Podczas Święta Dziękczynienia moja pięcioletnia córka nagle rzuciła indyka na podłogę. Gdy wyjaśniła mi dlaczego, w całym pokoju zrobiło się zimno.

Kiedy podano deser – kupione w sklepie ciasto dyniowe z zapasów awaryjnych – całe zdarzenie przerodziło się z kryzysu w rodzinną legendę, taką, która będzie opowiadana latami: Święto Dziękczynienia, podczas którego pięciolatek „uratował wszystkich”.

Kiedy później tego wieczoru położyłem Emmę do łóżka, spojrzała na mnie zaspanymi oczami. „Tato… czy dzisiaj nadal było udane Święto Dziękczynienia?”

Pocałowałem ją w czoło. „To było inne. Ale tak, kochanie. Nadal było dobrze – może nawet bardziej znaczące”.

Gdy zgasiłam światło, uświadomiłam sobie coś: czasami chwile, które psują świąteczną kolację, są jednocześnie momentami, które zbliżają do siebie wszystkich.

A teraz jestem ciekawa – co byś zrobiła , będąc na miejscu Emmy?