Podczas mojej ostatniej wizyty prenatalnej lekarz wpatrywał się w USG, trzęsąc mu się ręce. Powiedział cicho: „Musisz stąd wyjść i uciec od męża”.

Wiosną Emma przeprowadziła się do skromnego mieszkania skąpanego w słońcu. Pokój dziecięcy był mały, spokojny i bezpieczny: bez zamków, bez sekretów – tylko światło.

A kiedy patrzyła na śpiącą Sophię, Emma poczuła, jak w jej wnętrzu narasta coś nieznanego, ale potężnego. Nie strach. Nie żal. Ale odporność – taka, którą wykuto w ogniu.

Michael mógł wciąż istnieć gdzieś tam, pełen żalu i skruchy. Ale nie kształtował już jej historii.

Ta historia należała teraz do niej i Sophii – historia ucieczki, wytrwałości i przyszłości rozświetlonej nie strachem, lecz zaufaniem. Zaufaniem do siebie. Do prawdy. I do życia, które w końcu mogła swobodnie tworzyć.