Podczas kolacji z okazji Święta Dziękczynienia mój tata powiedział mi: „Idź i zamieszkaj na ulicy”. Nie wiedział, że zarabiam 25 milionów dolarów rocznie, więc po prostu się uśmiechnąłem i odszedłem… trzy tygodnie później…

Alyssa podpłynęła do mnie, jej sukienka szeleściła, a oczy błądziły po niej, jakby szukała jakichś niedoskonałości.

„Jasmine” – wymamrotała przez zęby, które wciąż próbowały udawać uśmiech. „Proszę. Lada chwila przybędzie bardzo ważny gość”.

Mój ojciec zareagował, a w jego głosie słychać było udawane zaniepokojenie.

„Anioł biznesu” – dodał, jakby samo to określenie powinno mnie zaimponować. „Kupili budynek. Przyjeżdżają podpisać ostateczny aneks do umowy najmu”.

„Anioł inwestor” – powtórzyłem, nie dopowiadając ani słowa. „Tak nazywasz JLM Holdings?”

Richard zesztywniał.

„Skąd znasz nazwę spółki holdingowej?”

Przechyliłem głowę. „Dokumenty publiczne” – powiedziałem, jakby to była swoboda. „Wiesz, że lubię dane”.

„No to wiesz, że nas uratowali” – warknęła Alyssa, jej głos był jasny i szorstki. „Ktoś dostrzegł wartość w tym, co tworzę”.

Moja matka pochyliła się, a jej perfumy były ostre.

„Musisz stąd wyjść” – syknęła. „Natychmiast. Zanim przyjedzie pan O’Connell”.

„Pan O’Connell nie jest właścicielem” – rozległ się głos z progu.

Wszyscy się odwróciliśmy.

Ryan stał tam, wyglądając w każdym calu jak wpływowy prawnik, w idealnym płaszczu i z neutralnym wyrazem twarzy. Energia w pomieszczeniu natychmiast się zmieniła, jakby wszyscy bez słowa zgodzili się, że to osoba, która się liczy.

Na twarzy mojego ojca pojawił się szeroki uśmiech.

„Panie O’Connell, witamy” – powiedział Richard, robiąc krok naprzód z wyciągniętą ręką. „Proszę wejść”.

Ryan przeszedł obok niego, nie podając mi ręki, i stanął tuż obok mnie.

„Panie Monroe” – powiedział Ryan – „nie jestem właścicielem JLM Holdings. Jestem radcą prawnym”.

Mój ojciec mrugnął.

Ryan kontynuował, wystarczająco wolno, aby wszyscy mogli go usłyszeć.

„Właściciel już tu jest.”

Lekko się odwrócił i gestem wskazał na mnie otwartą dłonią.

„Pozwólcie, że przedstawię wam jedynego właściciela JLM Holdings i nowego właściciela tego budynku. Jasmine.”

Cisza pochłonęła pokój.

Obserwowałem, jak zrozumienie uderzało w nich falami, niczym wzbierająca zimna woda.

Usta Alyssy otworzyły się i zamknęła.

„To nie jest śmieszne” – szepnęła.

„To nie żart” – powiedziałem. „JLM. Jasmine Louise Monroe”.

Dłoń mojej matki znów powędrowała do pereł, jakby chciała je zacisnąć w liny ratunkowej.

„Kupiłem dług” – kontynuowałem, starając się zachować spokój. „Kupiłem niewypłacalność. I od czwartej po południu dach nad wami jest mój”.

Mój ojciec spojrzał na Ryana z rozpaczą.

„To szaleństwo” – powiedział. „Ona… ona się męczy. Ona…”

„To jedna z najlepiej opłacanych dyrektorek logistyki w kraju” – poprawił Ryan, spokojny jak papier. „A teraz jest twoją właścicielką”.

Alyssa oddychała szybciej.

„Nie możesz tego zrobić” – powiedziała. „Mamy umowę najmu”.

„Miałeś umowę najmu” – poprawiłem. Podszedłem do rzeźby, która z daleka wyglądała imponująco, ale z bliska była tandetna – pianka i farba ubrane w marmur.

„Ale nie martw się” – powiedziałem, odwracając się. „Nie jestem nierozsądny. Dotrzymuję warunków umowy leasingowej – z wyjątkiem części, na które udzielam gwarancji osobistej, która jest nieważna”.

Mój ojciec odetchnął, a w jego oczach pojawiło się uczucie ulgi.

„Dzięki Bogu” – powiedział. „Jasmine, słuchaj, damy radę…”