Podczas ślubu moja teściowa oświadczyła: „oddamy mieszkanie tylko naszemu synowi, więc ona nie dostanie żadnego udziału”. Wszyscy ucichli. Wtedy mój ojciec, który pracuje jako kierowca dalekobieżny, powiedział spokojnie: „pozwól mi teraz mówić”. To, co wydarzyło się później, sprawiło, że milczała…

Leo, który siedział jak rażony piorunem, w końcu się ożywił. Spojrzał na wściekłą twarz matki, potem na dostojną twarz Roberta, a potem na Annę. Wyglądał, jakby budził się z długiego, głębokiego snu. Wstał i podszedł do Roberta, wyciągając rękę.

„Dziękuję” – powiedział głosem pełnym emocji. „Dziękuję za Annę, za dom i za… za to, że pokazałeś mi, kim jest prawdziwy mężczyzna”.

Robert uścisnął mu mocno dłoń. W jego oczach błysnął promyk nadziei. „Ty też bądź prawdziwym mężczyzną, Leo” – powiedział. „Bądź mężem. Bądź panem własnego domu. Kochaj Annę, chroń ją, a będziesz miał dobre życie”.

Leo skinął głową. Poczuł, jak budzi się w nim coś nowego i silnego. Nie będzie już marionetką w rękach matki. Zbuduje własne życie.

Orkiestra zagrała radosną melodię. Atmosfera w sali uległa przemianie. Stała się cieplejsza, bardziej autentyczna. Prosty, serdeczny prezent Roberta roztopił lód. Leo wziął Annę za rękę i wyszli na parkiet. Tańczyli, patrząc sobie w oczy, ich ruchy były wolne od udawania. Była tylko miłość, nadzieja i wspólna wiara w przyszłość.

„Anno” – powiedział Leo cicho, przyciągając ją bliżej. „Chodźmy”.