Lekcja arbuza

Na szóstych urodzinach mojej córki Khloe, moja siostra Britney gwałtownie złapała moją córkę za głowę i uderzyła jej twarzą w tort urodzinowy, przez co niektóre z zapalonych świeczek przypaliły jej policzki, a ona krzyczała z bólu. Mój ojciec natychmiast stanął w obronie siostry, mówiąc chłodno: „Dzieci muszą nauczyć się dzielić swoimi wyjątkowymi chwilami. Twoja córka była zbyt samolubna, jeśli chodzi o własne urodziny”. Następnego dnia mój mąż pojawił się w ich domu z kijem baseballowym i dał im nauczkę, której nigdy nie zapomną. Mam na imię Whitney. Mam 32 lata, jestem żoną mojego wspaniałego męża, Dennisa, od ośmiu lat i mamy najwspanialszą sześcioletnią córkę o imieniu Khloe. Khloe jest dla nas wszystkim. Jest bystra, zabawna i ma ten zaraźliwy śmiech, który może rozświetlić każde pomieszczenie.

Rozdział 1: Złote dziecko i rosnący szczep
Moja sytuacja rodzinna jest, delikatnie mówiąc, skomplikowana. Moja siostra Britney ma 28 lat, cztery lata młodsza ode mnie, i zawsze była tym, co można by nazwać złotym dzieckiem . Dorastając, w oczach naszego ojca nie mogła zrobić nic złego. Tata, który ma teraz 58 lat, zawsze usprawiedliwiał zachowanie Britney, niezależnie od tego, jak skandaliczne by ono nie było. Mama zmarła trzy lata temu na raka i od tamtej pory tata jest jeszcze bardziej opiekuńczy wobec Britney, o ile to w ogóle możliwe. To tak, jakby nieobecność mamy stworzyła pustkę, którą tylko Britney mogła wypełnić, pozostawiając mnie, starszą siostrę, wiecznie w tle, jako drugoplanową postać w ich dramacie.

Britney nigdy nie lubiła Dennisa. Od momentu, gdy ich poznałam osiem lat temu, rzucała uszczypliwe komentarze na temat wszystkiego, od jego pracy jako brygadzisty budowlanego po jego „szorstką” osobowość. Prawda jest taka, że ​​Dennis pochodzi z rodziny robotniczej i nie studiował tak jak Britney. Jest najuczciwszym i najciężej pracującym mężczyzną, jakiego znam, opoką w każdym tego słowa znaczeniu. Ale Britney postrzega go jako coś gorszego od naszej rodziny, plamę na naszym starannie wykreowanym wizerunku. Jej pogarda nie była skierowana tylko do niego; rzuciła cień na naszą relację, ciągły, cichy pomruk dezaprobaty.

Nigdy też nie nawiązała z Khloe takiej więzi, jaką powinna mieć ciotka. Choć dla taty robi show, zachowując się jak rozpieszczona ciotka z przesłodzonymi uśmiechami i przesadnym gruchaniem, często lekceważy Khloe, gdy taty nie ma w pobliżu. Szybkie machnięcie ręką, wymamrotane „cześć”, całkowity brak zainteresowania czymkolwiek, co Khloe mówi lub robi. To łamie mi serce za każdym razem, gdy to widzę, to lekceważące lekceważenie niewinnych uczuć mojej córki. Ale zawsze starałam się zachować pokój, zachować pozory rodzinnej harmonii, nawet jeśli oznaczało to przełknięcie gorzkiej pigułki. Zawsze miałam nadzieję, że się zmieni, że macierzyństwo albo po prostu dojrzałość ją zmiękczą, ale nigdy tak się nie stało.

A teraz pozwólcie, że opowiem wam o szóstych urodzinach Khloe w zeszłą sobotę. Planowaliśmy to od miesięcy. Khloe była zafascynowana jednorożcami od roku, więc poszliśmy na całość z motywem jednorożca. Wynajęliśmy centrum społecznościowe, zatrudniliśmy osobę malującą twarze, która specjalizowała się w fantastycznych stworzeniach, kupiliśmy dmuchany zamek, o którym marzyła Khloe i zamówiliśmy najpiękniejszy tort jednorożec na zamówienie z tej ekskluzywnej piekarni po drugiej stronie miasta. Ten tort był spełnieniem marzeń Khloe. Był trzywarstwowy, pokryty pastelowym lukrem plastycznym z jadalnym brokatem i zwieńczony przepięknym jednorożcem z lukru plastycznego ze złotym rogiem, który zdawał się mienić magią. Piekarnia policzyła nam za niego 400 dolarów, co było znacznym wydatkiem dla naszego budżetu, sumą, którą starannie oszczędzaliśmy miesiącami specjalnie na ten jeden, wspaniały tort. Widok miny Khloe, gdy zobaczyła go po raz pierwszy, sprawił, że każdy grosz był tego wart. Dosłownie zamarła i klasnęła w dłonie, szeroko otwierając oczy ze zdumienia, mówiąc, że to najpiękniejsza rzecz na świecie. To spojrzenie , ta czysta, nieskażona radość, było czymś, co będę nosić w sobie, niczym latarnia morska przeciwko nadchodzącej ciemności.

Rozdział 2: Nadciągająca burza
Impreza szła idealnie. Było tam dwadzieścioro dzieci z przedszkola Khloe, ich rodzice i nasza dalsza rodzina. Khloe bawiła się jak nigdy, biegając w sukience jednorożca, malując sobie twarz i bawiąc się z przyjaciółmi, jakby żyła we własnym magicznym królestwie. Mniej więcej w połowie imprezy pojawiła się Britney. Od razu wiedziałam, że jest w dobrym humorze. Sposób, w jaki zatrzasnęła drzwi samochodu, rozbrzmiał echem jak strzał z pistoletu, a ona wmaszerowała do domu kultury z teatralną pretensją. Miała problemy w związku ze swoim chłopakiem, Claytonem, z którym była od dwóch lat, i najwyraźniej tego ranka ostro się pokłócili. Britney ledwo się przywitała z Khloe, tylko rzuciła jej szybki, zdawkowy uścisk, po czym skierowała się prosto do strefy dla dorosłych, gdzie siedział tata, jej osobisty powiernik i wieczny pomocnik. Patrzyłam, jak narzeka mu na coś, dziko gestykulując, niczym wir wykreowanego oburzenia. Tata kiwał głową ze współczuciem, a na jego twarzy malowała się dobrze znana mieszanka litości i ukojenia. Prawdopodobnie mówił jej, że bez względu na to, jaki był problem, to nie była jej wina.