Podczas kolacji wigilijnej moja siostra przedstawiła mnie swojemu chłopakowi z drwiącym uśmiechem i powiedziała: „To porażka naszej rodziny”. Moi rodzice śmiali się, jakby to był tylko żart. On milczał, po prostu ich obserwując… Potem uśmiechnął się blado i powiedział: „Ciekawe. Bo jesteś zwolniony. A my już po nas”.

Stanęłam na środku pokoju i powoli się odwróciłam, rozglądając się dookoła. Po raz pierwszy, gdy wyobraziłam sobie stół, nie był to stół mojego ojca.

„Dobrze” – powiedziałem. „Zbudujmy coś”.

Następne miesiące nie były już tak ekscytujące.

Nie było sekwencji montażowych z radosną muzyką i szybkimi cięciami między triumfalnymi spotkaniami i brzękiem kieliszków. Były długie dni spędzone na garbieniu się nad laptopami, kłótniach z dostawcami internetu, składaniu mebli z paczek, aż bolały mnie ręce. Rozmowy kwalifikacyjne z potencjalnymi pracownikami w kawiarniach, gdzie muzyka była zawsze albo za głośna, albo po prostu lekko odbiegała od gatunku.

Pierwszą osobą, którą zaprosiłam, była projektantka o imieniu Mia, która pojawiła się na rozmowie kwalifikacyjnej w kurtce dżinsowej pokrytej emaliowanymi znaczkami i z portfolio pełnym prac, które wyglądały, jakby wykonała je osoba, która naprawdę lubi ludzi.

„Dlaczego chcesz tu pracować?” zapytałem.

„Szczerze?” Rozejrzała się po na wpół umeblowanej przestrzeni. „Bo jest na tyle mała, że ​​nie zostanę tylko parą rąk. A kiedy cię szukałam w Google, znalazłam trzy różne artykuły o agencji, ale tylko jeden zawierał twoje nazwisko, a ja chcę pracować w miejscu, gdzie takie rzeczy się załatwia”.

Mrugnęłam.

„Czy to zbyt uczciwe?” – zapytała.

„To idealne” – powiedziałem. „Jesteś zatrudniony”.

Następnie dodaliśmy kierownika projektu, następnie programistę, a na końcu stratega, który dorabiał jako freelancer i produkował więcej kawy, niż jakikolwiek człowiek powinien rozsądnie wypić.

Biuro powoli wypełniał cichy szum skupionej pracy i sporadyczne wybuchy śmiechu. Tablice zbierały bazgroły. Tablica korkowa przy drzwiach stała się „ścianą zwycięstw”, na której przypinaliśmy wydrukowane maile od zadowolonych klientów i karteczki z drobnymi sukcesami – „Mia sprawiła, że ​​animacja przestała się zacinać”, „Carlos przetrwał rozmowę z działem finansowym”, „Klient użył sformułowania »trafiłeś w dziesiątkę«”.

Za każdym razem, gdy patrzyłem na tę tablicę, czułem ucisk w piersiach, który podejrzanie przypominał radość.

Wróciwszy do Aurory, życie toczyło się dalej beze mnie.

Wiedziałem o tym, bo tak powiedział mi internet.

Nie śledziłem rodziny w mediach społecznościowych, ale wspólni znajomi tak, a algorytmy miały sposób na ponowne wyświetlanie ich postów w moim polu widzenia. Zdjęcia grilli, spotkań sąsiedzkich, świątecznych stołów, przy których moje krzesło stało ewidentnie puste.

Obecność Layi w sieci subtelnie się zmieniła. Nie było już zdjęć z agencji, nie było też historii o „późnych nocach z zespołem”. Zamiast tego publikowała retrospekcje i niejasne podpisy o „czasie na reset” i „zaufaniu procesowi”. Kilka miesięcy później ogłosiła nowe przedsięwzięcie – swego rodzaju doradztwo w zakresie marki osobistej, które obiecało pomóc klientom „zawładnąć pokojem”. Ironia losu była wręcz imponująca.

Mój ojciec pojawił się w lokalnym czasopiśmie biznesowym w artykule o sporze o strefę zagospodarowania przestrzennego. Na załączonym zdjęciu wyglądał starzej. Mniej niezwyciężony. Linia jego ust stwardniała, a uśmiech stał się bardziej wymuszony.

Nie czułem… wiele.

Gdy próbowało mnie ogarnąć poczucie winy, przypominałam sobie coś, co powiedział Adrien pewnego popołudnia, gdy omawialiśmy prognozy na trzeci kwartał.

„Nie możesz brać odpowiedzialności za to, że inni ludzie nie chcą spojrzeć na siebie” – powiedział mi. „Możesz zdecydować, czy chcesz znaleźć się w strefie zainteresowania, dopiero gdy w końcu podejmą decyzję”.

Przeniosłem się emocjonalnie na inne kontynenty. Plusk, kiedy już się pojawił, ledwo sięgał mi do butów.

Pierwszy raz mój ojciec zadzwonił do mnie do Seattle we wtorek pod koniec października.

