Podczas rodzinnego obiadu mama spojrzała na mnie i powiedziała: „Daj mi swoją kartę kredytową, twoja siostra potrzebuje 200 000 dolarów”. Odmówiłem. Uderzyła ręką w stół i podniosła głos: „To możesz wyjść z tego domu”. Moja siostra po prostu siedziała, uśmiechając się z aprobatą, więc cicho wstałem i wyszedłem. Dziesięć lat później… 35 nieodebranych połączeń od mamy.

Kiedyś była to piekarnia, w której tata kupował nam pączki w niedzielne poranki po kościele. Teraz to modna kawiarnia z odsłoniętymi ceglanymi ścianami, wiszącymi roślinami i drogimi latte wypisanymi kredą na tablicy.

Wszedłem dokładnie o dziewiątej.

Oni już tam byli.

Siedzieli przy stoliku w tylnym rogu, z dala od okien, jak ludzie ukrywający się przed światem.

Wyglądali jak uchodźcy uciekający przed katastrofą.

Mama wyglądała na małą.

Jej niegdyś idealne włosy były teraz siwe i rozczochrane, spięte w niedbały kok. Miała na sobie płaszcz, który wyglądał na za duży, a rękawy wgniatały jej dłonie w podłogę. Skręcała serwetkę między palcami, rozrywając ją na drobne białe płatki, które rozsypały się po stole.

Elina usiadła obok niej.

Wyglądała gorzej.

Jej twarz była opuchnięta od płaczu.

Nie miała na sobie makijażu, miała na sobie tylko wyblakłą bluzę z kapturem naciągniętym na głowę, jak nastolatka przyłapana na kradzieży w sklepie, a nie trzydziestodwuletnią kobietę.

Kiedy mnie zobaczyli, twarz mamy rozjaśniła się rozpaczliwą, żałosną nadzieją.

„Isabella” – syknęła, machając na mnie.

Podszedłem do stołu.

Nie uśmiechnąłem się.

Nie przytuliłem ich.

Usiadłam na krześle naprzeciwko i położyłam swój czarny segregator na stole między nami.

„Wyglądasz dobrze” – powiedziała mama, omiatając wzrokiem mój szyty na miarę garnitur, wypolerowane buty i cichy zegarek na nadgarstku. „Wyglądasz na osobę sukcesu”.

„Tak”, powiedziałem.

Elina nie odrywała wzroku od porysowanego blatu stołu.

„Isabella” – wyszeptała mama, pochylając się i zniżając głos, jakbyśmy były współspiskowcami. „Dziękuję za przybycie. Nie mamy dużo czasu. Detektyw dał nam wizytówkę. Chce, żebyśmy do niego zadzwonili do południa. Wystarczy, że do niego zadzwonisz. Powiedz mu, że wiesz o pożyczce. Powiedz mu, że to była autoryzowana umowa rodzinna”.

„A co potem?” zapytałem.

„Wtedy umorzą sprawę” – powiedziała szybko mama. „Wtedy wymyślimy, jak to spłacić. Twój ojciec może sprzedać swoją ciężarówkę. Mam trochę biżuterii. Będziemy spłacać.”

„Nie masz pieniędzy” – powiedziałem. „A Elina wydała wszystko”.

Wzrok mamy powędrował w jej stronę.

„Widziałem płyty” – kontynuowałem. „Ubrania. Wycieczka do Vegas. Hazard online”.

Elina wzdrygnęła się.

„Próbowałam to odzyskać” – mruknęła. „Próbowałam podwoić, żeby móc ci zapłacić, zanim się dowiesz”.

„To tak nie działa, Elino” – powiedziałem. „Tak działa uzależnienie”.

„Popełniła błąd” – wtrąciła mama. „Przeprasza. Prawda, Elino?”

„Przepraszam” – mruknęła Elina.

Brzmiało to jak wyuczony tekst z kiepskiego szkolnego przedstawienia.

