała Veronica desperacko, szukając winnego. Ktoś, kogo znamy, musi z tobą pracować. Prawdopodobnie. Zgodziłam się. Ale w pracy używam nazwiska po mężu. Dr Natalie Chin. Moja rodzina zna mnie jako dr.

Patterson. Związek nie jest oczywisty, chyba że aktywnie się szuka. Dr Chin. Tata powtórzył. Zmieniłeś nazwisko. Zrobiłem to. Potwierdziłem. Chciałem mieć takie samo nazwisko z mężem i dziećmi. Czułem się ważny. Dzieci z łącznikiem, dodał Michael. Emma Chin Patterson, Oliver Chin Patterson, Lily Chin Patterson.

Uznaliśmy, że to uhonorowało obie rodziny. Chociaż jedna z nich nigdy ich nie poznała, powiedziałam, cichym oskarżeniem nie do zignorowania. To się dzisiaj zmienia, odparła stanowczo mama. Teraz chcę wiedzieć wszystko, każdy szczegół. Zacząć od początku. Więc tak zrobiłam. Opowiedziałam im o spotkaniu z Michaelem w szpitalnej stołówce podczas rezydentury, o naszej pierwszej randce, 20-minutowej przerwie na kawę między operacjami, o zakochaniu się, będąc wyczerpaną, niewyspaną i całkowicie pochłoniętą szkoleniem medycznym. Michael wtrącił się z opowieściami.

O naszym ślubie, o tym, że będziemy mieli bliźnięta, o chaosie związanym z zarządzaniem dwiema karierą chirurgów i dwójką noworodków. Emma i Oliver dodali własne komentarze, opowiadając historie o swoich rodzicach z ich perspektywy, o tym, jak tata czytał bajki na dobranoc, o tym, jak mama pozwalała im pomagać w smażeniu naleśników w weekendy, o rodzinnych wycieczkach na plażę do zoo w muzeum nauki.

Lily obudziła się i potrzebowała nakarmienia, więc na chwilę się usprawiedliwiłem, podczas gdy Maria zaprowadziła ją do prywatnego pokoju pielęgnacyjnego w restauracji. Kiedy wróciłem, Michael trzymał Emmę na kolanach i wyjaśniał ojcu, jak działają ścieżki neuronowe, używając saszetek cukru jako rekwizytów. „Twoje dzieci są genialne” – powiedział tata, patrząc, jak Oliver liczy swoje paluszki z kurczaka, używając zaawansowanej matematyki jak na pięciolatka.

To normalne dzieci, powiedziałem. „Mądre, tak, ale przede wszystkim kochane i dające możliwość nauki”. „Czy chcą zostać lekarzami?” zapytała ciocia Carol. Emma chce zostać weterynarzem, powiedziałem. Oliver chce prowadzić pociągi. Lily jest teraz za mała, żeby mieć zdanie wykraczające poza mleko, proszę. Wspieramy ich w tym, czym chcą być, powiedział Michael.

Dopóki są pasjonatami i ciężko pracują. Dobre wartości, zauważył wujek Richard. Dobrze ich wychowujesz. Staramy się. Powiedziałem jednak, żebyś nas zapytał ponownie w okresie dojrzewania. Do tego czasu możemy ponieść spektakularną porażkę. Nie, powiedziała mama z przekonaniem. Jesteście wspaniałymi rodzicami. Widzę to nawet po godzinie.

Siedem lat za późno, żeby to dostrzec, mruknęła Weronika. Lepiej późno niż wcale, powiedziałam, zaskakując samą siebie, że mówię to szczerze. Przeszłości nie da się zmienić, ale można wybrać, co będzie dalej. Mama powiedziała, że ​​teraz poznam prawdziwe życie moich wnuków, zięcia i córki, a nie to wyimaginowane, które sama sobie wykreowałam.

Też bym tak chciała, powiedziałam. Ja też, dodał tata. Chociaż mam jedno pytanie. Tak. Po co nam to teraz mówić? Czemu nie pozwalasz nam dalej wierzyć, że byłaś singielką? Spojrzałam na Michaela, który kiwnął głową zachęcająco. Bo chrzciny Lily są w przyszłym miesiącu. Powiedziałam, że mamy ceremonię w naszym kościele. Cała rodzina Michaela będzie obecna.

Jego rodzice, troje rodzeństwa, czternaścioro kuzynów, niezliczona dalsza rodzina. I zdałam sobie sprawę, że chcę, żeby moja rodzina też tam była. Nawet jeśli oznaczałoby to tę rozmowę, nawet jeśli oznaczałoby to konfrontację ze wszystkimi twoimi założeniami, będziemy tam. Mama od razu powiedziała: „Na pewno będziemy”. Wszyscy, dodała Veronica, to znaczy, jeśli nas zaproszą.

Jesteście zaproszeni, powiedziałem. Wszyscy. Dzieci powinny znać swoich kuzynów, jeść niedzielne obiady z dziadkami, dorastać w rodzinie. Chociaż byliśmy okropni, zapytał cicho Marcus. Chociaż potwierdziłem, rodzina nie polega na byciu idealnym. Chodzi o to, żeby się stawiać, starać, Bernie. Dorastać.

Mądre słowa, zauważył Michael, od kogoś, kto regularnie wygłasza rezydentom wykłady o tym, jak ważne jest uczenie się na błędach. Jestem znakomitym wykładowcą, powiedziałem. Najlepszym, zgodził się, całując mnie w skroń. Emma ponownie zmarszczyła nos. Tyle całowania. Przyzwyczaj się, powiedział jej Oliver. W domu też się całują bez przerwy. To obrzydliwe, oznajmiła. To miłość, poprawiłem.