Podczas rozprawy rozwodowej mój mąż siedział ze skrzyżowanymi nogami, zadowolony z siebie: „Nigdy więcej nie tkniesz moich pieniędzy”. Jego kochanka wtrąciła: „Masz rację, kochanie”.

Adwokat Daniela szeptał do niego gorączkowo, ale Daniel nie słyszał ani słowa. Patrzył prosto przed siebie, z zapadniętymi oczami. Mężczyzna, który wszedł na salę rozpraw pewien zwycięstwa, teraz wyglądał jak hazardzista, obserwujący, jak jego ostatni zakład płonie.

Sędzia wstał. „Rozprawa zostaje zawieszona. Dalsze zarządzenia zostaną wydane w oczekiwaniu na ustalenia księgowego”.

Młotek uderzył jeden raz.

I tak po prostu się skończyło.

Daniel osunął się zrezygnowany. Brianna wyszła. Margaret powoli podążyła za nią, milcząc po raz pierwszy od lat.

Claire pozostała na miejscu przez chwilę, pozwalając, by hałas wokół niej ucichł. Nie wygrała z zemsty – wygrała, bo w końcu wybrała siebie.

Gdy szła w stronę wyjścia, jej prawnik szepnął: „Claire… to było genialne”.

Pozwoliła sobie na delikatny, szczery uśmiech. „To musiało się stać”.

Na zewnątrz sądu słońce uderzyło ją w twarz – nie dramatycznie, nie symbolicznie, po prostu ciepło. Prawdziwe. Przypomnienie, że życie może teraz iść naprzód.

I po raz pierwszy od dłuższego czasu… uwierzyła w to.