„Widzisz?” powiedziała mama, odwracając się do mnie. „Przeprasza. A teraz proszę, Isabello, zadzwoń. W imieniu rodziny”.

Spojrzałem na nie.

Naprawdę wyglądał.

Przez lata bałem się tych kobiet.

Boję się ich osądu.

Boję się ich gniewu.

Pragnąłem ich miłości jak tlenu.

Ale patrząc na nie teraz, nie czułem strachu.

Nie czułam miłości.

Nawet nie poczułem nienawiści.

Nic nie poczułem.

Byli obcy.

Niebezpieczni obcy, którzy chcieli mnie skrzywdzić, aby ratować siebie.

„Nie mogę wykonać tej czynności” – powiedziałem.

„Dlaczego nie?” – zapytała mama. „Jesteś aż tak bezduszny? Chcesz, żeby twoja siostra trafiła do więzienia?”

„Nie mogę zadzwonić” – powiedziałem powoli – „ponieważ to ja zadzwoniłem na policję”.

Nastąpiła ciężka cisza.

Wysysało powietrze z kąta pokoju.

Mama otworzyła szeroko usta ze zdumienia.

Elina gwałtownie podniosła głowę, a jej oczy rozszerzyły się ze zdziwienia.

„Co?” wyszeptała mama.

Otworzyłem segregator.

Wyjąłem kopię raportu policyjnego, który złożyłem trzy tygodnie temu i przesunąłem go po stole.

„Dostałem alert trzy tygodnie temu” – powiedziałem. „Nie czekałem. Nie zadzwoniłem do ciebie z prośbą o wyjaśnienia. Zadzwoniłem do mojego prawnika. Wysłaliśmy dowody do wydziału ds. oszustw. Podałem im adresy IP. Podałem im porównania sygnatur”.

„Ty…” Twarz mamy zrobiła się głęboka, plamiście fioletowa. „Ty to zrobiłeś? Wysłałeś policję do mojego domu?”

„Nie” – powiedziałem. „Elina wysłała policję do twojego domu. Elina popełniła przestępstwo. Właśnie to zgłosiłem”.

„Ty zdrajco!” krzyknęła Elina.

Uderzyła dłonią w stół tak mocno, że filiżanki z kawą zadrżały. Ludzie przy sąsiednich stolikach odwrócili się, żeby się jej przyjrzeć.

„Ty… ty masz tyle pieniędzy” – warknęła. „Mógłbyś po prostu zapłacić. Dlaczego musiałeś mnie zrujnować?”

„Nie zrujnowałem cię” – powiedziałem spokojnie. „Okradłeś mnie. Dwa razy. Za pierwszym razem pozwoliłem ci odejść. Odszedłem. Dałem ci dziesięć lat na dorośnięcie. Ale ty nie dorastałeś. Znowu mnie ścigałeś”.

„Jestem twoją matką” – syknęła mama.

Sięgnęła przez stół i złapała mnie za nadgarstek.

Jej uścisk był mocny i bolesny.

„Zadzwonisz do nich natychmiast i odwołasz to, albo, jak mi Bóg miły, będziesz dla mnie martwy”.

Spojrzałem na jej dłoń na moim nadgarstku.

Teraz to była już stara ręka, pokryta plamami wieku.

Pewnego razu ta ręka uderzyła mnie w twarz przy stole.

Ta ręka prowadziła moje pióro, gdy wystawiałem czeki, na które mnie nie było stać.

Cofnąłem rękę.

Jej ręka opadła.

„Byłem dla ciebie martwy w chwili, gdy przestałem płacić” – powiedziałem.

Wstałem.

Zapięłam marynarkę, wykonując prosty, wyćwiczony gest kobiety opuszczającej spotkanie.

„Detektyw ma wszystko, czego potrzebuje” – powiedziałem. „Nie wnoszę oskarżenia o pieniądze. Bank wnosi oskarżenie o oszustwo. To nie moja sprawa. Teraz państwo ma pretensje do Eliny”.

„Isabello, proszę” – szlochała mama.