Byłem w trakcie przeglądania storyboardu, gdy mój telefon rozświetlił się jego imieniem. Żołądek mi nie opadł. Ręce mi się nie trzęsły. Po prostu wpatrywałem się w ekran, lekko zirytowany tą przerwą.

„Zamierzasz to odebrać?” zapytała Mia, siedząc przy biurku, z jedną słuchawką w uchu.

„Może” – powiedziałem, zaskakując samego siebie. „Tak.”

Podniosłem się i wszedłem do małej sali konferencyjnej, zamykając za sobą drzwi.

“Cześć.”

Chwila. Potem „Serenity”.

Brzmiał tak samo. Może trochę starzej, ale wciąż z tą znajomą nutą oczekiwania, jakby każda rozmowa była testem, na który się zgodziłem, choć nie wiedziałem, że się zgodziłem.

„Cześć” – powiedziałem. „Jestem w pracy”.

„Zawsze”. Lekkie drwiny. „Słuchaj, nie zabiorę ci dużo czasu”.

I dokładnie to zrobił.

Opowiadał o okolicy, o tym, że „wszystko nie jest takie samo” w okresie świątecznym, gdy „wszyscy są razem”. Wspomniał, niemal mimochodem, że Laya „walczy” zawodowo od czasu „tamtej sytuacji” w agencji i że „referencje od ciebie mogą wiele zdziałać”.

I oto było. Prośba.

„Nie zamierzam tego robić” – powiedziałem spokojnie.

„Spokój”. Zmienił ton na taki, który kiedyś sprawił, że znów poczułam się jak dwunastolatka. „Rodzina pomaga rodzinie”.

„Rodzina nie okrada rodziny” – odpowiedziałem. „Ani nie przepisuje ich prac. Ani nie opróżnia kont pozostawionych na przyszłość”.

W słuchawce zapadła cisza.

„Zawsze byłeś niewdzięczny” – powiedział w końcu.

Uśmiechnąłem się, nie dlatego, że było to zabawne, ale dlatego, że scenariusz był tak nudny, że praktycznie zasnął, gdy tylko wyszedł z jego ust.

„Jeśli nie danie twojemu ulubionemu dziecku kolejnej szansy na odbudowanie wizerunku pod moim nazwiskiem czyni mnie niewdzięcznym, to będę z tym żyć” – powiedziałem. „Czy jest coś jeszcze? Jestem w trakcie czegoś ważnego”.

Przez sekundę myślałem, że przeprosi. Pauza była akurat na tyle długa, żeby zmieścić jedno słowo. Zamiast tego, gwałtownie wypuścił powietrze.

„Nie” – powiedział. „Ciesz się mżawką”.

„Tak” – odpowiedziałem i się rozłączyłem.

Kiedy wróciłem do głównego biura, Mia podniosła wzrok.

„Wszystko w porządku?” zapytała.

„Tak.” Wziąłem głęboki oddech. „Przesuńmy logo o dwa piksele w lewo.”

Uśmiechnęła się. „Wiedziałam, że ten telefon dotyczy czegoś poważnego”.

Rok później telefon przyszedł z innej strony.

Zamykałem biuro 23 grudnia, gdy mój telefon zawibrował, informując o numerze, którego nie znałem. Zwykle pozwalam nieznanym numerom włączać się na pocztę głosową. Tej nocy, z powodów, których do dziś nie potrafię wyjaśnić, odebrałem.

“Cześć?”

„Spokój?” Głos po drugiej stronie był cieńszy, niż pamiętałem, jakby przesiąknięty czymś kruchym.

„Laya.”

Rozległ się cichy, zduszony śmiech. „Wow. Nadal mnie poznajesz”.

„Identyfikacja dzwoniącego jest pomocna” – powiedziałem.

„Dobrze”. Papier zaszeleścił gdzieś po jej stronie słuchawki. „Ja…” Urwała i wzięła oddech. „Naprawdę nie wiem, jak to zacząć”.

„Spróbuj od początku” – zasugerowałem.

„Początek jest taki, że cię nienawidzę” – wyrzuciła z siebie, po czym dodała, zanim zdążyłam odpowiedzieć. „A raczej nienawidziłam. Przez długi czas. To było łatwiejsze niż nienawidzenie siebie”.

Oparłem się o chłodne metalowe drzwi biura, wciąż trzymając klucz w dłoni.

„Dobrze” – powiedziałem. „A teraz?”

„Teraz po prostu…” Jej głos się załamał. „Jestem zmęczona, Ren. Jestem taka zmęczona”.

Nikt nie nazywał mnie Ren odkąd byłem dzieckiem.

„Co się dzieje?” – zapytałem automatycznie, mimo że część mnie była przygotowana na manipulację.

„Tata miał w zeszłym miesiącu lekki zawał serca” – powiedziała. „Nic mu nie jest. A raczej tak twierdzi. Ale lekarze jasno powiedzieli, że stres, dieta i… wybory”. Zaśmiała się pusto. „Pytał o ciebie w szpitalu”.

„Narzekać?” – zgadłem.

„Żeby zapytać, czy przyjdziesz” – powiedziała. „Powiedziałam mu, że nie wiem”.

Zamknąłem oczy. „Nie zadzwoniłeś, żeby przekazać mi jego wyniki badań”.