Podczas przygotowywania świątecznej kolacji otworzyłem okno i usłyszałem, jak moja siostra szyderczo mówi: „Nie mogę uwierzyć, że spędzamy święta z tym nieudacznikiem”. Moja matka odpowiedziała chłodno: „Tylko do czasu, aż zapłaci za remont”, a siostra dodała: „Ja też jestem gotowa wziąć na siebie jej część”. Zamknąłem okno, witany uśmiechem na twarzy – i trzy dni później wszystko się zmieniło.

Ale klucz na moim kółku otwierał tylko moje drzwi.

Nikt oprócz mnie tego nie nazywał swoim.

Pierwszej nocy siedziałem na podłodze między nieotwartymi pudełkami, jedząc jedzenie na wynos prosto z opakowania. Nie było głośnego telewizora, biernych, agresywnych westchnień z kanapy, nikt nie krzyczał z łazienki, że znowu zabrakło ciepłej wody.

Tylko ja. Tylko cisza.

Mój telefon zawibrował raz z SMS-em od nieznanego numeru: rozmazane zdjęcie mojej mamy na wyboistej kanapie, ze skrzyżowanymi ramionami i zmarszczonymi brwiami. Pod zdjęciem Fern napisała: „Jesteś już szczęśliwa?”

Położyłem telefon ekranem do dołu na stole.

Nie byłem zadowolony.

Szczęście to zbyt duże i zbyt czyste słowo, by opisać to, co czułam.

To, co czułem, było bardziej stabilne, bardziej skomplikowane.

Poczułem się usprawiedliwiony.

Zemsta nie miała słodkiego smaku.

Smak był uzasadniony.