Podczas publicznego balu rodzinnego narzeczona mojego brata wyrwała mi odziedziczony perłowy naszyjnik i szyderczo rzekła: „Nie przynoś tu sztucznej biżuterii, bo szpeci”.

Jessica w końcu, całkowicie, opadła na pobliskie krzesło, a jej twarz była maską całkowitej, katastrofalnej ruiny. Robert, mój przyrodni brat, pobiegł do babci, a jego głos brzmiał żałośnie, błagalnie i skomląco. „Babciu! Nie możesz! To moja narzeczona! Jestem twoim wnukiem! To była tylko pomyłka! A… imprezowy faul!”

Eleanor spojrzała na wnuka z przerażającym, ostatecznym rozczarowaniem. „Twoja babcia miała rację. Wybrała Annę. Ty… ty ją wybrałeś ”.

Odwróciła się do mnie, delikatnie wyjmując zerwany sznur z mojej dłoni i umieszczając go razem z pozostałymi perłami w swojej dłoni. „Nigdy” – powiedziała stanowczym głosem – „nie pozwól, żeby ktoś wmówił ci, że jesteś oszustką, dziecko. Nigdy więcej”.

Potem zwróciła się do całej, oszołomionej, milczącej sali balowej. Jej głos nie był głosem prowadzącego galę. Był głosem prezesa, rozkazem królowej.

„Przyjęcie dobiegło końca” – oznajmiła. „Ale proszę, dołączcie do mnie w powitaniu, po raz pierwszy, nowej przewodniczącej Sterling Enterprises i prawdziwej gospodyni tego wieczoru… mojej wnuczki, Anny Sterling”.